"กินข้าวกันมั้ยเย็นนี้?"
"นัดเจอกันมั้ย?"
"นานๆ นัดสังสรรค์กันทีก็ดีนะ
ส่วนใหญ่คุยผ่านไลน์ ผ่านเฟส
มานั่งคุยกันบ้างก็ดี จะได้ไม่เมื่อยมือ"
เอ่อ...
เมื่อเราเจอกัน...เจอกันแค่ครั้งเดียว
ต่างผูกพันเหมือนใกล้ชิดมานาน
เพลงพี่กบลอยมา...ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง
กูว่าแยกย้ายกันกลับบ้านดีกว่ามั้ย?
กลับไปคุยกันแบบเดิม
ผูกพันกันแบบเดิม ใกล้ชิดกันแบบเดิม
เป็นการพบปะสังสรรค์ที่ค่อนข้างเงียบ
เพราะต่างคนต่างก้มหน้า
มีแต่รอยยิ้มโผล่มาเป็นพักๆ
และเสียง "หึๆ" แทรกมาเป็นช่วงๆ
ทีแรกก็ชวนกันคุยบ้างหรอกนะ
แต่มันเหมือนเป็นอุปาทานหมู่
เมื่อใครสักคนควักอาวุธขึ้นมาส่อง
สมาธิมวลรวม ขาดห้วงเป็นช่วงๆ
"อืม"
"หา ยังไงนะ"
"โทษที ไม่ได้ฟัง เล่าอีกทีซิ"
เรื่องราวสนทนาแหว่งวิ่น ไม่ปะติดปะต่อ
กูจัดด้วยเลยแล้วกัน
เพราะไม่งั้น! กูจะเหมือนพูดอยู่คนเดียว
และเมื่ออาหารมา...
"กูขอถ่ายรูปโพสต์ก่อนนะ
เช็คอิน ส่งการบ้านเมีย
เดี๋ยวมันไม่เชื่อว่ามากับเพื่อน"
"อร๊ายยยย น่ากินอ่ะ
อย่าเพิ่งกิน ถ่ายรูปก่อน
เซลฟี่กันก่อน"
บอกให้ทั้งโลกรู้ ว่ากูกินหรู อยู่นี่
ใครรอดูรูปเราอยู่เหรอ?
ยอด follow คงหลักแสน
หรือเราเป็นเน็ตไอดอลปลอมตัวมา?
ต้องประกาศให้โลกรู้ว่า "กูกินอะไร?"
กลับบ้านกันเหอะ!
กลับไปคุยกันแบบเดิมๆ
เดิม ที่ไม่ได้หมายถึงสมัยก่อน
เดิม คือไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
เดี๋ยวนี้อยู่ไหนบนโลกใบนี้
เราก็คุยกันได้
ยกเว้น...
บนโต๊ะเดียวกัน!
-วงแหวนรอบนอก-
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
