ดราม่าอันยิ่งใหญ่ของ 4 สัตว์ผู้เดียวดาย
สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน
เคยเหงาท่ามกลางคนเป็นร้อยเป็นพันมั้ยครับ
ยังโชคดีนะครับที่ในช่วงอารมณ์เหงาๆ เรายังมีผู้คนรายล้อม บ้างก็ยังมีเพื่อนโทรมาบ้าง แชทมาบ้าง พอได้คลายเหงา แต่วันนี้เพจชีวิทย์จะพาทุกคนไปรู้จัก 4 สัตว์ ที่สุดจะเหงา เหงาชนิดน้ำตาไหลเลยทีเดียวครับ social distancing เทียบไม่ติดเลย และต่อให้ฟัง 100 เพลงเหงาก็ยังไม่เท่ากับความเหงาที่ 4 สัตว์เหล่านี้ต้องเผชิญ ... ไปร่วมเหงากับน้อง ๆ กันเลยดีกว่าครับ
อันดับที่ 1 ลุงเต่าจอร์จจอมเหงา
จอร์จ เป็นเต่ายักษ์ครับ บ้านของเขาอยู่ที่หมู่เกาะกาลาปากอสในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นามว่า แปซิฟิกที่เรารู้จักกันดี จอร์จ เป็นเผ่าพันธุ์เต่ายักษ์เกาะพินต้า พี่น้องของเขาเคยพบมากในช่วงศตวรรษที่ 19 แต่ช่างโชคร้ายเหลือเกิน ที่โดยมนุษย์ใจร้ายอย่างนักเดินเรือจับไปเป็นมื้ออาหารจนแทบหมด จนกระทั่งเข้าสู่ศตวรรษที่ 20 การกินเนื้อเต่าญาติๆ ของจอร์จก็เริ่มลดลง
แต่ถึงกระนั้นก็พบว่า จอร์จ คือ ตัวสุดท้ายของชนิดพันธุ์ครับ ตอนที่เขาไปพบจอร์จที่เกาะพินต้านั้น ประมาณอายุจอร์จได้ 60 ปี เขาก็เลยพาจอร์จไปอยู่ในสวนสัตว์บนเกาะซานตาครูส หมู่เกาะกาลาปากอส โดยหวังว่าจอร์จจะกลับมาสดใสและมีเพื่อนอีกครั้ง
แต่เปล่าเลยครับ จอร์จซึมเป็นส้วม แต่ก็นั้นแหละพออยู่ไปนาน ๆ ธรรมดาสัตว์โลกอ่ะนะครับ จอร์จก็เริ่มแสดงสัญชาติญาณ โดยเที่ยวไล่ขี่เต่าสายพันธุ์อื่น หมายฟีทเจอริ่งให้สำเร็จ แต่เปล่าเลยพลังกีดกั้นแห่งธรรมชาติต่างสายพันธุ์ทำลายความหวังของจอร์จจนหมดสิ้น
จอร์จยังคงใช้ชีวิตอยู่ในสวนสัตว์ท่ามกลางความเหงา และสถานะของจอร์จคือ "ตัวสุดท้าย" ของสายพันธุ์เต่ายักษ์นี้
และในปี 2012 จอร์จก็จากไปอย่างเดียวดายปิดตำนานสายพันธุ์เต่าเกาะพินต้าตัวสุดท้าย หมดสิ้นสายพันธุ์ไปจากโลกนี้อย่างน่าสงสาร... โดดเดี่ยวเดียวดายอยู่เป็น 100 ปี เป็นคุณทนจะได้ไหมครับ
ถ้าคิดว่าเรื่องของลุงจอร์จน่าสงสารแล้วมาพบกับลำดับต่อไปดีกว่าครับ
อันดับที่ 2 กบหนุ่มโทกี้
โทกี้เป็นกบหนุ่มสายพันธุ์กบต้นไม้ตัวเล็ก ๆ อาศัยอยู่ในป่าฝนที่ประเทศปานามา ที่น่าเศร้าคือ นักวิทยาศาสตร์พบว่ากบโทกี้คือกบตัวสุดท้ายของสายพันธุ์นี้ (อีกแล้ว) ครับ
เหมือนกับลุงเต่าจอร์จน่ะครับ ต่อมาโทกี้ก็ถูกนำมาดูแลที่ศูนย์อนุรักษ์ เพราะโดยธรรมชาติกบชนิดนี้มักจะป่วยเป็นโรคราปรสิต โทกี้ถูกเลี้ยงดูอย่างดีในตู้คอนเทนเนอร์เลี้ยงกบที่เรียกว่า frog POD แต่ใครจะรู้ว่าการอยู่ตัวเดียวนั้นมันทรมานแค่ไหน
