ปกิณกะ นิยายอิงประวัติศาสตร์
๒๕ เมษายน วันคล้ายวันสวรรคตสมเด็จพระนเรศวรมหาราช
วันอาทิตย์ ๒๔ เมษายน ๒๑๔๘
ขึ้น ๗ ค่ำ เดือน ๖ พุทธศักราช ๒๑๔๘
เมืองหาง
พ่ออยู่หัวนเรศวรเจ้าทรงมีพระอาการประชวรหนักขึ้น แลทรงรู้พระองค์ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์ จึงมีรับสั่งให้ม้าเร็วไปทูลเชิญเสด็จสมเด็จพระเอกาทศรถ พระอนุชา มาเข้าเฝ้าเพื่อรับสั่งข้อราชการ ครั้งสุดท้าย...
"สมเด็จพระเอกาทศรถเสด็จเข้าเฝ้าพ่ออยู่หัว"
สิ้นเสียงขาน สมเด็จพระอนุชาผู้เปนทั้งน้องชาย แลขุนศึกคู่พระทัยที่เล่นศึกเคียงข้างกันมาทุกสนามรณภู ก็ปรากฏพระวรกาย โดยมีเจ้าพระยาอัครมหาเสนาบดี(พระราชมนู) เดินตามอยู่เบื้องพระปฤษฎาง ทรงแหวกพระสูตรเข้ามาถึงพระที่ ก่อนจะคุกพระชานุลงแทบเบื้องพระบาทสมเด็จบรมเชษฐา
"องค์ขาว" พระสุรเสียงแผ่วเบา
"พระพุทธเจ้าข้า"
"เข้ามาใกล้ๆพี่"
พระอนุชาขยับพระองค์ไปข้างพระแท่น
"พระราชมนู" ทรงตรัสเรียกเจ้าพระยาอัครมหาเสนาบดีด้วยราชทินนามเดิม
"พระพุทธเจ้าข้า"
"เอ็งด้วย เข้ามาใกล้ๆข้า"
"องค์ขาว พี่เรียกเธอมาเพราะรู้แน่แก่ใจ การเจ็บไข้ของพี่ครั้งนี้คงมิอาจรักษาให้หาย คงถึงกาลของพี่แล้วเปนแน่แท้"
พระสุรเสียงแม้แผ่วเบาอ่อนแรง แต่ยังคงพระสติไว้ได้มั่น
"เมื่อสิ้นพี่ เธอต้องเปนจอมทัพ นำทัพเข้าตีอังวะ ตามที่พี่ได้หมายใจไว้แต่แรก จำไว้หากตีอังวะมิสำเร็จ จักเปนภัยแก่อโยธยาในภายหลัง"
สมเด็จพระเอกาทศรถเอื้อมพระหัตถ์กุมพระหัตถ์พระบรมเชษฐาแน่น น้ำพระเนตรเอ่อ หากแต่ด้วยขัติยมานะ จึงทรงกลั้นน้ำพระเนตรไว้มิให้หลั่งริน แต่เจ้าพระยาอัครมหาเสนานั้นมิอาจกลั้นน้ำตาได้ ด้วยเจ้าเหนือหัวที่รักยิ่งกว่าชีวิตกำลังจะหมดลมปราณลงต่อหน้า ได้แต่ร่ำร้องบนบานเทพยดาคร่ำครวญอยู่ในใจ
"สรวมชีพข้ายุคลบาท ข้าแต่พระเสื้อเมือง พระทรงเมือง แม่พระธรณี แลผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ทั้งหลาย หากท่านใดสามารถดลบันดาลให้พ่ออยู่หัวหายจากประชวรได้แล้วไซร้ จักขอยอมสละให้ทุกสิ่งอัน แม้นต้องการชีวันก็จักถวายให้ ได้โปรดเถิด"
"พระราชมนู" พระสุรเสียงตรัสเรียก ทำให้สติคืนคง
"เมื่อสิ้นข้า จงช่วยงานราชการ ตั้งใจถวายงานพระเอกาให้จงดี เหมือนที่เคยปฏิบัติต่อข้า อย่าให้บกพร่องนะ"
"ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม พระพุทธเจ้าข้า"
พระราชมนูถวายบังคมรับใส่เกล้า
"องค์ขาว หลังสิ้นพี่ เธอต้องขึ้นเปนพ่ออยู่หัว สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับกษัตริย์ คือไพร่ฟ้า ข้าแผ่นดิน เธอจงอย่าลืม"
