หลัวเฟย... ที่ไม่ใช่แค่สนุก
เป็นซี่รี่ย์จีนที่ทำให้ดูแล้วมีลุ้นตลอด คดีแต่ละคดีมีปมและเหตุผลในตัวเอง การสืบสวนมีขั้นมีตอน เรื่องนี้ดูแล้วทำไมผมนึกถึงเซอร์ล็อค โฮมส์ ก็ไม่รู้ 555 บางคดีคล้ายๆคดีเซอร์ล็อค โฮมส์ ในความคิดผมนะ แม้จะเกิดในเชียงไฮ้ ช่วงยุค 30 ที่เมืองใหญ่กลายเป็นเมืองแห่งอาชญากรได้เช่นกัน เมื่อดูแล้วได้แง่คิด
สังคมแห่งความจริง คนมีเงินถูกเสมอ ในเมืองใหญ่ที่มีเงินตราเป็นตัวขับเคลื่อนจะเห็นว่าเงินมีบทบาทกำหนดว่าคนนั้นจะรอดคุกไหม อย่างคดีแรกของซี่รี่ย์ ที่เศรษฐีเพลย์บอยถูกจัดฉากฆ่าภรรยาตนเอง เมื่อมีเงินก็ไม่ต้องติดคุก จะเห็นว่าไม่ว่ายุคไหนถ้าใช้เงินมาเป็นตัวตั้ง การทำผิดกฎหมายก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิดสำหรับบางคน เหมือนปัจจุบันที่อำนาจเงินอยู่เหนือกฎหมาย เปลี่ยนผิดเป็นถูก แต่ไม่อาจหนีความผิดในใจไปได้ แต่เงินก็ไม่ใช่คำตอบของชีวิต เพราะการก่อเรื่องร้าย อาจไม่เกี่ยวกับเงินแต่เป็นความไม่เท่าเทียม ความเห็นแก่ตัวของตนในสังคมที่บีบจนคนกลายเป็นปีศาจ อย่างมีอยู่ตอนหนึ่งที่อดีตนางโลมสี่คน ที่สัญญาเป็นพี่น้องกัน หนึ่งในนั้นถูกโกงเงินและถูกหักหลังจนต้องกลับมาก่อเหตุร้าย จนทำให้สามีของนางโลมคนหนึ่งกลายเป็นคนร้าย ที่ถูกกล่าวหา แต่ทุกสิ่งล้วนมีหลายมุม ถ้าเราไม่มองให้รอบด้านอาจตัดสินใจผิดได้ จึงไม่ใช่หน้าที่เราในการตัดสินใคร
อย่าใช้อารมณ์ในการทำงาน หลัวเฟยมักจะเตือนนักสืบสาวคู่หูว่า อย่าให้อารมณ์มาอยู่เหนือความจริง คนร้ายอาจมีเหตุผลที่น่าเห็นใจ แต่การฆ่าคนก็คือความผิด คำพูดนี้ใช้ได้กับทุกสมัย การใช้อารมณ์จะทำให้เรามองข้ามความจริง อย่างบทสรุปในคดีแรก คนที่เราคิดว่าผิด แม้จะมีพฤติกรรมที่เลวร้าย แต่เมื่อหลักฐานนำไปที่คนอื่น อาจไม่ใช่คนที่เราคิด มันทำให้ผมคิดถึงคำพูด กริชซัมใน.CSI.ที่บอกว่า ให้หลักฐานนำเราไปการใช้อารมณ์ทำงานมีแต่พัง ไม่ก่อผลดีกับใครแม้กับตนเอง การมองข้ามโดยใช้อารมณ์นำทางจะทำให้เรามองข้ามความจริงในบางมุมก็เป็นได้
แม้ซี่รี่ย์นี้จะจบแบบค้างคาว่าน่าจะมีภาคต่อ สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้สนุกคือการวางเรื่องที่เดาไม่ได้เลยว่าใครคือคนร้าย และบางตอนก็แฝงแง่คิด เป็นอีกเรื่องที่อยากแนะนำครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
