ความทรงจำวัยเด็ก ที่ก่อให้เกิดโรคประจำตัว
เมื่อสมัยที่เรายังเป็นเด็ก เราเป็นแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ จึงส่งเราไปอยู่กับตายาที่ต่างจังหวัด เราไม่เคยคิดน้อยใจพ่อแม่เลยที่ทำแบบนี้ เพราะรู้เหตุผลดีว่าสิ่งที่ท่านทำคืออะไร...
เหตุเกิดจากตาของเรา ซึ่งท่านเป็นคนขี้หวง พูดอะไรไม่ค่อยคิด ชอบพูดจาทำร้ายคนรอบข้างอยู่เสมอ...
ท่านชอบพูดอยู่เสมอ เป็นประจำทุกวันว่า “พ่อแม่ไม่รัก ไม่อยากเลี้ยง เลยทิ้งเองไว้ที่นี่!”
ตื่นมาทุกเช้า เราต้องได้ยินคำนี้อยู่ทุกๆวัน...
แม้แต่เวลาทานข้าว ซึ่งเนื่องจากทางบ้านฐานะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อาหารที่ได้กินก็จะเป็นจำพวกน้ำพริกปลาทู ผักต้ม อะไรทำนองนี้ค่ะ เป็นอาหารที่เราชอบและกินจนถึงทุกวันนี้ ...;-)
ทุกครั้งที่นั่งทานข้าวกับท่าน ท่านชอบพูดอยู่เสมอว่า
“เองก็ได้กินแค่นี้แหระ พ่อแม่เองกินดีอยู่ดีกว่านี้เยอะ”
ท่านจะชอบพูดทำนองนี้ บางทีก็พูดแรงจนไม่สามารถนั่งทานข้าวกับท่านได้...T^T
เพราะคำพูดที่ได้ยินทุกวัน เริ่มซึมซับเข้าทีละนิด ทีละน้อย เริ่มทำให้เราคิดมาก เริ่มกลัวพ่อแม่ไม่รัก เริ่มกลัวการโดนทิ้ง จนทำให้เราเครียด เครียดหนักจนนอนไม่หลับ ตรอมใจ ทานอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย สุดท้ายป่วยจนเข้าโรงพยาบาล...T_T
ขณะที่อยู่โรงพยาบาล พ่อแม่เราได้มาหา และเฝ้าดูอาการเราอยู่แบบใกล้ชิด ไม่ห่างเราเลย เราดีใจจนนอนไม่หลับ กลัวว่าถ้าหลับไป จะไม่เจอพ่อแม่ในตอนตื่น .... ในที่สุดร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อน ทำให้เพลีย จนไม่สามารถทำอะไรได้เลย คุณหมอเลยฉีดยานอนหลับ เพื่อให้เราพักผ่อน แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าเรามีโรคประจำตัว!!!... ซึ่งเป็นโรคไบโพล่าร์ ระยะแรกเริ่ม!
ในตอนนั้นเราไม่รู้ว่าโรคนี้มันคืออะไร ...?
แต่เราดีใจ...ที่ตาไม่เคยพูดเหน็บแนมเราอีกเลย
และทำให้เราได้ไปอยู่กับพ่อแม่
และทุกอย่างลงตัวในแบบของมัน....-3-
อยากให้สิ่งที่เราเขียน เป็นข้อคิดดีๆของใครหลายๆคน เราไม่อยากให้ใครต้องเจอสิ่งที่เราเคยเจอมา...
การที่พูดเหน็บแนมว่าร้ายคนอื่น ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย..
ทำร้ายจิตใจคนฟังไม่พอ ยังส่งผลให้ตัวเองไม่มีใครสนใจใยดีอีกด้วย...:-)
เราไม่เคยคิดจะโกรธตาเลยนะ เพราะเราไม่อยากทำร้ายจิตใจตาและตัวเองเรา
ทุกวันนี้เรามีความสุข เพราะเราเข้าใจครอบครัว และครอบครัวเข้าใจเรา ❤️❤️
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
😊😊
#แค่ความทรงจำวัยเด็ก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
