เมื่อผมเป็นผี
"ที่นี่มันที่ไหนกันแน่"
ผมเปรยกับตัวเอง หันไปรอบๆ ตัวมีแต่หมอกควันขาวโพลนเต็มไปหมด นี่ถ้าเท้าผมไม่เหยียบอยู่กับพื้นหินหรืออะไรสักอย่างที่ไอเย็นแล่นผ่านจากปลายเท้าสู่ปลายเส้นผม ผมคงคิดว่าผมกำลังลอยอยู่บนหมู่เมฆเหนือระดับน้ำทะเลสามหมื่นห้าพันฟุตเป็นแน่แท้
ผมรู้ว่านี่มันคือความฝัน เพียงแต่ นี่มันฝันประสาอะไรกัน ใจคอจะไม่ให้ผมได้เห็น หรือรู้อะไรที่พอจะเอาไปตีเป็นเลขเด็ดได้นอกจากหมอกควันสีขาวโพลนพวกนี้เลยหรือ
มือทั้งสองข้างของผมปัดป่ายหมอกควันเหล่านี้ เพื่อให้ผมได้เห็นอะไรข้างหน้าได้บ้าง แต่เปล่าประโยชน์ ผมแค่ทำให้มันฟุ้งกระจายไปมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง
ทันใดนั้น ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่ข้อเท้าข้างขวา ผมรู้สึกถึงมือของใครบางคนที่เย็นกว่าพื้นหินที่ผมเหยียบย่างอยู่เป็น10เท่ากำลังจับข้อเท้าผมไม่แน่นไม่หลวม ผมสะดุ้ง ก่อนจะกระชากเท้าเพื่อให้หลุดออกจากมือนั้น แต่มือที่จับนั้นกำลังกำแน่นก่อนจะกระชากผมอย่างแรง
ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายของผมกำลังหล่นร่วงลงมาอย่างรวดเร็วราวกับพลัดตกลงมาจากตึก 70 ชั้น ตับไตไส้พุง เครื่องในร่างกายผมเหมือนกำลังจะทะลักออกมากองกันอยู่ที่ลำคอ เหลือแต่มวลอากาศที่เคลื่อนไหวไปมาอยู่ในช่องท้อง นั่นทำให้ผมปั่นป่วนและคล้ายจะอาเจียนผมหายใจไม่ออก อาการเหมือนจะไม่สิ้นสุด ผมคงจะตายแน่ๆต้องตายแน่ๆ ไม่ตายก็หัวใจวายตาย ก็ต้องตายเพราะกระแทกกับพื้นจนร่างแหลกเป็นปลาป่นแน่ๆ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
