บทเรียนจากการจากลา(1)
ตั้งใจจะโพสเรื่องนี้นานแล้ว
แต่เรากลัวที่จะแชร์เรื่องนี้ออกไป ... เพราะถ้าเล่าอย่างไม่ระวัง มันจะส่งพลังลบไปให้คนอ่าน เพราะเรื่องนี้มันละเอียดอ่อน ดังนั้น ใครที่กำลังอ่าน อยากให้ทดไว้ในใจว่าเป็นเรื่องอบอุ่นนะ
นึกถึงพระอาทิตย์ตอนเช้าๆทดไว้ในใจก็ได้ ☀️☺️
ในช่วงเวลาต้นๆปีเมื่อสองปีที่แล้ว
แม่คุยกับเราบ่อยมาก เรื่อง พินัยกรรม , การโอนตึกต่างๆให้ลูกๆ
แม่อยากให้ทำตอนนี้เพราะภาษีมรดกมันแพง
(ตอนนั้นแม่ป่วย รับการรักษาที่ศิริราชอย่างต่อเนื่อง แต่ยังสดใส เป็นที่พึ่งให้พี่น้องและลูกๆอยู่สบายๆ)
เรามักจะตัดบทแม่ว่า อย่าคิดอย่างนั้น อย่ายอมแพ้
เพราะเราคิดว่าแม่กำลังเตรียมตัวจากไป
แต่ถึงอย่างนั้นเราก็รับฟังเสมอและทำอะไรก็ตามที่แม่ขอให้ทำตลอด
ทุกครั้งที่แม่พูดเรื่องสินทรัพย์ พินัยกรรมใดๆ เราจะรู้สึกว่าแม่กำลัง "ยอมแพ้"
เราในฐานะลูกจึงพยายามให้กำลังใจเสมอ เพราะมะเร็งกลัวกำลังใจที่ดีและรอยยิ้มงามๆ
แม่ฉลาด แม่รู้เสมอแหละว่าที่เรามักให้กำลังใจทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้ เพราะลูกเป็นห่วง
หลังๆแม่จึงไม่ค่อยพูดเรื่องนี้ แต่พูดเรื่องอื่นๆแทน
เมื่อชีวิตดำเนินต่อไป สังขารแม่เริ่มพ่ายแพ้ให้กับโรคร้ายอย่างชัดเจนมากขึ้น
จากระยะเวลาหลายปีที่ต่อสู้มา เรามองทุกอย่างด้วยเหตุผล มากกว่าอารมณ์และดราม่า
เราเห็นอาการเจ็บป่วยของแม่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จากที่เก็บข้อมูลทำการบ้านมาตลอด ก็พอรู้ว่า ปีนี้แม่คงไม่ไหวแล้ว
เรายอมรับและอยู่กับมัน โดยมีไม้บรรทัดเป็นอาวุธพกไว้ในใจเสมอว่า
"การตัดสินใจใด ถ้าสับสน ถ้าปวดใจ จงให้เคารพการตัดสินใจของแม่เป็นอย่างแรก"
เราจะได้ไม่เสียใจทีหลัง
...(ต่อ part2)...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
