ความบังเอิญ อาจจะเหมือนน้ำตาลไอซิ่งบนขนมปัง
ที่เห็นว่าโรยอยู่ แต่พอกัดดู แล้วไม่รู้สึกอะไร
.
เพราะทุกสิ่งในโลกล้วนเกิดขึ้นมา อย่างมีวัตถุประสงค์
ความบังเอิญจึงกลายเป็น “กิมมิก” ของชีวิต
.
กับบางคนที่ทนทุกข์ด้วยประสบการณ์ร้ายๆ โปรดเชื่อเถิดครับว่า มันมีวัตถุประสงค์อะไรบางอย่างที่เต็มไปด้วยคุณค่าแทรกอยู่
.
คุณจะไม่มีวันเข้าใจผู้ป่วยโรคซึมเศร้า
หากคุณไม่เคย “ดิ่ง” มาก่อน
.
คุณจะไม่สามารถสัมผัส “ความรวย” ได้ลึกซึ้ง
หากคุณไม่เคยกอดคอกับ “ความจน” มาแล้ว
.
คุณจะไม่ค้นพบคุณค่าแห่งรัก
หากคุณไม่เคยอกหัก หรือ บาดเจ็บจากการรักใครใคร
.
และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ คุณ เขา เรา ผม นั้น แตกต่างกัน เราแต่ละคนต่างล้วนมีตัวตนเป็นของ ตนเอง
.
ตอนนี้คุณอาจรู้สึกด้อยค่า หากเปรียบเทียบกับใครบางคนที่คุณมองว่าเขาอยู่ “สูง” กว่า
.
โปรดอย่าหดหู่ ท้อแท้ ครับ เพราะความไม่เหมือนกันของเรา กำลังจะสร้างคุณค่าให้คุณ
.
ในเมื่อคุณทุกคน ต่างมีประสบการณ์เป็นของตนเอง
จึงทำให้เรามี “คุณค่า” ในแบบที่ต่างกัน
ในเมื่อคุณทุกคน ต่างมีเรื่องที่ต้องอดทนเฉพาะตัว
จึงทำให้เรามี “ความหมาย” ในแบบที่ต่างกัน
ในเมื่อคุณทุกคน ต่างมีเรื่องราวชีวิตที่น่าอัศจรรย์ไม่ซ้ำใคร
จึงทำให้เรามี “การเดินทาง” ในแบบที่ต่างกัน
.
แล้วเราจะเปรียบเทียบกันไปทำไม?
สู้เก็บ คุณค่า/ความหมาย/ และการเดินทางของชีวิต ในแบบเฉพาะเจาะจงของคุณไว้ เพื่อบอกเล่าให้ผู้ที่กำลังคลำหาทาง (เส้นเดียวกับที่คุณเคยหลง) ฟัง ไม่ดีกว่าหรือ?
.
เพราะเราเกิดมาแตกต่างกัน เราจึงมีคุณค่าในตัวที่แตกต่างกัน ซึ่งเราสามารถนำคุณค่านี้ ไปช่วยเหลือผู้อื่นได้ในวิถีที่แตกต่างกัน และทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ...
.
มันไม่ใช่ ... เรื่องบังเอิญ