#ปรีดาเขียน01
พิราบเอย...
เราให้สิทธิ์แก่ฐานันดรแห่งเธอ
ด้วยศรัทธาในปวารณาเพื่อมวลชน
ปีกแกร่งโบกฝ่าพายุร้อยพันโยชน์
ดวงตากระพริบภาพนับหมื่นแสน
เสียงสนทนากับชนทุกแว่นแคว้น
เพียงเพื่อสร้างความเบิกบานจรรโลงใจ
เพียงเพื่อแจ้งข่าวสารจากแดนไกล
เพียงเพื่อต่อสู้กับอยุติธรรมข่มเหง
เรารับรู้...
เพราะเธอ เราจึงสว่างจากความมืดบอด
เพราะเธอ เราจึงยินเสียงจากความหนวกใบ้
เพราะเธอ เราจึงหยัดยืนกลางภัยร้าย
ดังนี้ เราจึงชื่นชมเธอด้วยใจจริง
แต่พิราบเอย...
สิทธิ์ที่เธอมี เสรีภาพที่เธอเพรียกหา
ใช่มนตราที่จะเสกได้ทุกสิ่งไป
ในดวงตาคมกริบ
เธอไม่แลเห็นความรวดร้าวของผู้ที่เธอกระพริบภาพ
ในปากที่ส่งเสียงเสนาะ
เธอขับขานความโศกด้วยทำนองตื่นเต้น
บนแผงขนสยาย
เธอเร่งเร้าโหมกระพือความอยากรู้-เห็น
บินช้าลงบ้างก็ได้ เปล่งวาจาน้อยลงบ้างก็ได้...
พิราบเอย...
อาจบางทีเธอคงบินสูงเกินไป
จึงมองเห็นเพียง "หัว" ของหมู่ "มวลชน"
แต่แลไม่เห็น "หัวใจ" ของ "มนุษย์" เป็นคนคน
มนุษย์ที่ร้าวรานได้ ปวดแปลบได้
ณ เวลาที่เธอเร่งร้อนเล่าเรื่อง
เขาอาจกำลังขื่นขมจากความตื่นเต้นของเธอ
ไตร่ตรองให้มากขึ้น มองให้รอบด้าน
เพราะบางครั้ง ราคาแห่งความผิดพลาดนั้นแพงนัก...
9 ก.พ. 2563
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
