เป็นห่วงคนที่ไม่เคยฝึกจิตมาเลย
หรือไม่เคยสั่งสมบุญบารมีตนเองเลย
นอกจากจะรักตัวกลัวตายแล้ว
แถมยังยึดติดกับสิ่งสมมุติบนโลกนี้อีก
ถึงว่า ตายแล้ว ไม่ไปไหน ถึงไปก็ไม่ไกล
กายตายตรงไหน จิตหรือวิญญาณก็จะตกอยู่ตรงนั้น
เพราะไม่เคยฝึกจิตให้มีกำลัง หรือมีพลังจิต
หรือไม่มีสติปัญญา หรือ ไม่มีแสงสว่างในจิตตนเอง
เพราะโลกวิญญาณนั้น มันมืดจริงๆ
หากเราไม่ฝึกจิตมีแสงในตัวเอง เราก็ไปไหนไม่ไกล
เพราะมันมืดมองไม่เห็นอะไรเลย
ท่านในจิตท่านเคยสอนผมว่า ถ้าลูกจำความตายไม่ได้
ขอให้ลูกลองหลับตาดูก็แล้วกัน เรามองเห็นอะไรมั๊ย
และก็ปิดหูด้วย เราได้ยินเสียงมั๊ย
เห็นมั๊ย เรามองไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
และถ้าร่างกายเราถูกเผาทิ้งไปหมด แล้วเราจะเอามือ
เอาอวัยวะส่วนไหนไปจับผู้อื่นเขาอีก