4ปีแห่งมายา การจากลาจึงมีน้ำตา
ขึ้นชื่อว่าการจากลาไม่ว่าจะในรูปแบบไหน จากผู้คนหรือสถานที่ ก็ชวนใจหายทั้งนั้น เป็นอีกครั้งที่ต้องพบเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เป็นระยะเวลาเกือบ4ปีกับสถานที่และผู้คนที่ร่วมสร้างความทรงจำกันทั้งดีและร้ายปะปนกันไป ผู้คนมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามา หลายคนยังคงอยู่ในชีวิตหลายคนเลือกที่จากไปด้วยหลากหลายเหตุ
ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามที่ทำให้ได้มาเรียน ณ ที่แห่งนี้ มหาวิทยาลัยพะเยา ล้วนแต่เป็นความทรงจำที่ดี เป็นประสบการณ์ที่สอนให้เติบโตขึ้น จากเด็กที่ขี้เกียจไม่เอาไหน (ตอนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม) ทั้งการได้ทำกิจกรรม การได้เจอสังคมที่หลากหลายล้วนแต่ทำให้เราเติบโตขึ้นในทุกวัน
โชคดีอย่างหนึ่งตลอดระยะเวลาสี่ปี ถึงแม้ในด้านความรักอาจจะไม่ถือว่าประสบความสำเร็จเท่าด้านอื่นๆ แต่อย่างน้อยการเจอสังคมที่ดี การมีพี่น้องพ้องเพื่อนที่คอยสนับสนุนซึ่งกันและกันมาตลอดนับเป็นความโชคดีที่สุดของผมกับการมาเรียนมหาวิทยาลัย
การได้ทำกิจกรรมทำให้ชีวิตที่หม่นหมองนั่นกลับมารู้สึกมีคุณค่าอีกครั้ง ทั้งกิจกรรมในคณะหรือมหาลัยแม้แต่กับพี่ๆเพื่อนๆน้องนักกิจกรรมทางการเมืองการ ขอบคุณทุกมิตรภาพที่ทุกคนมอบให้มาตลอดการมาเรียนและใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
ตอนนี้ผมคงกลับไปตอบคำถาม เพลง ม ให้อะไร ของพงสิทธิ์ คำภีร์ ในมุมมองที่ผมตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดว่า การมาเรียนที่นี่ให้อะไรผมบ้าง
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เราได้มารู้จักกัน มีบางครั้งที่อาจจะทำตัวไม่น่ารัก ทำตัวไม่ดี ทำตัวให้ใครไม่พอใจก็ต้องขอโทษด้วยไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม ขอโทษที่บางครั้งอาจทำให้หลายๆคนที่รู้จักต้องผิดหวังที่ได้รู้จัก ใจหายเหมือนกันที่จะต้องจากลา
และแน่นอนการจากลาครั้งนี้ มีอีกหลายๆคนที่อาจจะไม่ได้พบเจอหรือหากมีโอกาสก็คงได้พบเจอกัน ขอจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เราได้พบและรู้จักกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ด้วยคำที่บอกว่าเราจะมาพบกันใหม่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
