คุณเคยตัดขาใครสักคนไหมคะ
เรื่องนี้ จูลคัดลอกมา โดยไม่ได้ตัดประโยคใดเลย เพราะอ่านแล้วชอบมากจริงๆค่ะ
เรียงความประจำเดือนกันยายน 2562
หมายเหตุ บทความนี้ไม่ได้เน้นสาระทางการแพทย์
ผมชอบความตรงไปตรงมาของศัลยกรรมมากครับ อะไรไม่ดี ตัดทิ้ง เป็นหนึ่งในเรื่องที่เข้าใจง่ายที่สุดในโลก ไม่ต่องชั่งน้ำหนักวิธีการ 1 2 3 ไม่ต้องมีสูตรคำนวณซับซ้อน ไม่ต้องเจาะเลือด xray กันบ่อยๆ มีแค่ ผ่า กับไม่ผ่า
เช้าอันแสนปกติของวันอันแสนปกติวันนึงที่ผมไปราวด์ 30 เคส+ ตามปกติ มีเคส Admit ใหม่ในเวร ด้วยเรื่อง ปวดขาขวา มีไข้ 2 วันก่อนมารพ. เป็นชายวัย 40 กว่าๆ โรคประจำตัวธาลัสซีเมียที่ต้องเติมเลือดทุกเดือน และเบาหวาน
ตอนผมไปถึง ขาขวาครึ่งน่องล่างโดนพันด้วยก๊อซสีขาวที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยของเหลวสีเหลือง
“ยังปวดอยู่รึเปล่าครับ?”
“ไม่ปวดแล้วหมอ”
ผมถามขณะที่ยังไม่ได้เปิดเวชระเบียน ไม่เห็นแผลใดๆ ที่จินตนาการได้ในตอนนี้ คือภาพขาบวม ผิวหนังอักเสบ มีแผลเล็กๆน้อยๆ พร้อมน้ำเหลืองไหลเยิ้ม
“ปวดมากี่วันนะครับ”
“2 วัน หมอ”
ชัดถ้อยชัดคำ น่าจะใช่ เตรียมตัว Dx Cellulitis (เนื้อเยื่ออักเสบ) ไว้ในหัวตั้งแต่ก่อนตรวจร่างกาย และซักประวัติได้แค่ CC(อาการนำ)
ผมเปิดแผลพร้อมถามคำถามต่ออีกนิดหน่อย เกี่ยวกับปวดยังไง มีแผลไหม ไปโดนอะไรมา
แต่ทันทีที่ได้เห็นขา ผมแทบนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรเลย
gangrenous necrosis(เนื้อตายสีดำ) ทั้ง wet ทั้ง dry กินตั้งแต่ปลายเท้า ยันใต้เข่า ทั้งสีทั้งกลิ่นชัดเจนพอๆกับคำตอบคนไข้เมื่อกี้
ไม่แปลกเลย ที่คนไข้จะไม่ปวดแล้ว เพราะเขาไม่น่าจะรู้สึกแล้ว
ที่แปลกสุดๆไปเลยก็คือนอกจากสิ่งนี้จะเรียก cellulitis ไม่ได้ มันยังไม่น่าจะเป็นมาแค่ 2 วันด้วย
ถามใหม่ตั้งแต่ต้น เป็นมาสี่เดือน ปวดเล็กๆน้อยๆ หาหมอหลายรอบ ดีขึ้นบ้างไม่ดีขึ้นบ้าง
เปิดชาร์ท พลิกไปหน้าใบ Order เห็น Dx Known case cellulitis Rt leg แรกสุดปวดขาอย่างเดียวไม่มีแผลเลย
ผมอธิบายแบบแจ้งข่าวร้ายตั้งแต่ต้นจนจบ อธิบายว่าขาข้างนี้มัน ”ตายไปแล้ว” ทิ้งไว้จะติดเชื้อ ต้องตัด เข้าใจง่ายที่สุดในโลก
“ไม่ตัดได้ไหมครับหมอ”
“ไม่ได้ครับ...”
