"ห้องสีชมพู"
( เรื่องเล่านี้ค่อนข้างมีความรุนแรงสูง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ )
...ณ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปี2532...
มีรุ่นพี่ต่างคณะคนหนึ่งมาชอบกับนักศึกษาหญิงน้องใหม่ในมหาลัย และแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น
รุ่นพี่คนนี้ชวนเธอไปอยู่ด้วยกันที่หอหลังมหาลัยเชียงใหม่ ทุกๆวันศุกร์ช่วงเย็น หน้าหอ 8 จะมีรุ่นพี่คนนี้มาจอดรถรอรับเธออยู่ตลอด และเขาจะมาส่งทุกวันอาทิตย์ช่วงเย็นเสมอ
ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ จนเวลาผ่านไป 5 เดือนเห็นจะได้ นศ.หญิงที่หอ 8 ต่างพากันอิจฉาตาร้อน ใครๆเห็นต่างก็คอยแซวอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอรู้สึกดีใจ และรักรุ่นพี่คนนี้มากขึ้น
แต่โลกนี้ช่างไม่ได้สวยงามดั่งนิยายรักเลยสักนิด เพราะรุ่นพี่คนนี้เริ่มที่จะตีตัวออกห่างจากเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะรุ่นพี่คนนี้รู้สึกว่า..
เธอเริ่มที่จะจริงจังกับเขามากจนเกินไปแล้ว...
จนกระทั่งวันหนึ่ง...
โดยปกติแล้วทุกๆเย็นวันศุกร์ รุ่นพี่จะต้องมารับเธอเป็นประจำตลอด แต่ว่าวันนี้รุ่นพี่มาดึกผิดปกติ เธอเลยถามไปว่า "ทำไมวันนี้มาดึกจัง"
ที่จริงก่อนหน้านั้น หลายๆคนต่างก็บอกกับเธอว่ารุ่นพี่คนนี้ติดพันกับผู้หญิงอีกคนอยู่ ซึ่งเธอได้ยินแล้วก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม เพราะกลัวที่จะเสียคนรักไป
และวันนี้เธอก็ตัดสินใจบอกกับรุ่นพี่คนนี้ว่ามีเรื่องที่ต้องการจะพูดด้วย เป็นเรื่องสำคัญ ซึ่งรุ่นพี่คนนี้ก็บอกให้ไปคุยกันที่หอของตัวเอง
เธอก็เลยซ้อนรถไปและก็คุยกับรุ่นพี่คนนี้ขณะที่ซ้อนรถอยู่...
“ตอนนี้หนูท้องได้ 3 เดือนแล้วนะพี่”
พอได้ยินแบบนั้น รุ่นพี่คนนี้ก็จอดรถในทันที
แล้วก็ถามย้ำกลับไปว่า “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
เธอเลยตอบย้ำไปว่า "เธอท้องได้ 3 เดือนแล้ว"
แต่ทว่า...รุ่นพี่คนนี้ไม่คิดจะรับผิดชอบใดๆและหาว่า เธอนอกใจไปคบกับผู้ชายอื่น พอตัวเองท้องก็มาอ้างว่าเขาเป็นคนทำ
รุ่นพี่คนนี้บอกเลิกกับเธอ ณ ตอนนั้นเลย
และปล่อยให้เธอเดินจากหลังมหาลัยเชียงใหม่กลับมาที่หอพักคนเดียว
ระหว่างทางขณะที่เธอกำลังเดินกลับ
เธอก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ความรู้สึกเสียใจปนความแค้นต่อชายที่ทิ้งเธอไป ผนวกกับกลัวทางบ้านจะรู้ความจริง และตัวเองจะทำให้พ่อแม่ผิดหวัง มันบีบคั้นให้เธอตัดสินใจเอาเด็กออก
แต่เธอไม่อาจกล้าพอที่จะไปโรงพยาบาล หรือแม้แต่จะบอกให้ใครรู้เรื่องนี้ได้ เธอเดินกลับมาถึงห้อง รูมเมทไม่มีใครอยู่เพราะกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เธอเลยทำการเอาเด็กออกด้วยตัวเธอเอง
(สิ่งที่ผมจะถ่ายทอดต่อจากนี้ ค่อนข้างรุนแรงและโหดร้าย กรุณาอ่านอย่างมีสติกันด้วยนะครับ)
เธอได้ทำการเอาฟุตเหล็กกระทุ้งจนมดลูกของเธอฉีกขาด เลือดของเธอสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง เธอทำมันลงไปโดยไม่รู้วิธีที่ถูกต้องเลยแม้แต่น้อย ซึ่งการที่เธอทำแบบนี้มันส่งผลให้เธอเกิดอาการตกเลือดอย่างรุนแรง
และก่อนที่ชีวิตอันน่าสงสารของเธอกำลังจะดับสิ้นลง เธอได้เขียนข้อความด้วยเลือดของเธอ
ไว้บนกำแพงห้องว่า....
