.
.
กรี๊งงงงงงง ........ง
.
เสียงปลุกจากมือถือทำให้เราสะดุ้งตื่นจากฝัน !!!
.
"ตายแล้ว ! วันนี้ มีประชุมด่วนนี่นา ไปสายล่ะแย่เลย"
.
.
"ซอลมี มาสายอีกแล้วรึ" เสียงหัวหน้าถามทัก
.
"ซอลมีมาแล้วค่า มาทันเวลาพอดีเลย"
.
หัวหน้ามองมาเขม็ง "รีบเตรียมตัวไปประชุมซะสิ"
.
"วันนี้อยู่ๆ หัวหน้าก็ลงมาคุมเอง เธอไม่สบายเหรอ ช่วงนี้เห็นมาเฉียดฉิวบ่อยๆ ปกติเธอเป็นพวกมาก่อนเวลานี่นา?" เสียงของมินอาเพื่อนที่ออฟฟิตถามไถ่อย่างสงสัย
.
.
เฮ้อ... เกือบไปแล้วสิเรา
"ช่วงนี้ฉันฝันแปลกๆ หน่ะ มันทำให้งง เหมือนนอนไม่อิ่มทุกคืนเลย"
.
"หืม ! ฝันว่าอะไรหรือเธอ?" มินอาถามกลับอย่างสงสัย
.
"เหมือนจะฝันถึงโรงเรียนตอน ม.ปลาย ที่เราเรียนกัน แต่ฉันจำรายละเอียดไม่ได้แฮะ งงเหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆ ฝันถึง"
.
"แหม... ไอเราก็นึกว่าเธอจะฝันถึงเลขเด็ด ฝันนานฝันบ่อยซะจนเกือบมาประชุมสาย"
.
.
"อะแฮ่ม ! นี่กะจะไม่เข้าประชุมกันหรือไงสองสาว"
หัวหน้าตะโกนเรียกเสียงมาเบอร์ดุ
.
"ไปแล้วค่าาาาา" สองสาวรับคำแล้ววิ่งไปอย่างไว
.
.
ช่วงนี้เราฝัน ถึงสถานที่เดิมซ้ำๆ บ่อยๆ
มันจะมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าน้อ...
อย่างที่มินอาบอก ว่าถ้าฝันถึงเลขเด็ดก็คงจะดี แต่นี่เราฝันเห็นแต่สนามหญ้า จะเลขอะไรวะเนี่ย ฉันคิดทวนไปบ่นไประหว่างนั่งกินข้าวพักเที่ยง
.
"เอาหล่ะ ไหนลองเสิตเน็ตดูซิ เผื่อจะมีคำทำนาย"
.
ฝันเห็นโรงเรียนเก่า สถานที่เก่าๆ แปลว่าจะได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบเจอมาตั้งนาน หรืออาจจะได้...
.
.
"ซอลมี ซอลมี" เสียงชายหนุ่นคนนึงเรียกมาแต่ไกล
.
"ซอลมี" เสียงนั่นเริ่มเข้ามาใกล้ละ
.
อะไรกันนะ คนกำลังยุ่งๆ อยู่
ฉันบ่นเสียงนั่นในใจ แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงเท่านั้นหละ ! ก็เจอกับผู้ชายคนนึง หน้าตาดี กำลังจองมองมาตรงหน้าฉัน !!!!
.
"หืม ! มีอะไรหรือคะ?"
.
"ซอลมี ฉันเอง" ชายหนุ่มน้ำเสียงดูเป็นมิตร
เหมือนจะคุ้นๆ หน้าแต่จำไม่ได้แฮะ
.
อืม... เออ... ฉันได้แต่ยิ้มให้แห้งๆ เพราะไม่รู้จะเขาทักยังไงดี
.
"555 ไม่เป็นไร ไม่ต้องฝืนยิ้มตลกขนาดนั้นก็ได้
เวลาเธอฝืนยิ้มทีไร หน้ากระตุกตรงมุมปากทุกที
ไว้เดี๋ยวก็จำเราได้เองนั่นล่ะ ผมไปก่อนนะ"
ชายหนุ่มที่แวะมาทักทาย เดินยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
ใครฟะ !!!! โอ้วโน่ววววว !!!!
หนุ่มหล่อขนาดนี้ทำไมฉันจำไม่ได้ๆๆๆๆๆ
นี่ฉันเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่ยังสาวใช่ไหม ไม่นะ ! ไม่ แง๊....
.
ทำยังไงดี ทำยังไงดี
จริงๆ แล้ว อยู่ๆ ความทรงจำเราก็หายไปช่วงหนึ่ง
เราจำไม่ได้เลย ว่าชีวิตการเรียน ม.ปลาย เราเป็นยังไงบ้าง?
หยั่งกับตื่นมาปุ๊บ ก็โตปั๊บแล้วมาทำงานเลย แล้วเราผ่านวัยนั้นไปยังไงฟะ !
.
คิดสิคิดๆๆ.... โอ้ยยย....โอ้ย
ให้ตายสินึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก T_T
.
.
"ซอลมี ซอลมี" มีเสียงเรียกเราอีกละ แต่คราวนี้เสียงผู้หญิงแฮะ?
.
"ซอลมีตื่นได้แล้ว แอบมานอนอยู่ตรงนี้นี่เอง เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก เอ้าลุกขึ้นเร็ว" เสียงเพื่อนที่คุ้นเคยมาเรียกเราให้ลุกไปเข้าเรียน
.
แต่เอะ !
นี่ฉันยังเรียนอยู่อีกหรือนี่ ??
นี่เราฝันว่าทำงานแล้ว หรือจริงๆ เราฝันว่าเรียนอยู่กันแน่?
.
เห... !!!!
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป >>
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
☆ จากใจผู้เขียน ☆
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ เรื่องนี้แต่งไว้นานมากๆ แล้ว เพิ่งจะมีเวลามาลงจริงๆ จังๆ ซักที จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอ รบกวนเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า รักคนอ่านทุกคนค่า ♡ ปล. คิดว่าซอลมีอยู่ในโลกไหนกันแน่ ?
.
.
.
นิยาย #ความทรงจำที่หายไป Memories of mine
.
📌 ไปอ่านกันเต็มๆ ไม่มีสะดุดคลิกลิ้งรูปด้านล้าง
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
.