Kyoto 2020 ในฤดู Covid-19
ท่ามกลางสถานการณ์โรคระบาดช่วงปลายเดือนกุมภาฯ วัดแถวบ้านที่ซ่อมบำรุงมาตั้งแต่ยังไม่มีแพลนจะมาอยู่ที่นี่ ได้โพสต์รูปบนโซเชียลมีเดียชื่อดังแห่งหนึ่งว่า
“ในที่สุด! หนังคาก็ได้ซ่อมเสร็จเป็นที่เรียบร้อย” ซึ่งเวลาประจวบเหมาะกับเพื่อนที่จะมาเยี่ยมช่วงสุดสัปดาห์พอดี ซึ่งไม่มีคนมาเยี่ยมผมนานละ น่าจะแรมปี
ประตูวัดน้ำใส Winter 2020
“เออ.. ครั้งแรกในคันไซ พามันไปละกัน”
ส่วนตัวผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่า วัดน้ำใสในวันที่ไร้นั่งร้านมันจะเป็นยังไงกันวะ คือจะแดดจัด ใบไม้เปลี่ยนสี ซากุระบาน หิมะตก ก็มีนั่งร้านนี่แหล่ะที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอด
แต่คราวนี้มันต่างออกไป นอกจากต้นไม้ทั้งภูเขาจะไม่มีใบแล้ว คนที่รอข้ามทางม้าลายหน้าป้ายบัสเพื่อเดินขึ้นไปชมวัดก็บางตามาก เอ๊ะ! หรือกูลงผิดป้ายวะ.. พอเช็ค google maps เสร็จก็ได้โล่งใจ หน้าเกือบแตก คุยไว้เยอะ ว่ากูเนี่ยมาบ่อยกว่านิฮงจินแท้ๆ
เป็นอันว่ารอด พอเดินขึ้นมา เห้ย! ไม่มีคนจริง ร้านชูครีมชาเขียวที่ปกติแทบไม่มีที่ให้นั่งกิน วันนี้เหลือแต่กูกับคนขายยืนมองหน้ากัน คือเพิ่งเข้าใจคำว่าแค่คิดก็ได้กินก็วันนี้ หรือแม้กระทั่งร้านของฝากโลโก้สีชมพูที่แจกชาและขนมให้ชิมฟรี คือปกติถ้าไปสายๆหน่อย ก็เป็นอันรู้กันว่าเสร็จนักท่องเที่ยวไทยและจีนไปเรียบร้อย แต่วันนี้คืออยากชิมอะไรก็มีครบ เหมือนจะดี แต่คนไม่ชุกชุมแล้วจะวนกินฟรีไงวะ
หลังจากผ่านไปนานสองนานก็ถึงประตูวัด สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าในวันฝนพรำนี้ช่างหม่นหมองเหลือเกิน เฉกเช่นอนาคตของผม ที่ไม่รู้ว่าสถานการณ์ไวรัสในเกาะ 4 ฤดูแห่งนี้ มันจะดีขึ้นเมื่อไหร่ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ออกไปเที่ยวแล้วไม่เจอคนไทย ในวันนี้ซัก 70 เปอร์เซ็นต์เป็นเจ้าถิ่น ที่เหลือก็ฝรั่งผิวขาว ที่ยังมีจิตตั้งมั่นมาเยี่ยมชมวัดแห่งนี้เช่นเดียวกับผม
พลางนึกกลับไปตอนพาแม่เที่ยวช่วงใบไม้เปลี่ยนสีเมื่อต้นธันวาฯ จะว่านึกก้ไม่ใช่ ค้นรูปแม่งเดี๋ยวนั้นแหล่ะ เชี่ย จุดเดียวกันเป๊ะ! พลางส่งให้เพื่อนดู “เนี่ยมึงดูไว้ ว่ามึงโชคดีขนาดไหน”
ที่เดียวกัน Autumn 2019
หรือวันนี้เค้าปิดวัดต้อนรับกูหว่า คือมันก็แอบสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก ปกติทุกตารางเมตรมันต้องอัดกันอย่างน้อย 5 คนดิวะ
ซุ้มขายตั๋วที่คุ้นเคยก็ยังคงจัดวางที่กั้นไม้ไว้ด้านหน้าเพื่อให้นักท่องเที่ยวผู้ไร้อารยธรรมได้รู้จักถึงการ “เข้าคิว” อันเป็นวัฒนธรรมอันดีงามที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยเอโดะ
“เห้อ.. วันนี้ไม่มีนักท่องเที่ยว แล้วมันจะไปมีตั๋วให้กูเก็บตามพื้นได้ไงวะ”
ก็เป็นอันว่าต้องควักเหรียญจำนวนนึงให้ลุงไป แลกกับบัตรเข้าวัด ที่ยังคงใช้รูปเดิมแค่แทนใบเมเปิ้ลด้วยหิมะบนหลังคา
ในที่สุดก็ได้มาถึงที่ แบบไม่ต้องรู้สึกเหมือนต้องลอดถ้ำ ในที่สุดก็มองเห็นรองเท้าที่ถอดไว้ ทุกวันนี้ซุ้มไม้ที่เคยบดบังทัศนวิสัยจากฝั่งตรงข้ามคือหายหมด เผยให้เห็นแผ่นหลังคาที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนว่ามันงามขนาดนี้ คือเหมือนเป็น achievement ที่ต้องเห็นให้ได้ซักรอบ
Kiyomizudera, Main hall
ถึงลานวัดโล่งๆมันจะสงบก็จริง แต่มันเหมือนขาดอะไรไป ความคึกคัก เสียงเด็กอนุบาลกรี๊ด ผู้คนที่เช่าชุดกิโมโนมาเก็บความทรงจำร่วมกับนั่งร้าน ในวันนี้เหลือเพียงแค่คนใส่หน้ากากถ่ายรูปกัน...
#AdminKusatsu
แอดมินกลับมาแล้วครับ
สำหรับใครที่ชื่นชอบผลงานสามารถติดตามได้ทางเพจ facebook "อยู่ญี่ปุ่นกับคนอินเดีย" กันอีกทางนะครับ
link: https://bit.ly/2VMGSru
ส่วน Ig ไว้ลงลายแทงอาหารครับ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