“กูมีแค่มึงคนเดียว”
วันรุ่งขึ้น รูมเมทร่วมห้องรีบกลับเข้ามาที่หอและไปที่ห้องพักที่เธอพักร่วมกับนศ.หญิงคนนั้นด้วยความวิตกกังวล และเธอก็ได้พบกับศพของเพื่อนของเธอ รอยเลือดที่กระจายไปทั่วห้องราวกับว่ามีใครสาดเลือดไว้ และข้อความที่ถูกเขียนด้วยเลือดบนกำแพง
เธอจึงรีบแจ้งให้ป้าเจ้าของหอพักทราบ และก็ได้มีการถามรูมเมทคนนี้ว่ารู้ได้ยังไงว่าเพื่อนเสียชีวิต
รูมเมทคนนี้ก็ได้เล่าว่า
"เมื่อคืน...หนูฝันเห็นเพื่อนมาบอกลา และให้ไปเอาศพที่ห้องลงมาด้วย และยังฝากบอกป้าด้วยว่าห้ามให้ใครก็ตามมายุ่งกับห้องของเธอเด็ดขาด"
หลังจากเก็บศพของนศ.หญิงไปแล้วและจัดงานศพเรียบร้อย ทางหอพักก็ได้มีการทำความสะอาด ห้องนั้นโดยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดรอยเลือดทั้งหมดให้สีจางลง เปลี่ยนที่นอนและผ้าปูที่นอนใหม่หมด จนห้องเกือบจะกลับมาสะอาดเช่นเดิม
แต่ทว่า...วันรุ่งขึ้นก็เกิดสิ่งที่ทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลยนั่นก็คือ...ทั้งรอยเลือด และข้อความที่นศ.หญิงคนนั้นเขียนทิ้งไว้ไม่ได้หายไป แถมรอยเลือดกลับเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย
ทางหอจึงตัดสินใจเอาสีใหม่ทาทับเพื่อไม่ให้เห็นรอยเลือด แต่สุดท้ายรอยต่างๆก็กลับมาเหมือนเดิมราวกับว่าไม่มีใครนำสีมาทาทับมันเลย
ทางหอเลยได้เชิญพระที่วัดมาทำพิธี
แต่พระท่านกลับบอกว่า
"ทำพิธีไล่ไปก็คงจะไม่ได้หรอกนะโยม เพราะวิญญาณดวงนี้เฮี้ยนมาก วิญญาณของเขายังมีความอาฆาต และยังมีลูกในท้องอีกด้วย คงทำได้แค่สะกดวิญญาณเอาไว้ เพื่อไม่ให้ไปหลอกหลอนคนในหอเท่านั้น"
หลังจากทำพิธีสะกดวิญญาณเสร็จเรียบร้อย
ทางหอก็ได้ทำการทาสีห้องใหม่อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ใช้สีชมพูแทน เพราะอย่างน้อยจะได้มองไม่เห็นคราบเลือดบนกำแพงบ้าง จนกลายมาเป็นเรื่องเล่าห้องสีชมพูประจำหอพักมหาลัยเชียงใหม่มาจนถึงปัจจุบัน
และในปัจจุบันนี้ ห้องสีชมพูก็ได้กลายเป็นห้องเก็บของที่ถูกปิดตาย มีเรื่องเล่ากันต่อมาว่า...
เคยมีแม่บ้านคนหนึ่งเข้าไปทำความสะอาดห้องนี้แล้วออกจากห้องไม่ได้ เพราะลูกบิดถูกล๊อค ทั้งที่ตัวล๊อคอยู่ภายในห้อง มันคงไม่มีใครอุตริล็อคตัวเองแล้วโวยวายว่าออกไม่ได้หรอก..อะนะ...
...จบ...
ก็จบไปแล้วนะครับ กับเรื่องลึกลับของทางมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ "ห้องสีชมพู"
ส่วนตัวผมสงสารผู้หญิงนะครับที่ถูกผู้ชายแบบนั้นทำร้ายใจ อย่าให้ผมเห็นนะคนแบบนี้ จะเล่นมันให้หนักเลย ( ขอโทษครับ อินไปหน่อย555 )
และก็เข้าใจว่าเธอถูกแรงบีบคั้นจากตัวเธอเองและสิ่งรอบข้าง ทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้ และสิ่งที่เธอทำมันก็เป็นบาปมหันต์กับตัวเธอ ไม่ว่าจะมองมุมไหน เรื่องเล่านี้เป็นเรื่องที่น่าสงสารและหดหู่ใจมากๆเลย
และคุณล่ะ มีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องราวนี้ สามารถคอมเมนต์พูดคุยแสดงความคิดเห็นกันได้นะครับ
เรื่องเล่าในความมืด บทความหน้าจะเป็นบทความเกี่ยวกับอะไรก็ขอฝากติดตามกันด้วยนะครับ
แต่ว่าตอนนี้...
...ขอบคุณทุกท่านที่กดไลค์ กดเลิฟ ฯลฯ
เป็นพระคุณอย่างมาก ถ้าท่านกดแชร์
และอย่าลืมกดติดตามเพจให้ด้วยนะครับ
จะได้มาเจอกันบ่อยๆที่นี่
"เรื่องเล่าในความมืด" นะครับผม😁
สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ🙏
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
