บทเรียนจากการจากลา (2)
แม่คุยกับเราถึงการอยากรักษาทางเลือก เราตอบสั้นๆว่าโอเค เอาเลยแม่ และสนับสนุน
แต่หลังบ้านเราก็หาทุกลู่ทางเป็นแผนรองรับ
จำได้ว่าคุยต่อรองกับแม่ที่อมก๋อยเหมือนต่อรองกับเด็กๆเลย
"แม่ กลับไป ไปเข้า ร.พ.บ้านแพ้วนะ เดินทางไม่ไกลไม่เหนื่อยมาก จัดการทุกอย่างให้แล้ว"
หลังจากนั้นการรักษาก็ตามอาการ ปวดก็พาไปฉายแสง ที่ไหนต้องรอคิวก็ย้ายที่ใช้เงินแก้ปัญหา ให้แม่ไม่เจ็บที่สุด
แม่เนี่ย มีโกหกเราด้วยนะว่าเตียงยังไม่จำเป็น เพราะบังเอิญรู้ราคาเตียงไฟฟ้ามา แต่เราไม่สน จังหวะนี้ลูกนำ ซื้อเลย 555
การรักษาตามอาการก็ดำเนินมาถึงปลายทางแหละ
ในห้องพิเศษที่ ร.พ. หลังจากที่เราเซ็นปฏิเสธการรักษาไป ออกไปทำงาน กลับมาอยู่กับแม่ต่อ
ช่วงเวลาที่นอนไม่หลับ ก็คิดทบทวนทั้งหมดที่ผ่านมา
ตอนแรกที่รู้ว่าแม่กลับมาเป็นมะเร็ง เราคุมสติอะไรไม่ค่อยได้เลย เรื่องเล็ก แต่มองว่าใหญ่
ตอนนี้เรานั่งมองแม่จากปลายเตียง นี่แม่ง โคตรใหญ่และหนักเลยนะ แต่เรากลับสงบและตัดสินใจใดๆได้อย่างไม่สับสน
"เพราะเข้าใจและยอมรับ"
เป็นเพราะ เราเข้าใจจริงๆ และยอมรับความเป็นจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเปล่านะ
เราคิดย้อนไปช่วงที่แม่คุยเรื่องพินัยกรรมและโอนทรัพย์สินตอนนั้นทันที
แม่ไม่ได้ยอมแพ้ แต่คงมองขาดตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว การเขียนพินัยกรรมไม่ได้เป็นการแช่งตัวเอง แต่เป็นการเตรียมพร้อมรับมือเหตุร้าย การโอนทรัพย์สิน ก็เพื่อที่ลูกๆจะได้ไม่ต้องรับภาระหนักเรื่องภาษี แต่การที่เราปฏิเสธที่จะคุยกับแม่เรื่องนี้ เพราะเราไม่เข้าใจและไม่ยอมรับ คิดแต่ว่าเราเองจะรู้สึกแย่ถ้าคุยกับแม่เรื่องนี้
ถึงแม้เราจะจ่ายค่ารักษาให้แม่ แต่แม่เองก็บอกเสมอว่าเตรียมค่ารักษาพยาบาลตัวเองไว้พร้อมเสมออยู่แล้ว
แม่เตรียมพร้อมสำหรับตัวเองเสมอเพื่อให้คนอื่นไม่เดือดร้อน
บทเรียนที่แม่ทิ้งไว้ให้โดยไม่ได้ตั้งใจ เจ๋งชะมัด
ตอนที่แม่ถอดสายยาง เราเริ่มวางแผนงานจัดงานศพ เตรียมคำนวนค่าใช้จ่ายคร่าวๆ
เราตั้งใจจะออกเงินก้อนนึงเป็นแกน แล้วพี่น้องหรือญาติๆจะเติมก็ว่ากัน และเตรียมแบ่งงานต่างๆ
พอถึงเวลาที่แม่จากไป
เราเตรียมคุยกับทุกคนเกี่ยวกับที่คิดไว้
แต่เราเซอร์ไพรซ์กว่าเมื่อน้าสาวถามเราว่า
"คี เราพร้อมจะคุยเรื่องงานแม่ไหม"
จากนั้นจึงมีเฉลยที่แม่ทิ้งไว้
แม่บอกน้าสาวไว้พร้อมเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรว่า
ให้จัดงานศพที่วัด...ศาลา...เป็นเวลาสามวันแล้วเผาเลย ไม่รับเงินช่วย
ถ้าใครให้ ให้นำไปสร้างพระให้หมด
รวมถึงมีบอกไว้ว่า ถ้าในงานมีใครมาบอก มาสั่ง มาตำหนิ
ให้รับฟังไว้อย่าไปทะเลาะ ทำไม่ทำไม่เป็นไร ให้งานจบด้วยดี
ที่น่าอึ้งคืองานจริงก็มีแบบที่แม่บอกไว้จริงๆ
ส่วนเงินที่ใช้จัดงาน แม่เตรียมไว้แล้วโดยฝากไว้ที่น้าชายอีกคน
เมื่อแม่จากไป น้าชายก็เอาเงินมาให้
แม่จัดการทุกอย่างจนลมหายใจสุดท้าย
แม่จากไปโดยทิ้งอะไรไว้ให้เรามากมายจริงๆ
"ยอมรับ อย่างเข้าใจ"
บทเรียนจากการจากลา
คีเอง
ลูกแม่วา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
