" เพชรพระอุมา "
อาจไม่ใช่หนังสือที่ผมชอบที่สุด
...แต่คือนิยายไทยหนึ่งเดียวที่ดีที่สุดสำหรับผม....
เชื่อว่านักอ่านชาวไทยส่วนมากน่าจะผ่านตากันมาสำหรับนวนิยายที่ยาวที่สุดในโลกเรื่องนี้
...ปกติผมเป็นคนไม่อ่านนิยายไทยมากนัก อาจเพราะไม่ชอบ ไม่โดนจริตเท่าไหร่ เป็นการอ่านตามกระแสพอให้คุยกับคนอื่นรู้เรื่องมากกว่า....
...หนังสือที่พวกเด็กติสท์ๆหน่อยชอบอ่าน อย่าง "พันธุ์หมาบ้า" ผมก็อ่านนะ แต่อ่านเพราะเพื่อนอ่าน ถามว่าประทับใจเหมือนคนอื่นรึเปล่า ผมก็เฉยๆ...
ผมชอบอ่านงานแปลมากกว่า โดยเฉพาะนิยายกำลังภายในของ "โกวเล้ง" คือที่หนึ่งในใจเสมอ
จนมาเจอเพชรพระอุมา...
มันไม่ใช่ว่าผมไปหามาอ่านนะ แต่ผมเริ่มอ่านเพราะไม่มีอะไรจะอ่าน
...ปี 2546 ผมต้องเข้ารับการผ่าตัดหัวเข่า เพราะอุบัติเหตุจากการเล่นฟุตบอล ทำให้ต้องนอนอยู่โรงพยาบาลราวสองสัปดาห์....
...ผมบอกแม่ว่า ให้หาหนังสือมาให้อ่านหน่อย เพราะเบื่อและไม่ชอบดูทีวี....
แม่ผมก็เลยเอามาให้อ่าน เพราะท่านเห็นว่าหนังสือของผมเอง ผมคงอ่านหมดมาหลายรอบแล้ว...
ตอนแรกผมก็คิดว่า แค่อ่านๆเล่นแก้เซ็ง ไม่คาดหวังอะไรมากกับนิยายไทย
...แต่.... ผมก็โดนอาถรรพ์เพชรพระอุมาเหมือนที่หลายคนโดนนั่นแหละ
...คืออ่านแล้วหยุดไม่ได้ วางไม่ลง....
สองสัปดาห์ผมอ่านภาคหนึ่งจนจบตอน "จักรราชแงซาย"
...อ่านจนไม่ยอมนอน โดนคุณพยาบาลดุนั่นแหละ...
ปกติผมอ่านหนังสือเร็วอยู่แล้ว พอว่างมากก็ตั้งใจอ่านแบบบ้าระห่ำ มันก็เลยต้องร้องหาภาคสองทันทีที่จบภาคแรก
บังเอิญว่าแม่ผมไม่ได้เก็บภาคสองไว้ เพราะท่านไม่ชอบ ท่านว่า " มันเน้นอิทธิฤทธิ์มากไป"
นั่นทำให้ผมแทบคลั่ง เพราะตัวเองก็ยังใส่เฝือกยาวไปไหนไม่สะดวก
...ทำไงดี....
สุดท้าย ผมต้องเอาเอทีเอ็มให้แฟน อ้อนวอนให้ไปหาซื้อมานั่นแหละ ถึงได้อ่านต่อสมใจ...
...งอมแงมราวกับยาเสพติดทีเดียว....
ผมมองว่าอย่างนึงที่เพชรพระอุมาโดนใจผม เพราะลึกๆแล้ว
...มันมีมุมที่คล้ายกับนิยายกำลังภายในอยู่พอสมควร....
