ปกิณกะ
พนมเทียน ผู้ส่องสว่างบนเส้นทางอักษร
ไว้อาลัยพรานใหญ่ ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ
เมื่อช่วงบ่ายๆเปิดเฟสบุ๊คดูได้ทราบข่าวน่าเศร้าว่าปู่อี๊ด เจ้าของนามปากกาพนมเทียนถึงแก่กรรมด้วยวัย ๘๙ ปี ข้าพเจ้าถึงกับน้ำตารื้นด้วยความอาลัย
พนมเทียนถือเป็นเสมือนครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งของข้าพเจ้า เปล่าข้าพเจ้าหาได้รู้จักท่านนักประพันธ์ใหญ่เป็นการส่วนตัวไม่ แต่ข้าพเจ้ารู้จักท่านผ่านตัวอักษรที่ท่านร้อยเรียงเขียนให้ข้าพเจ้าได้อ่าน
ย้อนกลับไปสิบกว่าปีก่อน ข้าพเจ้าเห็นหนังสือนวนิยายขนาดยาวชุดหนึ่งวางเรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือของร้านบีทูเอส สาขาเซ็นทรัลชิดลม ด้วยความสงสัยใคร่รู้ ข้าพเจ้าหยิบขึ้นมาเล่มหนึ่ง คำโปรยบนหน้าหนังสือเขียนว่า
“ครั้งหนึ่งในชีวิตลูกผู้ชาย ต้องอ่านเพชรพระอุมาของพนมเทียน”
เลือดลูกผู้ชายในตัวข้าพเจ้าถึงกับร้อนระอุ เอาไงเอากันสิวะ เมื่อมารดาข้าพเจ้าเสร็จธุระท่านก็ถามข้าพเจ้าว่าจะซื้อหนังสืออะไรไหม ข้าพเจ้าหยิบอย่างไม่ลังเลใจ
ไพรมหากาฬเล่ม ๑
มารดาข้าพเจ้าถึงกับส่ายศีรษะ พร้อมทั้งบ่นว่ามันเยอะ ลูกจะอ่านจริงๆ หรือ ข้าพเจ้ายืนยันดึงดันที่จะอ่าน โดนบอกว่าค่อยๆซื้อทีละเล่มก็ได้
เส้นทางหนองน้ำแห้งของจอมพรานของจอมพรานรพินทร์ ไพรวัลย์ เปิดต้อนรับข้าพเจ้าตั้งแต่ครานั้น
ข้าพเจ้าออกเดินทางผ่านตัวอักษรของพนมเทียนด้วยความหลงใหลใคร่รู้ จากหนองน้ำแห้งถึงหล่มช้าง จนเข้าไปถึงนิทรานคร ผจญกับผีดิบมันตรัย จนล่วงไปถึงขุนเขาพระศิวะ รอคอยให้เกิดปรากฏการณ์ปิ่นพระศิวะ เพื่อให้ถันพระอุมาปรากฏ จึงสามารถเข้าสู่แดนลับแลชื่อมรกตนครได้
หลายครั้งที่ข้าพเจ้าคิดว่าตนเองคือพรานใหญ่ จนต้องไปหาหมวกปีกสักหลาดมาใส่ หาผ้าขาวม้าเคียนเอว ทำหน้าบูดทั้งวัน เพื่อที่จะเลียนแบบพฤติกรรมของรพินทร์ ไพรวัลย์ที่ข้าพเจ้าหลงใหล
ข้าพเจ้ารักตัวละครทุกตัวที่กำเนิดจากตัวอักษรของพนมเทียน พรานใหญ่ผู้ซื่อสัตย์ และมีฝีมือที่เก่งกาจ เชษฐาผู้สุขุมรอบคอบ ไชยันต์ผู้อารมณ์ดี มาเรีย ฮอฟมันผู้เร่าร้อน หม่อมราชวงศ์หญิงดาริน คุณหญิงหมอแสนงอนที่ยิงปืนแม่นราวจับวาง และแงซายผู้ลึกลับคู่ปรับพรานใหญ่ และเป็นผู้กุมความลับสำคัญของเรื่อง
ยังไม่รวมบุญคำ จัน เกิด เส่ย คะยิ่น ส่างปา ไอ้กุดเสือกินคนตัวร้าย ไอ้แหว่งช้างพลายเพชรฆาต และอื่นๆอีกมากมาย
พนมเทียนเขียนหนังสือด้วยความรู้ และความรักในสิ่งที่เขียนอย่างเอกอุ ทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียงทำให้ผู้อ่านได้เกิดจินตภาพอย่างชัดเจน ใส่ใจทุกรายละเอียด ทุกฉาก ทุกบทสนทนา หากจะมีใครได้ชื่อว่าเอกอุแห่งวงการน้ำหมึก ชื่อของพนมเทียนจะต้องถูกกล่าวขานว่าเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน
หลายๆคนได้เรียนหนังสือจนอ่านออกเขียนได้ ได้ร่ำเรียนพยัญชนะไทยมา ๔๔ ตัวเท่ากัน แต่จะมีสักกี่คนกันเล่า ที่จะรังสรรค์ ร้อยเรียงอักษราให้ตราตรึงใจผู้อ่านได้อย่างพนมเทียน
วันนี้ พนมเทียนสิ้นแสงแล้ว แต่ข้าพเจ้าเชื่อว่า ตัวอักษรของพนมเทียนจะจุดแสงสว่างขึ้นในใจของใครอีกหลายคนที่ได้สัมผัสเหมือนดังที่ข้าพเจ้าได้เคยสัมผัส และอาจจะมีใครสักคนที่จะจุดประทีบให้เส้นทางสายอักษรได้สว่างไสวต่อไป
บทความนี้เขียนขึ้นด้วยความรักและอาลัยจากหัวใจเด็กคนหนึ่ง ที่เคยได้รับความสุขจากผลงานของยอดนักประพันธ์นาม พนมเทียน
ด้วยจิตคารวะ
ภีษมะ
ภาพถ่ายผู้เขียน กับนักประพันธ์ในดวงใจ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
