เรื่องเล่าจากห้องเก็บศพ # 1 จุดเริ่มต้น
สวัสดีครับท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ทุกท่านมีส่วนร่วมในการผลักดันให้เกิดผลงานเขียนชุด “เรื่องเล่าจากห้องเก็บศพ” นี้ ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ได้บันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัวของผู้เขียนเอง ผ่านกาลเวลามาเกือบ 20 ปีแล้ว ถึงแม้ตัวอักษรบางตัวจะตกหล่นไปบ้าง แต่ภาพความทรงจำยังคงชัดเจนอยู่อย่างนั้นเรียกว่าเป็นความรักความผูกพันธ์ไปแล้วก็ว่าได้
การได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับศพทำให้เราระลึกรู้ว่าชีวิตมันก็แค่นี้แหละ ตายแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้เลย ซึ่งถือว่าเป็นข้อดีและส่งผลกระทบกับการใช้ชีวิตของผู้เขียนในปัจจุบันเป็นอย่างมาก บุญกุศลใด ๆที่เกิดจากเรื่องราวที่ ผู้เขียนนำมาถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือใน “เรื่องเล่าจากห้องเก็บศพ” นี้ ทั้งหมดขอยกให้กับทุกดวงจิตที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิต ผ่านมือ ผ่านหู ผ่านตา ผ่านความนึกคิด ในช่วงเวลาที่ปฏิบัติงานกว่า 11 ปี สิ่งไหนดีก็ขอให้ทุกท่าน เก็บเอาไปอย่างน้อยก็เพื่อความบันเทิงก็ยังดี สิ่งไหนไม่ดีผู้เขียนขอน้อมรับ เอาไว้เอง....และต่อจากนี้ขอเชิญทุกท่านเสพอรรถรสของงานเขียนชุด “เรื่องเล่าจากห้องเก็บศพ” ได้เลยครับ
วันจันทร์ที่ 3 เมษายน 2543 เป็นวันแรกของการทำงานที่ห้องเก็บศพ และถือเป็นการทำงานครั้งแรกในชีวิต ขอย้อนกลับไปประมาณ 6 เดือนก่อนหน้านั้นอีกสักหน่อย กำลังเป็นช่วงฝึกงานพอดีซึ่งจะต้องมาดูการ “ผ่าศพ” คนตายที่ห้องเก็บศพแห่งนี้ด้วย ครั้งนั้นผมติดภารกิจอะไรสักอย่างทำให้ไม่ ได้มาดูพร้อมกับเพื่อน ๆ ดังนั้นครั้งนี้จึงถือว่าเป็นการเปิดตัวครั้งแรกในชีวิต กับ “ห้องผ่าชันสูตรศพ”
9.30 น. เวลาดีที่จะได้เข้าไปในห้องผ่าศพ จากที่เคยฟังผ่านเพื่อนที่ มาดูงานเล่าให้ฟัง ภาพของห้องผ่าศพในจินตนาการก็จะเป็นห้อง ๆ หนึ่ง มีเตียงใหญ่ ๆ อยู่กลางห้อง มีศพคนนอนอยู่บนนั้น ปลายเตียงมีก๊อกน้ำและ อ่างล้างมือ และมีเขียงไม้ขนาดใหญ่วางอยู่กลางเตียง ขนาดใหญ่กว่าเขียง ของร้านข้าวขาหมูหลายเท่า มีมีด มีเลื่อย กรรไกร วางเรียงกันอยู่บนนั้น เอาล่ะ!! ตัดภาพมาที่ของจริงเลยแล้วกัน เป็นภาพของห้องโถงขนาดใหญ่ ประมาณ 4 เท่าจากของที่จินตนาการเอาไว้ เปิดไฟสว่างจ้าทั่วทั้งห้อง ในนั้นเป็นที่ตั้งของเตียงสเตนเลสขนาดใหญ่ 4 เตียงเรียงกันในระยะห่างที่เท่ากันพอดี ๆ แต่มีเพียงเตียงเดียวที่มีศพนอนอยู่บนนั้น ผมมองเห็นคน 3 คน แต่ง ชุดคล้ายกันกับผม สวมถุงมือยาวเกือบถึงข้อศอก ใส่ผ้ากันเปื้อน 2 ชั้น ใส่ หน้ากากและใส่แว่นตาพลาสติก ผมเริ่มขยับเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นคุณหมอ 2 ท่านนี้กำลังตรวจดูอวัยวะของศพ ที่ถูกผ่าและนำออกมาโดยพนักงานผ่า ศพที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียง ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างเป็นปกติ คงมีแต่ผม เพียงคนเดียวที่รู้สึกผิดปกติแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งแรกเลยก็คือกลิ่น กลิ่นของเลือดสด ๆ ที่ชุ่มฉ่ำอยู่บนอวัยวะที่คุณหมอกำลังตรวจ และเลือดที่ เหลืออีกเป็นลิตร ๆ ที่ค้างอยู่ในแอ่งของชายโครง ส่งกลิ่นคาวคลุ้งรุนแรงไปทั่วบริเวณแบบที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน ถึงแม้จะเคยเรียนกับร่างอาจารย์ ใหญ่มาบ้างแต่นั่นก็ดองฟอร์มาลินมาแล้วเป็นปี ๆ ไม่มีกลิ่นเลือดเหลืออยู่ แล้ว ซึ่งแตกต่างกับสิ่งที่ผมสัมผัสอยู่ตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง ภาพของผิวหนังที่ถูกกรีด ภาพของกระดูกหน้าอกที่ถูกผ่าเผยให้เห็นอวัยวะภายในทุกชิ้น นั้น เกินที่ประสบการณ์ที่ผ่านมาของผมทั้งชีวิตจะอนุมานได้
ผมยืนอยู่ในห้องนั้น ดูกิจกรรมนั้นดำเนินต่อไปเกือบ 2 ชั่วโมงก่อนที่จะถึงเวลาพักกลางวัน พร้อมกับคำถามในหัวว่า “นี่คืองานของผมจริง ๆใช่มั้ย”
เที่ยงวันนี้ผมนัดกับกลุ่มเพื่อนขาประจำไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือร้านโปรด แต่พอตอนจะสั่งปรากฏว่าสายตาเหลือบไปเห็นขวดเลือดสด ๆ ที่ตั้งอยู่ข้างหม้อก๋วย เตี๋ยว มองเห็นเนื้อเปื่อย ๆ มันทำให้อดนึกถึงภาพที่เพิ่งผ่านมาเมื่อเช้าไม่ได้ สรุปเลยสั่งขนมจีนน้ำยาร้านป้าข้าง ๆ มากินแก้หิวแทน เดี๋ยวมื้อเย็นค่อยว่า กันใหม่
เปลวแดดร้อนในช่วงกลางวันทำให้การเดินทางกลับจากร้านอาหารได้เหงื่อไม่น้อยถึงแม้จะไม่ไกลมากและในระหว่างนั้นจมูกผมก็ได้กลิ่นคาวเลือดลอยขึ้นมาอยู่ใกล้ๆจมูกเนี่ย ยกคอเสื้อก้มลงไปดมทำให้ผมรู้ว่ากลิ่นติดตัวผมมาจากห้องผ่าศพตั้งแต่เมื่อเช้า ซึ่งปกติแล้วคนผ่าศพเมื่อผ่าศพเสร็จแล้วจะอาบน้ำกันแต่ผมแค่ยืนดูเฉย ๆ เลยไม่ได้อาบและไม่คิดว่ากลิ่นจะรุนแรงติด ตัวชัดขนาดนี้ สำหรับในช่วงบ่ายก็ได้ไปดูงานในส่วนที่เหลือต่อจากการผ่า ศพเมื่อเช้าว่าต้องทำอะไรต่อ อวัยวะดองยังไง ก่อนส่งมอบศพให้ญาติต้อง ทำยังไง มีเอกสารอะไรบ้าง ผมก็อยู่กับเรื่องราวพวกนี้จนเลิกงาน
นี่คือทั้งหมดของตอนแรก เป็นไงบ้างครับสนุกมั้ย บางส่วนผู้เขียนอาจจะมีตัดลงบ้างเสริมไปบ้างเพื่อให้เนื้อหาไม่น่าเบื่อ ยังไงก็ฝากติชม ฝากติดตามเป็นกำลังใจในตอนต่อไปด้วยนะครับ สำหรับคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ครับ
ฝากติดตามผลงานได้ที่เพจ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