...มันให้น้ำหนักเรื่องคุณธรรมน้ำมิตรเหมือนกัน
...ความโลดโผน ความสามารถส่วนตัวของตัวละครในแบบฉบับนิยายกำลังภายใน ก็มีให้เห็น
"รพินทร์ ไพรวัลย์" เป็นจอมยุทธที่ใช้ปืนแทนกระบี่
...มีสหายร่วมทางที่ผูกกันไว้ด้วยคุณธรรมน้ำมิตร เป็นสิ่งขับเคลื่อนเรื่องราวต่างๆ...
สัตว์ป่า อาถรรพ์ต่างๆ ก็เปรียบได้กับ พรรคมาร ในนิยายกำลังภายในนั่นเอง
...ตัวละครอย่าง " มันตรัย " ที่ขับเคลื่อนตัวเองด้วยความแค้นระดับข้ามชาติ ข้ามภพ นี่ให้ความรู้สึกแบบกำลังภายในมากทีเดียว
ผมมองว่าความเหมือนส่วนนี้มั้ง ทำให้ผมชอบนิยายไทยเรื่องนี้เป็นพิเศษ เพราะหลังจากนั้นผมลองอ่านอีกหลายเรื่องก็พบว่า มันไม่มีลักษณะพิเศษนี้เลย
ส่วนที่ไม่ชอบก็มีนะ...
ถ้าถามผมว่า ผมไม่ชอบอะไรที่สุดในนิยายเพชรพระอุมา ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า "ดาริณ วรฤทธิ์" นางเอกนั่นแหละ
ไงไม่รู้นะ ผมว่าคาแร็กเตอร์ดาริณ เธอเหมือนผู้หญิงน่ารำคาญมากกว่าน่ารักในความคิดผมนะ
...เรื่องเยอะ เอาแต่ใจสไตล์คุณหนู มันดูขัดๆไปสักหน่อยกับเนื้อเรื่อง ภาคสองนี่ยิ่งหนักเลย...
...แต่มันก็เป็นส่วนเล็กๆเท่านั้น โดยรวมก็ให้ความประทับใจมากกว่า...
ในมุมมองผม ผมว่าเพชรพระอุมา เหมือนเป็นการเอาความแฟนตาซี การผจญภัย และกำลังภายในมารวมกันในเรื่องเดียว
อีกทั้ง การถ่ายทอดเรื่องราวของท่านพนมเทียนผู้เขียน ก็ทำได้อย่างน่ามหัศจรรย์ ทำให้คนอ่านมีความรู้สึกมีส่วนร่วมการผจญภัยได้อย่างน่าประหลาด
...ทั้งหลายทั้งปวงนี้ แสดงถึงความอัจฉริยะของผู้แต่งได้อย่างชัดเจนมากจริงๆ ....
...ยากมาก ที่จะมีนิยายเรื่องใดก้าวขึ้นมาทาบรัศมีได้ ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
อย่างไรก็ตาม เพชรพระอุมา ไม่ได้ถูกกล่าวถึงในแง่ดีเสียทั้งหมด
มีบางมุมจากบางท่านที่อ่านแล้ว ก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน
...กลุ่มที่มีแนวคิดแบบ feminist นั้นไม่ปลื้มมากๆ ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะทั้งความรักแบบตบจูบของไชยยันต์กับมาเรีย และความง่ายในเรื่องเพศของแหม่มสาวในภาคสอง หรือแนวคิดของตัวดาริณเอง มันให้ความรู้สึกไม่ดีจริงๆต่อพวกนิยมสิทธิสตรี มองเป็นการเหยียดเพศมันก็ไม่แปลก
...กับกลุ่มรักธรรมชาติ รักป่ายิ่งแล้วเลย กลุ่มนี้มองว่าเพชรพระอุมาคือแรงบันดาลใจในการเข้าป่าล่าสัตว์ของคนเมือง เราจะเห็นว่าในคดี ยิงเสือดำ ของท่านมหาเศรษฐีมีการพูดถึงประเด็นนี้กันมาก หลังจากพบนิยายเรื่องนี้ในห้องทำงานของท่านเศรษฐีผู้นั้น
