故事讲的是有一个小女孩名叫诗诗,她今年 12岁。
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อซือซือ ปีนี้เธออายุ 12 ปี
因为 她左手右臂全是蚊子咬后留下很多小红印
เพราะว่าแขนเธอถูกยุงกัดจึงมีแผลเป็น รอยจ้ำแดงๆเต็มแขน
班里的男孩都说她得了艾滋病
เพื่อนผู้ชายในห้องต่างล้อว่าเธอเป็นเอดส์
其他孩子也在一起嘲笑他
เด็กคนอื่นๆก็มาร่วมวงล้อด้วย
很多女同学信以为真,不敢和她做朋友
และเพื่อนผู้หญิงหลายคนก็เชื่อแบบนั้นจริงๆ เลยไม่มีใครกล้าเป็นเพื่อนกับเธอ
所以她总是低着头
ฉะนั้นเธอเลยก้มหน้าตลอดเวลา
她从不主动和大家说话,也不爱笑
เธอไม่พูดคุยเจ๊าแจ๊ะกับคนอื่นก่อนและไม่ชอบยิ้มด้วย
她相信自己真的很丑
เธอเชื่อว่าเธอน่าเกียจจริงๆ
她想:没有人愿意和我做朋友。
และคงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับฉัน
所以一直低着头不说话,大家当她是个透明人。
ฉะนั้นเธอเลยก้มหน้าไม่พูดไม่คุย เปรียบเสมือคนไร้ตัวตนในสายตาทุกคน
有一天,她在一家商店里看中了一个漂亮的红色蝴蝶结,所以买下,戴在头上
อยู่มาวันหนึ่ง เธอเห็นกิ๊บติดผมโบว์สีแดงที่สวยเจิดจ้ามากในร้าน เลยซื้อและติดบนหัว
店主不断夸她戴上蝴蝶结后很漂亮
เจ้าของร้านชมเธอใหญ่เลยว่าสวยมากหลังจากติดกิ๊บ
诗诗不相信,但是挺高兴的
ซือซือไม่เชื่อ แต่ก็ดีใจอยู่นะ
她想尽快让别人看见她,就飞快的走出商店,
เธออยากให้คนอื่นได้เห็นเร็วๆ เลยเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว
抬着头大步走着,出门与人撞了一下都没在意。
เดินเชิดหน้าอย่างมั่นใจ ตอนเดินออกจากร้านชนกับคนอื่นก็ไม่ได้สนใจ
诗诗走进教室,微笑和抬头看着老师
ซือซือเดินเข้าห้องเรียน ยิ้มและเงยหน้ามองอาจารย์
老师说:“ 诗诗,你抬起头来真美!”
อาจารย์บอกว่า “ซือซือ ตอนเธอเงยหน้าสวยจัง! ”
那一天,她对着大家笑,老师同学们都夸她漂亮。
วันนั้น เธอยิ้มให้ทุกคน อาจารย์และนักเรียนต่างชมเธอว่าสวยมาก
她想一定是因为戴上蝴蝶结
เธอคิดว่าจะต้องเป็นเพราะโบว์บนหัวเธอแน่เลย
但当她回家照镜子时,
แต่เมื่อเธอกลับมาส่องกระจกที่บ้าน
头上根本没有蝴蝶结,可能是出店时与人一碰弄丢了。
บนหัวเธอไม่มีกิ๊บโบว์สีแดง มันอาจจะหลุดตอนที่เธอชนกับคนอื่นตอนเดินออกจากร้าน
她明白了一切:美丽的不是因为她戴上蝴蝶结,而是自信。
เธอเข้าใจแล้วว่า :ความสวยไม่ได้มาจากการที่เธอติดกิ๊บโบว์สีแดง แต่เป็นเพราะความมั่นใจต่างหาก