.
“ผมชอบงานเธอครับ ผมอยากลงแข่งกับเธอ”
.
“เธอหมายถึงไกอาเหรอ” ครูเซียลยิ้มให้รีล รอยยิ้มของเธอแฝงความอบอุ่นและเอ็นดูเขา
.
“ครับอาจารย์รู้ได้ไง” รีลทำหน้าเหวอ ? ?
.
“โธ่ เด็กเอ๊ย เขาลือกันทั้งห้อง ครูก็รู้สิ เธอต้องสอนวาดรูปให้เขาทุกวัน โดยไม่หวังผลตอบแทน”
.
.
.
ณ ห้วงหนึ่งของมิติ
อิควิน็อกซ์กอดอก พร้อมกับยิ้ม
.
“น็อกซ์ครับ ผมเจอทั้งไกอาทั้งรีลเลย”
.
อิควิน็อกซ์ยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเจอทั้งสองในสภาพปกติดี
และรู้สึกโล่งใจ
.
.
“ให้ตายสิ” อิควิน็อกซ์สบถ
.
“มีอะไรหรือครับ…คิน็อกซ์” น็อกซ์พยายามเรียกชื่อเล่นของอิควิน็อกซ์ แต่ฟังจั๊กจี้หูชะมัด มันควรจะเป็นชื่อที่คู่รักเอาไว้เรียกกันเล่นๆ มากกว่า
.
.
“เธอปิดกั้นเรา เธอไม่คุยกับเรา ยิ่งเราคุยกับเธอ เธอก็จะนึกจริงๆ ว่าเธอกำลังคุยกับตัวเอง”
.
“คุณหมายถึงไกอาน่ะเหรอ คุณเห็นอนาคตไหมหละ ใช้พลังพิเศษสิ” น็อกซ์เสนอ
.
.
“บ้าสิครับน็อกซ์…..ผมมีพลังพิเศษที่ไหนหละเวลาเทเลพอร์ทมาแล้วจะสูญเสียพลังพิเศษนอกจากจะเทเลพอร์ทกลับซึ่งผมเอาไว้ใช้ยามจำเป็นเท่านั้น” อิควิน็อกซ์พูดพร้อมเดินสโตรกรีลไปเรือยๆ
.
“แล้วต้องเป็นพวกเราด้วยเหรอครับ คนอื่นไม่มีเหรอ”
.
“เฉพาะเราสามคนที่มีแฟรกเมนต์ของโซล หรือจิตวิญญาณไกอาร่วมด้วยเราเรียกว่า โปรโตโซล”
.
“เหมือนโปรโตชัวร์หรือเปล่าครับ…..ผมเคยเรียนสมัยม.ปลาย ! !”
.
.
“นี่คุณยังเรียนหลักสูตรโบราณอีกเหรอ มิติผมไอ้ตัวนั้นเราเรียก ซัวเรีย”
.
“ผมเห็นภาษาคุณก็ลงท้ายเรียหมดแหละ” น็อกซ์พยายามกลั้นหัวเราะ เขาหลุด หึ ออกมาคำหนึ่ง
.
“เอเธอร์น่าลงท้ายด้วยน่านะ…..”อิควิน็อกซ์ทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนโดนแซวแล้วตีกลับไม่ได้
.
“ครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” น็อกซ์หัวเราะ ไม่รู้เขาหัวเราะทำไม หรือเขาขำหน้าอิควิน็อกซ์ไม่รู้
.
“เฮ้ย….” อิควิน็อกซ์อุทาน
.
“อะไรครับ คินอกซ์” น็อกซ์ยังไม่หายจั๊กจี้เวลาพูดชื่อนี้
.
“นั่นมันไกอานี่ครับ” เดี๋ยวนะ……….หรือว่า…….
.
.