พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่ภิกษุทั้งหลาย โดยทรงปรารภถึงพระอุปนันทศากยบุตร พระเถระนี้เป็นผู้ฉลาดในการกล่าวธรรม สอนธรรม ท่านสอนภิกษุเป็นอันมาก ให้มีความรู้ และให้ปฏิบัติขัดเกลาตน ภิกษุทั้งหลายบูชาท่านด้วยจีวรเป็นอันมาก
ต่อมา ท่านเกิดมักมากในจีวรอีก เมื่อใกล้เข้าพรรษาก็เที่ยวไปยังอาวาสต่าง ๆ แจ้งว่าจะอยู่จำพรรษาในอาวาส ๓ แห่ง เพราะประสงค์ส่วนแบ่งในจีวรที่สงฆ์จักแบ่งให้ แล้วเข้าจำพรรษาในอาวาสที่ ๔, ออกพรรษาจึงได้ผ้ามากมายบรรทุกใส่เกวียนน้อย
ต่อมา ภิกษุ ๒ รูปเกิดพิพาทในผ้า เพราะเกิดได้ผ้าสาฎก ๒ ผืน ผ้ากัมพลผืนหนึ่ง ไม่อาจตกลงแบ่งกันได้ เห็นพระอุปนันท์มาจึงขอให้เป็นคนกลางแบ่งผ้า ท่านแบ่งผ้าสาฎกให้ภิกษุคนละผืน ส่วนตัวเองถือเอาผ้ากัมพลมีค่ามากหลีกไป ภิกษุทั้งสองจึงเข้าเฝ้ากราบทูลให้ทรงทราบ ทรงติเตียนพระอุปนันท์ด้วยคำว่า
"ภิกษุทั้งหลาย ธรรมดาผู้จะสั่งสอนผู้อื่น
พึงตั้งตนอยู่ในคุณธรรมอันสมควรเสียก่อน"
แล้วตรัสภาษิตนี้. . .
ผู้ใดประสงค์จักสั่งสอนผู้อื่นให้มักน้อย ปรารถนาน้อย เป็นต้น หรือด้วยข้อปฏิบัติใดอันขัดเกลากิเลส พึงเป็นผู้ปฏิบัติเป็นแบบอย่างที่ดีเสียก่อน แล้วจึงสอน มิฉะนั้น ย่อมได้คำนินทา อันชื่อว่า " มั ว ห ม อ ง " เมื่อปฏิบัติได้เป็นแบบอย่างที่ดีแล้วสอน ย่อมได้คำสรรเสริญ จึงชื่อว่า " ไ ม่ มั ว ห ม อ ง "
(ธ.อ. ๑/๒/๓/๑๙๖-๙)
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ที่มา : หนังสือ "๑๙๐ พุทธภาษิต" ฉบับเล่าเรื่องขยายความ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
