ตาไต้ฝุ่น
สถานการณ์ COVID-19 ทำให้หลายคนเคร่งเครียดจนตัวเกร็ง
ทำให้ผมนึกถึงบทความหนึ่งที่ผมเคยเขียนเอาไว้เมื่อเกือบ 7 ปีที่แล้ว เลยอยากนำมาแชร์ครับ
หน้าฝนที่ผ่านมา บ้านเราเจอฝนตกหนักๆ เน้นๆ จนน้ำท่วมไปหลายพื้นที่ สาเหตุส่วนหนึ่งมาจากพายุที่พาดผ่านประเทศเพื่อนบ้าน ประเทศไทยก็เลยพลอยรับผลจาก “หางพายุ” ไปด้วย
แต่พายุที่คนไทยต้องเจอนี้ถือว่ายังเด็กๆ เมื่อเทียบกับพายุทอร์นาโดในอเมริกานะครับ
เพราะพายุทอร์นาโดระดับรุนแรงที่สุดนั้นจะมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางถึง 1.5 กิโลเมตร และ เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง 500 ก.ม.ต่อชั่วโมง เมื่อพายุนี้พัดผ่านไปทางไหน บ้านเรือนแถบนั้นก็จะพังพินาศไปเลย
เมื่อประมาณสิบเจ็ดปีที่แล้ว มีหนังเกี่ยวกับทอร์นาโดที่ชื่อว่า Twister นำแสดงโดย Helen Hunt และ Bill Paxton ซึ่งเป็นเรื่องราวของนักวิทยาศาสตร์หญิงชื่อด็อกเตอร์โจ ฮาร์ดดิ้ง (Dr.Jo Harding) ที่ขับรถไล่ตามพายุทอร์นาโด
คนทั่วไปพอเจอพายุทอร์นาโดมีแต่จะหนีกันทั้งนั้น แต่ดร.ฮาร์ดดิ้งของเรากลับวิ่งเข้าหา
ที่ดร.ฮาร์ดดิ้งทำอย่างนี้ก็เพราะว่าเธอต้องการนำเอาอุปกรณ์วิเคราะห์พายุที่ชื่อว่า “โดโรธี” (Dorothy) ไปวางไว้ในเส้นทางที่ทอร์นาโดวิ่งผ่าน เพื่อให้พายุพัดอุปกรณ์โดโรธี้นี้เข้าไปด้านใน แล้วโดโรธีก็จะส่งข้อมูลที่ตรวจจับได้จากด้านในพายุออกมา
ข้อมูลเหล่านี้จะช่วยให้ดร.ฮาร์ดดิ้งเข้าใจธรรมชาติของทอร์นาโดมากขึ้น เพื่อสุดท้ายแล้วจะได้สร้างระบบเตือนภัยที่ช่วยชีวิตคนได้อย่างทันท่วงทีนั่นเอง
มีประโยคหนึ่งในหนังที่ผมจำได้มาจนถึงทุกวันนี้
นั่นคือ แม้ทอร์นาโดจะหมุนด้วยความเร็วเป็นร้อยๆ กิโลเมตรต่อชั่วโมง
แต่ถ้าคุณเข้าไปอยู่ตรงใจกลางของทอร์นาโด แล้วมองขึ้นไป
จะเห็นว่าตรงแกนกลางนั้น ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลย
ท่ามกลางความวุ่นวายและโกลาหล ก็ยังมีจุดๆ หนึ่งที่ทุกอย่างนิ่งสนิท
เปรียบเหมือนชีวิตคนเราที่เจอพายุอยู่บ่อยครั้ง ตื่นสาย รถติด ไปทำงานไม่ทัน เจ้านายดุ คนขายประกันโทร.มาเซ้าซี้ เพื่อนร่วมงานพูดจากวนใจ ลูกค้าเรื่องมาก มือถือเจ๊ง ฯลฯ
ทั้ง “เรื่องเล็ก” และ “เรื่องใหญ่” ที่ดูสับสน วุ่นวาย อลหม่าน
กระนั้น ถึงเรื่องราวรอบตัวเราจะดูวุ่นวาย แต่ใจเราไม่จำเป็นต้องวุ่นวายไปด้วยนะครับ
เพราะหากเราสามารถเข้าไปถึงใจกลางพายุอารมณ์ในจิตใจของเราได้ เราจะพบว่าทุกอย่างนิ่งสนิทเช่นกัน
ดังนั้น ถ้าคุณผู้อ่านรู้สึกว่าทำไมวันนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆ...
ลองหยุดพักซักนิดครับ อาจเพียงแค่สองสามนาที พัก...แล้วกลับมาอยู่กับลมหายใจ
อาจจะลุกออกจากโต๊ะไปเดินเล่น หรือไปชงชามานั่งจิบซักถ้วย แล้วถามตัวเองว่า อีกหนึ่งปีนับจากนี้ เรื่องที่ทำให้เราว้าวุ่นใจอยู่นั้นมันจะยังเป็น “เรื่องใหญ่” อยู่รึเปล่า
ความว้าวุ่นที่เกิดขึ้น เปรียบเหมือนพายุที่พาดผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา เราควรจะพยายามหาจุดศูนย์กลางของพายุทอร์นาโด หรือถ้าให้พูดแบบไทยๆ หน่อยก็คือ หา “ตาไต้ฝุ่น” ของเราให้เจอ
ยึดมันไว้ให้มั่นเพื่อไม่ให้ใจเราปลิวหายไปไหน
แล้วไม่นานพายุลูกนั้นก็จะผ่านพ้นไปครับ
จากหนังสือ "เกิดใหม่" หนังสือที่ระลึกงานแต่งงานของผมและภรรยาเมื่อปี 2557
ตีพิมพ์ครั้งแรก นิตยสาร Neighbour ฉบับเดือนพฤศจิกายน 2556
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
