ทางหนีไฟ
ผมชอบช่วงเวลา พักกลางวันมากที่สุด เพราะอะไรเหรอ เพราะช่วงนี้เป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้เจอเธอ เธอคนที่ผมเฝ้ามองมาตลอด...
ผมบังเอิญได้เจอเธอเมื่อ2ปีที่แล้ว ขณะที่ผมออกมาตรงบันไดหนีไฟและเธอกำลังเดินลงบันไดมา จังหวะนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน ผมทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ยังมีสติพอที่จะหลบไม่ให้เธอเห็น ผมยังไม่พร้อมเจอเธอ ผมคิดในใจ.
หลังจากวันนั้นภาพเธอก็ยังติดในใจตลอดเวลา เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาว ตากลมๆ ยิ่งรอยยิ้มของเธอมันสามารถทำให้ผมหยุดลมหายใจได้เลยทีเดียว เธอมักจะลงมาหาเพื่อนเธอตอนกลางวันเพื่อไปกินข้าวด้วยกัน. วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมมาแอบมองเธอ และผมคิดว่าวันนี้ผมต้องทักทายเธอให้ได้ ขณะที่เธอเดินลงมากำลังจะเปิดประตูหนีไฟ ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดออกมาให้เธอเห็น. เธอมองผม ผมมองเธอ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากทักเธอ เธอก็วิ่งหนีไป เธอคงจะเขิล ผมคิดในใจ..
หลายวันมานี้ผมไม่เจอเธอ
เธอหายไป ผมได้ข่าวว่าเธอไม่กล้ามาหาเพื่อนที่ชั้นนี้แล้ว เธอจะลงลิฟท์ไปรอเพื่อนกินข้าวที่ด้านล่างแทน ข่าวนี้ทำผมเสียใจมาก ผมคงไม่ได้เจอเธออีกต่อไป เธอคนที่ผมแอบชอบมาตลอด2ปี ระหว่างที่ผมคิดไปน้ำตาก็ไหลไม่รู้ตัว ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา มองไปที่บันได
ทันใดนั้น!! ประตูก็เปิดออกมา ผมตกใจ ภาพที่เห็นคือเธอมากับผู้ชายถือไม้ในมือ ผมดีใจอ้าปากจะทักเธอ แต่ก่อนที่เสียงจะส่งผ่านออกไปให้เธอได้ยิน ผมรู้สึกเจ็บที่หัว ผมร่วงลงไปกองที่พื้นทันที สายตาพร่ามัว หูอื้อไปหมด แต่ยังพอมีสติได้ยินเสียงเธอ "พี่ตีทำไม หนูแค่ให้มาไล่เฉยๆ " "ถ้าไล่มันเดี๋ยวมันก็กลับมาอีก ตัวใหญ่ขนาดนี้ "เสียงผู้ชายที่มากับเธอพูด..
ผมพยายามตั้งสติเงยหน้าขึ้นมอง แต่สิ่งที่เห็นคือท่อนไม้ขนาดใหญ่กำลังตรงเข้ามาที่ใบหน้า แต่ก่อนที่ท่อนไม้จะปะทะเข้ากับใบหน้า ผมพยายามส่งเสียงร้องออกมาแต่แผ่วเบาเหลือเกิน หวังว่าเธอคงจะได้ยิน "ตุ๊กๆๆๆแก" นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมเปล่งออกมา แล้วทุกสิ่งรอบตัวก็มืดลง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
