ความ(ทรง)จำที่หายไป
"จำไม่ไหวก็จด" เป็นที่มาของคำว่า จดจำ แต่บางเรื่องราวบางข้อมูลก็เกินกว่าจะจดหรือจำ การจดลงสมุดหรือกระดาษเป็นปึก ๆ จึงยากลำบากเกินไป จึงมีคนฉลาดคิดค้นอุปกรณ์ที่สามารถบันทึกได้ในเชิงแม่เหล็กและไฟฟ้า สื่อบันทึกแรก ๆ เพื่อจำข้อมูลจากคอมพิวเตอร์คือ ดิสก์ไดรฟ์ แผ่นแถบแม่เหล็กวงกลม
หลักการคร่าว ๆ ฟลอปปีดิสก์ เป็นแผ่นพลาสติกวงกลม มีขนาด 3.5 นิ้ว และ 5.25 นิ้ว (วัดจากเส้นรอบวงของวงกลม) สามารถอ่านได้ด้วยดิสก์ไดรฟ์ แผ่นชนิด 3.5 นิ้วเป็นรุ่นใหม่กว่า บรรจุอยู่ในแผ่นพลาสติกแบบแข็ง ส่วนขนาด 5.25 นิ้วซึ่งไม่ได้รับความนิยมแล้วจะบรรจุอยู่ในพลาสติกที่แข็งกว่าแผ่นดิสเก็ตต์ แต่ยังสามารถหักงอได้ เครื่องคอมพิวเตอร์ที่เปิดได้จะมีดิสก์ไดรฟ์หนึ่งหรือสองช่องเสมอ
ดิสก์ไดรฟ์มีหน้าที่สองอย่าง คือ อ่านและบันทึก โดยการอ่านมีหลักการทำงานคล้ายกับการเล่นซีดีเพลง ส่วนการบันทึกมีหลักการทำงานคล้ายกับการบันทึกเสียงลงในเทปบันทึกเสียง สามารถลบฟอร์แมตหรือบันทึกซ้ำได้หลาย ๆ ครั้ง แผ่นดิสเก็ตต์ จะมี แถบป้องกันการบันทึก (write-protection) อยู่ด้วย ผู้ใช้สามารถเปิดแถบนี้เพื่อป้องกันไม่ให้มีการบันทึกข้อมูลอื่นทับไปหรือลบข้อมูลทิ้ง
หลาย ๆ คนก็เรียกไดรฟ์ A ความจุขนาด 1.44 MB สมัยนั้นนับว่าสูงสุด ๆ แล้ว การทำรายงานส่ง การนำเสนองาน จะบันทึกลงในแผ่นนี้ เสร็จแล้วจะนำไปเปิดกับคอมพิวเตอร์ได้ทุกเครื่องที่มีช่องไดรฟ์ ยุคนั้นใครพกพาแผ่นดิสก์นี้ไปไหนมาไหนดูเท่เชียวล่ะ
แต่ ความเสถียรอย่าได้พูดถึง มีเรื่องปวดเศียรเวียนเกล้าให้อยู่ไม่น้อย เซฟงานที่นั่งทำมาทั้งคืนพอเอาไปเปิดดันแผ่นติดบ้างไม่ติดบ้าง เสียงครืด ๆ ๆ ทีไรเจ้าของงานชักใจเสีย ถ้าล่มขึ้นมาล่ะก็มีทางเดียวโยนทิ้ง ต้องไปนั่งทำใหม่อีก หลัง ๆ มาเลยต้องเซฟงานลงฮาร์ดดิสก์ด้วยทุก ๆ ครั้งกันพลาด
ย้อนวันวานถึงวันความสุขในช่วงขลุกขลักกับแผ่นดิสก์นี้ก็อดอมยิ้มกับอดีตไม่ได้ เด็ก ๆ สมัยนี้คงไม่รู้จักแล้ว การวิวัฒนาการที่รวดเร็วจนเป็นแฟลชไดรฟ์ แผ่นซีดีที่มีความจุเป็นGB... จนมาถึงเทราไบต์(1,000GB) มากมายจนดูมหัศจรรย์
แผ่นฟลอปปีดิสก์จึงกลายเป็นวัตถุที่สูญหายเหลือแต่อดีตที่อยู่ในความทรงจำของคนรุ่นก่อนต่อไป ////
Cr.ภาพจาก pxhere/pixabay
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
