"บุญมา และ มนตรี กับมิตรไมตรีอันแท้จริง...2"
.
.
หลังจากกระซิบบอกกันถึงเวลาของการเดินทาง...
คืนนั้นผมหลับสนิทไม่ฝันถึงสิ่งใด...
หลับสนิทด้วยนึกสบายอกสบายใจในการเดินทางที่กำลังจะมาถึง...
.
.
รุ่งเช้า...ผมยังฉวย บุญมา ออกปั่นในหมู่บ้านเหมือนเช่นปกติ
หากสาย...ผมพาบุญมาไปหาที่นั่งพึงใจเพื่อวางแผนการเดินทาง
.
.
การเดินทางที่แม้ตอนนั้นจะมีหมุดหมายคือการกลับบ้านชัยภูมิ...
แต่ในใจยังหมาย...อยากไปให้ไกลกว่านั้น
ไปไกลๆก่อนกลับบ้าน...
ผมนั่งงม นั่งจิ้มแผนที่ทางหลวงถึงเส้นทางต่างๆ...
ยอมรับว่าอยากไปมันทุกที่...
ใช่...อยากไป แต่ไม่มีที่ใดที่จะฉุดหัวใจให้ตื่นเต้นจนกระสันสั่นไปทั้งตัวได้เลย
วันนั้นผมปั่นบุญมากลับบ้าน...
กลับบ้านที่ในสจยังไร้สิ้นซึ่งจุดหมายปลายทางของการเดินทาง
.
.
ผมเข้าห้องตั้งแต่หัวค่ำ...
กางแผนที่ลงบนเตียงเพื่อหาเส้นทางที่หัวใจจะตื่นตูม...
ขณะอับจนความคิด...
ผมฉวยหนังสือท่องเที่ยวใกล้มือ...หมายเอามาเพียงหย่อนคลายอารมณ์
แต่ในขณะพลิกหน้าหนังสือไปนั้น...
ภาพบางภาพกลับฉุดผมให้ต้องเปิดอ่านบทความดังกล่าว...
ผมอ่านและมองภาพอย่างละเอียด...
แม้จะจบบทความหากภาพบางภาพยังติดแน่นอยู่ในตาในใจ...
หัวใจผมเต้นรัว...และนี่เองที่มันเป็นสัญญานบอกให้รู้ว่า
ที่นี่แหละ...ที่เราจะปั่นจักรยานไปให้ถึง
.
.
ผมปิดหนังสือ...ขยับไปข้างๆบุญมา
มันยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นนั้น...
ผมขยับเข้าไปจนชิด...และกระซิบบอกมันเบาๆ
"ป้ะ เราจะไปหลวงพระบางกัน" ผมบอกบุญมาพร้อมกับแตะไปที่แฮนด์ของมัน...
คืนนั้น...ผมหลับไปพร้อมรอยยิ้ม
รอยยิ้มเมื่อรู้ว่าเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้เป็นที่ใด
. . .
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