พร้อมเรียงเหตุผลอีก 10 ข้อที่เขาควรตัดขาข้างนี้ โรคประจำตัวก็ทำให้ภูมิต้านทานตำ่อยู่แล้ว ทิ้งขาข้างที่มีแต่เนื้อตายไว้ มีแต่จะทำให้คนไข้ตาย ยังไงขาข้างนี้ก็เดินไม่ได้อีกแล้ว ถ้าตัดใส่ขาเทียม อาจจะเดินได้
ผมอธิบายทุกอย่างอย่างใจเย็นที่สุด เพราะรู้ว่ามันทำใจลำบาก แต่มันแทบไม่ต้องตัดสินใจเลยไหมอะ ทางออกมันมีทางเดียวอยู่แล้ว เหมือนถามว่าจะตัด หรือจะตาย
“ขอปรึกษาแฟนก่อนได้ไหมครับ”
“ได้ครับให้ผมช่วยอธิบายได้นะครับ”
สักพัก แฟนคนไข้ที่เพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จก็มา
ผมที่ราวเตียงอื่นอยู่ สังเกตได้ว่าทั้งคู่คุยกันด้วยสีหน้าจริงจังมากๆ เมื่อราวเตียงที่ 30+ จบ ผมก็กลับมา แต่ขณะที่ราวด์เตียงอื่นอยู่ ผมบังเอิญได้ยินอยู่สองสามประโยค
“เป็นชาวนา ไม่มีขาไม่ได้.... ลูกยังเล็กอยู่เลย...”
เป็นประเด็นที่หนักหน่วงมากๆจริงๆ คิดไว้แล้วว่าต้องถกกันเรื่องนี้ และเมื่อผมมาถึง คนไข้ถามผมเรื่องรายละเอียดการผ่าตัดอีกสองสามอย่าง ผมอธิบายเหตุผลที่ต้องผ่าซ้ำ กำลังคิดว่าเดี๋ยวคนไข้ต้องต่อรองอะไรแน่ๆ
“ไม่ตัดได้ไหมครับหมอ..”
“..ไม่ได้ครับ ไม่ได้เลย”
“ผมยังจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้อยู่ไหมครับ”
“...”
คุณครับ.. ผมเพิ่งเข้าใจคำว่าปวดขา 2 วันวินาทีนี้ เค้าไม่ได้หมายถึงปวดขามา 2 วันจริงๆ คนไข้หมายถึงตั้งแต่เป็นแผล อักเสบ ติดเชื้อ ซ้ำแล้วซ้ำอีก มาตลอด 4 เดือน จนกระทั่งแผลเน่าคาเท้า จนกระทั่งกลายเป็นเนื้อตายแห้งๆเนี่ย เพิ่งจะมีแค่ 2 วันนี้ที่เค้าทนไม่ได้ และตอนนี้ มันหายปวดแล้ว พร้อมจะกลับไปทำงาน
นอกจากเป็นธาลัสซีเมีย เป็นเบาหวาน เค้ายังเป็นพ่อของลูกชาย เป็นสามีของภรรยาด้วย
การผ่าตัดนี้ไม่ได้จะแค่ทำให้คนไข้หายป่วย แต่จะเปลี่ยนสถานะจากคนหาเลี้ยงครอบครัวมาเป็นคนพิการด้วย
บางครั้งชีวิตก็ทำกับเราแบบนี้ ให้ทางเลือกที่เลือกไม่ได้ กับคนที่เลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
โลกไม่ยุติธรรมตั้งแต่การเลือกเกิดมาเป็นธาลัสซีเมีย
แล้วเราเลือกอะไรได้บ้างนะ
เราเลือกให้คะแนนความเจ็บปวดตัวเองได้ครับ
นี่อาจจะเป็นเรื่องที่คุณเพิ่งรู้ก็ได้
ในวันที่เราเกิดมา เราร้องไห้โดยไม่ต้องมีเหตุผลด้วยซ้ำ บางทีเราก็ดิ้นทุรนทุรายเพียงเพราะหิวนม หรือไม่สบายตัว
