เส้นทางคู่ขนานระหว่างความฝันและโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีทางที่จะมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกันได้
ใช่ ผมเคยคิดเช่นนั้น
แต่ตอนนี้ ความคิดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว
เมื่อภาวะอันหนักอึ้งในโลกแห่งความเป็นจริง ได้ขยายขอบเขตจนก้าวข้ามขอบทางระหว่างเส้นทางคู่ขนานนี้
มันล้ำเส้นจนไปครอบครองพื้นที่แห่งความฝัน สถานที่ที่เป็นที่เดียวที่ผมมีไว้สำหรับพักใจตัวเอง
ตอนที่ผมไม่สามารถต้านทานความกดดันของปัญหาในโลกแห่งความเป็นจริง
...
ทุกวันนี้ ผมไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับให้ผมได้หลบไปพักใจตัวเองได้อีกต่อไป...
ไม่ว่าจะอยู่ในโลกแห่งความจริง
หรือโลกแห่งความฝัน
ชีวิตของผมต่อจากนี้ คงไร้สถานที่ที่เอาไว้หลบไปพักใจได้อีกต่อไปแล้ว
...
คงต้องปล่อยให้ภาระที่เป็นอยู่ ให้มันขยายเพิ่มไปแบบนี้
จนกระทั่งถึงวันหนึ่ง วันที่ผมจะหมดแรงที่จะเดินต่อ
...
บทความนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากเขียนระบายความรู้สึกที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบัน
ขออภัย🙇 ถ้าอ่านแล้วทำให้เพื่อน ๆ เสียกำลังใจ
...
นายเฉื่อย
เฉื่อยจนไม่มีแม้แต่แรงที่จะก้าวเดินต่อ
เขียนขึ้นในวันที่ที่ไม่อยากจะฝันอะไรอีกต่อไปแล้ว
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
