นิทานเรื่อง: คนกับสุนัข
อากาศจะวิปริต เพราะความเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลของ แดด ลม ฝน หรือสิ่งแวดล้อม จะสับสนเพราะการโยกย้ายรื้อถอนอย่างชุลมุนวุ่นวายของมนุษย์เองสักเพียงใด สุนัขของเขาก็ยังพยายามค้นหาจนพบที่หลับนอนอันเป็นสุขสมใจมันจนได้มันย้ายที่ไปลองนอนตรงนั้นนิดตรงนั้นหน่อย ลองนอนดูเพียงสองสามนาทีเท่านั้นมันก็รู้ว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ ถ้าไม่เหมาะก็ย้ายใหม่ !
มันทำดังนี้เรื่อยไปไม่กี่ครั้งก็พบที่อันเป็นสุขจริงและหลับสนิทมันไม่เป็นโรคเรื้อนชนิดที่ต้องเกาอยู่เสมอ จนหาที่นอนอันเป็นสุขไม่พบในโลกนี้ !
แต่สำหรับเจ้าของมันเองนั้นอะไรๆ ที่ใดๆ อย่างไหนๆ ระดับไหนๆ ก็ไม่เคยให้ความเป็นสุขและพอใจดิ้นรนจนตายจิตก็ไม่เคยประสบกับภาวะแห่งความสะอาด สว่าง และ สงบเย็น ที่แม้เพียงแต่จะทำให้หลับสนิทจริงๆได้
เขาตกอยู่ในลักษณะของสุนัขโรคเรื้อนชนิดที่ต้องการข่วนตัวเองอยู่เสมอ! เขาไม่สามารถทำให้เกิดการโยกย้ายเปลี่ยนแปลงชนิดที่ค่อยๆ เลื่อนสูงขึ้นไปจนกระทั่งพบสภาพอันเป็นที่จุใจ ดังเช่นสุนัขของเขาเองซึ่งไม่กี่นาทีก็ค้นพบที่นอนอันสุขสงบทั้งๆ ที่มันเป็นเพียงสุนัขแต่เขาก็ยังเป็นถึงอาจารย์ที่ทำการฝึกสอนอะไรหลายๆ อย่างให้สุนัขของเขาทุกวันด้วยความขยันและบางครั้งยังแถมตีมันด้วยเพราะเขาถือว่าเขาเป็นนายของมัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
มันเป็นการเหลือวิสัยของพระเป็นเจ้าหรือสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้นที่จะทำให้สุนัขนั้นเต็มไปด้วยความดิ้นรนทะเยอทะยานและวิตกกังวลนานาประการจนค้นหาที่นอนหลับสนิทไม่ได้อย่างเจ้าของของมันเอง
ความอยากได้นั่นได้นี่มีนั่นมีนี่เป็นนั่นเป็นนี่อย่างไม่มีขอบเขตของเขาจนกระทั่งได้เป็นเจ้าของและเป็นครูบาอาจารย์ของสุนัขแล้วก็ยังหาโอกาสสงบอารมณ์ให้มากและให้เหมือนแม้สุนัขตัวนั้นก็ไม่ได้เพราะฉะนั้นใครเล่าจะเป็นที่น่าสมเพชกว่าใครในระหว่างสิ่งมีชีวิตทั้งสองนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