พอเรา 3 ขวบ เราก็เลิกร้องเพราะเรื่องแค่นั้น แล้วมาร้องเพราะโดนแย่งของเล่น
7 ขวบ โดนแย่ง เราก็แค่โกรธ แล้วเริ่มร้องเพราะโดนเพื่อนแกล้ง
13 ขวบ กลายเป็นเรื่องผลการเรียน
15 ขวบ กลายเป็นเรื่องอกหัก
18 ขวบ กลายเป็นเรื่องสอบมหาลัยไม่ติด
22 ขวบ กลายเป็นเรื่องหางานทำ
ทุกวันนี้ผมรู้ว่าคุณหลายๆคนก็ยังคงร้องไห้อยู่ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน สูญเสียคนสำคัญ โดนโกง ไม่มีเงินมาเลี้ยงครอบครัว เป็นมะเร็ง ตัดขา
แต่คุณห่างไกลจากการร้องเพราะไม่สบายตัว หรือโดนแย่งของเล่นมานานมากๆแล้ว
คุณโตพอจะรับรู้ว่าความเจ็บปวดพวกนี้มันเล็กน้อยแค่ไหน
ใช่ครับ มันไม่ได้เจ็บน้อยลงหรอก แต่ในวันที่คุณผ่านมันไปได้ คุณจะโตขึ้น แล้วมองมันเป็นเรื่องเล็กน้อยลง
ในวันที่คุณต้องหาเลี้ยงครอบครัว ความเจ็บจนต้องตัดขา ก็อาจจะไม่มากพอให้คุณร้องไห้ด้วยซ้ำ
วันนี้คุณอาจจะเจอเรื่องที่คิดว่ามันเจ็บมากๆ ผมรู้ว่าถ้าคุณเลือกได้ คุณก็คงไม่มาอยู่ตรงนี้ กี่ครั้งแล้วไม่รู้ที่คุณต้องร้องไห้เพราะมัน
เสียใจด้วยครับที่คุณเลือกไม่ได้
แต่ดีใจด้วยครับ ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่ วันนึงคุณจะผ่านมันไป
และสักวันคุณจะมองกลับมาแล้วหัวเราะอย่างผู้ชนะ
เพราะงั้น คุณจึงเลือกที่จะรู้สึกตัวว่ามันเล็กน้อยได้เลยตั้งแต่วันนี้ เลือกที่จะโตขึ้นตั้งแต่ก่อนมันจะผ่านไป ถ้านี่คือความเจ็บ 10/10 ของคุณ ก็ขยายเพดานไปเต็มร้อยไว้เลย คุณอาจไม่ได้ใช้คะแนนเต็มก็ได้นะชีวิตนี้ แต่ความเจ็บที่คุณเจอตอนนี้ มันเล็กน้อยมากๆ ถ้าเทียบกับความเข้มแข็งของคุณจริงๆ
“ได้สิครับ พี่ยังเหลือหัวใจ อุปสรรคแค่นี้ กระจอกเกินกว่าจะขวางคนแบบเราได้...”
“ผ่าเลยไหมครับ?”
“ตัดเลยหมอ”
ชัดเจนที่สุด ตั้งแต่เคยได้ยินมา
ว่าแต่ คุณเคยตัดขาใครไหมครับ?
#พ่อหมี
#สร้างจากเค้าโครงเรื่องจริง
ขอบคุณเจ้าของเรื่องค่ะ 🙏🙏
เพิ่มการดูแลจิตใจวันละนิด
เหมือนเติมวันละ 1 องศา
1 วัน อาจจะไม่มีอะไร
10 วันไม่มีความต่าง
แต่ 100 วันล่ะ 1000 วันล่ะ
จะเปลี่ยนแปลงไปโดยแทบไม่เห็นร่องรอยเดิม
มาร่วมกันหา1องศา เพื่อเติมเต็มวงล้อชีวิตให้สมบูรณ์ไปกับพิ้งกี้และบลูบลูกันใหม่นะคะ
หากชอบบทความนี้ กดFollow กดLike กดShare เป็นกำลังใจให้พิ้งกี้และบลูบลูด้วยค่า
ติดตามที่ Facebook
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