ในช่วงฤดูฝนเคยได้ยินกบ อึ่งอ่าง เขียดมันร้องใช่มั้ยครับ ร้องเพื่ออะไร? ใช่ครับ หลักๆ คือเพื่อการหาคู่ผสมพันธุ์ โทกี้ก็เช่นเดียวกันที่ต้องยึดถือประเพณีกบในข้อนี้อย่างเคร่งครัด และเกี่ยวเนื่องกับสัญชาติญาณ และกบแต่ละเผ่าพันธุ์จะต้องมีเสียงร้องประจำของเผ่าพันธุ์ตัวเองครับ
แต่ถ้าคุณคือตัวสุดท้ายของเผ่าพันธุ์ คุณจะร้องให้ใครฟังละครับ เพราะร้องออกไปเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครสักคนหันมาสนใจ
เสียงเรียก...ที่ไม่มีใครได้ยิน
โทกี้ ไม่ร้องเรียกหาใครอีกเลย...ต่อให้เจ้าหน้าที่นำเสียงอัดปลอม ๆ ของกบต้นไม้เพศเมียเปิดให้โทกี้ฟังก็ตาม
เขาเงียบ และอยู่อย่างเดียวดายใน frogPOD นั้น...
จนกระทั่งในปี 2009 โทกี้ก็จากโลกนี้ไปท่ามกลางความเงียบงัน ปิดฉากสายพันธุ์กบปีนต้นไม้ตัวสุดท้ายในกลุ่มชนิดของโทกี้
เสียงเล็ก ๆ ของโทกี้ ที่ไม่มีใครได้ยิน
เศร้าเรื่องของโทกี้จังเลยครับ แปลไปเรียบเรียงไป ก็สะเทือนใจตัวเองไป อ่ะๆ มูฟออนครับ มาดู
อันดับที่ 3 ซูดาน
ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงประเทศซูดานครับ แต่เป็นชื่อ "แรดขาวตอนเหนือ" ของประเทศซูดาน (เอ หรือจะหมายถึงซูดานจริง ๆ )
ซูดานถูกนำมาเลี้ยงในศูนย์อนุรักษ์เพื่อขยายพันธุ์กับแรดเพศเมียสายพันธุ์เดียวกันนามว่า "ซูนิ" แต่โชคร้ายเหลือเกิน เพราะในปี 2014 ซูนิก็จากซูดานไปอย่างไม่วันกลับ
ใช่ครับ ซูดานกลายเป็นแรดขาวตัวสุดท้ายของโลกอีกแล้ว
ความโชคร้ายของซูดานเหมือนจะไม่หยุดแค่นั่น เพราะต่อมาพบว่าซูดานมีปัญหากับกระดูกสะโพกจนไม่สามารถผสมพันธุ์กับเพศฌมีย "สายพันธุ์ใกล้ชิด" ได้ ร้อนถึงเจ้าหน้าที่ที่ต้องทำทุกทางเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ของซูดานเอาไว้ และหนึ่งในวิธีนั้นก็คือ
การทำ IVF ซึ่งก็คือการทำ เด็ก(แรด)หลอดแก้ว นั่นแหละครับ
ค่าใช้จ่ายในการทำแรดหลอดแก้วนั้นไม่ใช่ถูก ๆนะครับ มีค่าใช้จ่ายรวมมากถึง 9-10 ล้านดอลลาร์ โห! ทำให้ทางศูนย์ฯต้อง ระงับโปรเจคนี้ไปก่อนครับ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเรื่องนี้ไปถึงหูประชาโลกกว่า 196 ประเทศทั่วโลก คนใจดีหลายคนก็ต่างช่วยระดมทุนบริจาคเพื่อช่วยให้ภาระกิจของซูดานสำเร็จให้ได้โดยการร่วมมือกับแอพพลิเคชั่นหาคู่อย่าง Tinder โดยหากพวกเขาจับคู่ชื่อผู้ใช้นาม Sudan ก็จะมีลิงก์ปรากฏเพื่อเข้าไปบริจาคได้ครับ
ก็ขอให้โปรเจคสมหวัง ให้เจ้าซูดาน แรดขาวตอนเหนือของซูดาน ได้มีเบบี๋ สมใจสักทีนะครับ จะได้ไม่เป็นตัวสุดท้ายของสายพันธุ์
อันดับที่ 4 ฺblue 52 ผู้แตกต่าง
ห้วงมหาสมุทรอันกว้างใหญ่แสนจะเดียวดาย ต่อให้ร่างกายใหญ่แค่ไหน แต่ก็รู้สึกเดียวดายได้ไม่ต่างกับร่างกายเล็ก ๆ หรอกครับ ใช่ครับผมกำลังพูดถึง blue 52
blue 52 ? คืออะไร?