"พระองค์จักมิเปนอะไร จะทรงอยู่เปนฉัตรคุ้มภัยให้สยาม ไปอีกนานแสนนาน"
"เอกาทศรถ" ทรงตรัสเรียกพระนามเต็มอย่างที่จะตรัสเรียกนานๆครั้ง เมื่ออยู่ต่อหน้าข้าราชบริพาร แลในยามสั่งข้อราชการ
"พี่ย่อมรู้ดี ว่าพี่มิอาจเอาชัยเหนือ มฤตะได้ในครานี้ ที่ผ่านมาพี่เล่นศึกมานับครั้งไม่ถ้วน ผ่านสนามรณภูมากมาย เข้าใกล้ความตายมาก็มาก หากมิมีครั้งใดเหมือนครั้งนี้
เอกาทศรถ ที่ผ่านมาพี่ทำสงคราม มิใช่กระทำเพราะพี่ปรารถนาซึ่งอำนาจ หรือต้องการประกาศชยะ หากแต่ที่รบนั้น เปนไปเพื่อเอกราชแห่งสยาม เพื่อให้ราษฎรได้มีที่ให้ปักหมุดหมาย ว่านี่คือแผ่นดินตน แลจะได้มีความภูมิใจ ว่าชาวสยามนี้เปนไท มิต้องเปนขี้ข้า เมืองขึ้นเจ้าต่างด้าว ท้าวต่างแดน ให้เขาหยามน้ำหน้าว่าเปนเชลย เพราะพี่รู้ดีกว่าใคร ว่าการสิ้นอิสรภาพจนต้องตกเปนทาส เปนเชลยเขามันทุกข์ทรมานเพียงใด พี่ถึงต้องทนลำบากทำศึก จงจำไว้ว่าเอกราชนั้นยากเพียงใดกว่าจักได้มา แต่สิ่งที่ยากยิ่งกว่าคือการที่จักรักษาเอกราชนั้นไว้
เธอจงจำไว้ กษัตริย์มิใช่ทำแต่เพียงสงคราม หากการดูแลอาณาประชาราษฎร์ให้อยู่อย่างร่มเย็นต่างหาก คือหน้าที่อันแท้จริง"
สมเด็จพระอนุชาทรงสดับรับฟัง เมื่อเหนว่าพระบรมเชษฐาทรงนิ่งไป จึงทรงตรัสถาม
"ทูลกระหม่อมมีการอันใดจักรับสั่งให้หม่อมฉันกระทำสนองอีกรึไม่ พระพุทธเจ้าข้า"
ทรงส่ายพระเศียร
"เธออยู่กับพี่มานาน พี่รู้ว่าเธอรู้ว่าควรทำฉันใด เธอจงจัดการตามที่เหนควรเถิด"
"พระราชมนู เอ็งติดตามข้ามานาน ศึกน้อยร้อยพันไม่เคยเกี่ยง เปนบุญของข้าที่มีขุนศึกเยี่ยงเอ็ง"
"เปนบุญของข้าพระพุทธเจ้าที่ได้ถวายงานต่อพระองค์ พระพุทธเจ้าข้า"
เจ้าพระยาอัครมหาเสนาบดีกราบทูลทั้งน้ำตา
"อย่าร่ำไห้สหายข้า ขุนศึกย่อมไม่หลั่งน้ำตาอาลัย แม้ว่าบุคคลผู้นั้นจะเปนที่รักเพียงใดก็ตาม จำไว้ตลอดกาลที่ผ่านมา เอ็งได้ช่วยราชการข้าอย่างเต็มกำลังสมควรแก่คำ อัครมหาเสนาบดีโดยแท้แล้ว"
สมเด็จพระนเรศวรเจ้ามิได้มีรับสั่งใดอีก จนเพลาย่ำรุ่ง
วันจันทร์ ๒๕ เมษายน พุทธศักราช ๒๑๔๘
ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๖ มะเส็งศก
สมเด็จพระนเรศวรเจ้า มหากษัตริย์ผู้ทรงบารมีเยี่ยงจักพรรดิราชแห่งสยามประเทศ เสด็จนฤพาน
น้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
พระบรมราชานุสาวรีย์สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ณ ทุ่งภูเขาทอง
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