...ซึ่งผมว่ามันก็มีส่วนจริงๆนั่นแหละ แต่นั่นก็อยู่ที่คุณธรรมประจำใจของแต่ละบุคคลมากกว่า ในการที่จะตัดสินใจทำอะไร ใช่! การอ่านนิยายอาจทำให้อยาก แต่มันก็ต้องแยกแยะให้ถูก
....ที่จริงมันก็เหมือนนิยายทุกประเภทนั่นแหละ อ่านแล้วอิน แต่จะทำตามนิยายรึเปล่ามันก็อีกเรื่องนึง การตำหนิบทประพันธ์ในลักษณะนี้ผมว่าไม่แฟร์นัก เพราะต้องไม่ลืมว่ามีอีกจำนวนหนึ่งที่อยากทำงานอนุรักษ์ก็เพราะเพชรพระอุมาเช่นกัน
....มีคำกล่าวว่า "งานศิลป์ที่ดี ต้องก่อให้เกิดการถกเถียง" ถ้ามองแง่ดี เพชรพระอุมาก็ทำหน้าที่ของตัวมันได้อย่างสมบูรณ์นั่นแหละครับ....
....และสำหรับผม นิยายเรื่องนี้คือที่สุดในทุกแง่ สำหรับนิยายไทย....
ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับ "เพชรพระอุมา"
- เป็นนิยายที่ยาวที่สุดในโลกตามบันทึกของกินเนสบุ๊ค
- ใช้เวลาแต่งยาวนานถึง 25 ปี
- เพชรพระอุมา มีมาก่อนภาพยนตร์เรื่อง "อินเดียนาโจนส์" ดังนั้นที่ว่าได้ไอเดียมาจากอินเดียน่าโจนส์ จึงไม่ถูกต้อง
- คาดว่าแรงบันดาลใจในการเขียนนั้นมาจากสองส่วนคือ นิยายฝรั่งเรื่อง King Solomon's mind ประพันธ์โดย Sir. H. Rider Haggard (ชื่อภาษาไทยคือ สมบัติพระศุลี)
และอีกส่วนมาจากหนังสือบันทึกการเดินทางของ Dr. David Livingston ซึ่งเขียนโดย Henrry Morton Stanley
- มีแนวคิดชาตินิยมมากเกินไป จึงไม่ได้รับการตีพิมพ์ในภาษาต่างประเทศ หรือสร้างเป็นภาพยนตร์ แม้มีคนสนใจจะทำก็ตาม
- " วิทยา เวสสวัฒน์" ชายผู้เดียวที่หาญกล้าสร้างภาพยนตร์เพชรพระอุมา เขาสร้างเองและเล่นเองในปี 2513 ซึ่งผลคือ โดนด่าเละเทะ ไม่มีชิ้นดี
- มีการประเมินว่า หากจะสร้างเป็นภาพยนตร์ในปัจจุบัน จะมีค่าใช้จ่ายสูงที่สุดในโลก แม้เพียงภาคหนึ่งก็ตาม จึงไม่มีใครนำไปสร้างอีกเลย
....บางส่วนที่ผมพอจำได้ก็คือเท่านี้แหละครับ ที่จริงยังมีอะไรอีกมากทีเดียวให้พูดถึงกัน....
ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้ประพันธ์คือท่าน "พนมเทียน" ได้จากโลกนี้ไปแล้ว
...เหลือไว้เพียงผลงานอมตะชิ้นนี้เอาไว้ให้ระลึกถึง...
...คนบางคน เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตและตายไปอย่างไม่มีอะไรให้จดจำ...
...แต่คนบางคน เกิดมาเพื่อสร้างบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่คนจะพูดถึงไปตลอดกาล....
...ท่านพนมเทียนคือคนประเภทหลังครับ...
ขอแสดงความอาลัยต่อการจากไป ด้วยจิตคารวะ ณ.ที่นี้ครับ
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