ในช่วงปี 1980 วิเลี่ยม วัตคินส์ นักธรรมชาติวิทยา ได้ค้นพบ วาฬสีน้ำเงินตัวหนึ่งที่มีความแปลกไม่เหมือนวาฬสีน้ำเงินตัวอื่นนั่นคือ วาฬตัวนี้พูดกันคนละภาษากับเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์
วาฬสีน้ำเงิน ใช้เสียงในการสื่อสารเช่นเดียวกับสัตว์หลายชนิดครับ และคลื่นเสียงที่ใช้สื่อสารกันจะอยู่ในช่วงที่ต่ำมาก คือหูคนเราไม่ได้ยินหรอกครับต้องใช้เครื่องมือวัดเข้าช่วย นั่นคือช่วง 15-25 เฮิร์ตซ์
ในขณะที่วาฬตัวนี้ใช้ความถี่เสียงที่ 52 เฮิร์ตซ์ แน่นอนครับก็เลยเป็นที่มาของชื่อ blue 52 นั่นเอง
ความแปลกนี้ไม่ใช่ผลดีเพราะทุกครั้งที่เจ้า blue 52 ส่งคลื่นเสียงออกไป นั่นหมายความว่ามีวาฬสีน้ำเงินได้ยิน แต่ ไม่มีใครเข้าใจครับ เหมือนเป็นแค่เสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์
เจ้า blue 52 ก็เลยกลายเป็นวาฬสีน้ำเงินที่ไม่มีเพื่อนคุยด้วย
ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ เพื่อนรายล้อม แต่ไม่มีใครคุยด้วย
มันคือความเหงา ที่เจ็บปวดนะครับ ไม่รู้ว่าเจ้า blue 52 รู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า
ความโหดร้ายของการพูดไม่เหมือนเพื่อนนั่นร้ายกาจในฝูงวาฬมากนั่นหมายความว่า เมื่อเรียกรวมกลุ่มเพื่อนเดิน เรียกเพื่อหาเพื่อน เรียกเพื่อสืบพันธุ์ ทุกอย่างก็คือศูนย์ครับ ไม่มีวาฬตัวใดสนใจ เจ้า blue52 เลยต้องอยู่ตัวเดียว เดินทางตัวเดียว กินตัวเดียว และก็คงคุยตัวเดียวด้วยครับ
มันคือความเหงา เลเวล 100 ของแท้จริง สงสารจัง
ความเหงาเป็นสภาพธรรมชาติครับ
มีได้ก็หายไปได้ เช่นอารมณ์อื่น
สิ่งที่สำคัญ เมื่อเราต้องอยู่คนเดียว
ก็ต้องอยู่ให้เป็นครับ เข้มแข็ง อดทน และที่ขาดไม่ได้ ต้องมีสติ
โดยเฉพาะการรู้ทันความคิดที่ไม่ดีของเรา
อย่าให้ความเหงากัดกินใจนานนะครับ
อ้างอิง:
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
