คนที่แชทมา
มีช่วงหนึ่ง
เขาพูดกับตัวเองว่า
.
.
.
“เกิดมาไม่รวย
พ่อแม่ก็ไม่รวย
เค้าจะเอาความรวยที่ไหนมาใส่ความคิดเรา
และพี่ก็ไม่รวย
คุณไม่เข้าใจฉันหรอก
ฉันมีพ่อเดิมๆ แม่เดิมๆ พี่เดิมๆ
ไม่มีเพื่อนดีๆ ที่ดึงเราขึ้นมาได้
คุณมาบอกให้ฉันคิดบวก
ถ้าคุณเกิดในกองขยะเหมือนฉัน
ให้มาคิดว่ามันหอมนะ ไม่เหม็นไรงี้หรอคะ
ไหนว่าพวกโค้ช มาเพื่อช่วยคน
ไม่เห็นช่วยได้เลย”
.
.
(โอเคมีบทสนทนามากกว่านี้
แต่มิ้วขอหยุดไว้เท่านี้ก่อน)
.
.
มิ้วถามเขาไปคำนึงว่า
“คำพูดแบบนั้น เวลาพูดแล้ว
รู้สึกดีกับตัวเองไหม?”
เขาตอบว่า “ไม่”
“แล้วจะให้ทำยังไง?”
.
.
อืมม..พี่ทำแค่เลิกพูดกับตัวเอง
แบบนั้นได้ไหม
เริ่มแค่นี้ก่อน...
.
.
มิ้วถามต่อว่า
“พี่ไปเอาความเชื่อที่ไหนว่า
ว่าโค้ชหรือคนอื่นๆ
คือคนที่ทำให้ชีวิตดีขึ้น?”
.
.
เขาก็ตอบมามากมายว่า
ก็เห็นพวกโค้ชพูดกันว่าช่วยคนๆ
บลาๆ ๆ ๆ
เขายังไปต่ออีกมากมายกับภาษา
ที่อ่านแล้วรู้เลยว่า
“เขาไม่มีความสุขเลย”
.
.
แค่อยากจะบอกว่า เราเข้าใจมากๆ
และ...ใช่เลย.. ณ เวลานั้น
เราช่วยได้มากสุด แค่ฟัง ได้แค่นั้นจริงๆ
และไม่สามารถจะทำให้เขาดีขึ้นในตอนนั้นได้เลย