ตอนที่สาม...เสียงร้องของหนูหรือเสียงกระเทือบเท้า (เรื่องบ้านมีเจ้าของ)
เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ากลับจากโรงเรียนในตอนมืดๆหน่อย ก็ไม่ได้ดึกดื่นอะไรมากนัก เพราะปกติจะเลิกสอนที่โรงเรียนประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง ถ้าไม่มีภารกิจที่ต้องทำ เช่นตรวจการบ้าน ตรวจสมุด สมุดพก เขียน ปพ. ฯลฯ ก็จะมารวบกันที่สนามสำหรับคุณครูผู้ชายที่ชอบออกกำลังกาย จะเตะตะกร้อกัน บางทีมีคนเยอะหน่อยครบทีมจะเตะฟุตบอลแทน มีแต่ความสนุกสนานคลายเครียดได้ ห้าโมงครึ่งก็จะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน ข้าพเจ้าก็จะขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งน้องที่เป็นคุณครูชายท่านหนึ่งที่รู้จักกันให้ท่านอาศัยไปด้วย ไปส่งที่ทุ่งครุเกือบทุกวัน จะถึงบ้านที่พักอีกทีก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าๆ แต่วันนี้มันแปลกตรงที่เมื่อก้าวเท้าเข้าบ้านชั้นในข้าพเจ้าได้ยินเสียงหนูร้องและวิ่งกันพล่านไปหมดถึงจะเปิดไฟก็ตามเพราะมันดังมาจากชั้นบนของบ้าน ข้าพเจ้าเกิดความรำคาญ จึงไปหยิบเอาไม้กวาดแล้วเอาด้ามกระทุ้งขึ้นไปด้านบนตามเสียงที่ดังของหนูที่วิ่งหรือร้องแต่สิ่งที่แปลกคือ กระทุ้งไปครั้งที่หนึ่งเหมือนจะเงียบ ก็ไม่เงียบ คิดว่าหนูไม่ได้ยินหรือมันอยู่ที่มืดมั้งจึงไม่กลัวเสียงดังข้างล่าง จึงกระทุ้งไปครั้งสองเสียงหนูก็ไม่หนีอีก เหมือนจะโต้ตอบคือเสียงดังกว่าเดิมเหมือนหนูตัวใหญ่ที่ไม่กลัวอะไรหรือเสียงกระเทือบจากเท้า ข้าพเจ้าก็กระทุ้งครั้งที่สามยาวมากไล่ไปตามพื้นห้องด้านบนเพราะไม่มีกระเบื้องเสียงก็ตามมาอีก ข้าพเจ้าคิดว่ามันไม่ใช่เสียงหนูแล้วแหล่ะลักษณะนี้ ถ้าเป็นหนูมันน่าจะกลัวเสียงโต้ตอบแล้วเงียบไปนี่คิดว่าเสียงจากคนกระเทือบเท้าชัดๆ ข้าพเจ้าคิดอะไรไม่ออก คิดอย่างเดียวว่าจะต้องขึ้นไปดูด้านบนว่ามันมีอะไร ข้าพเจ้าเดินออกจากบ้าน อ้อมไปด้านหลังที่มันจะทะลุไปบ้านอาจารย์ที่เขาฝากข้าพเจ้าให้มาอยู่บ้านหลังนี้ เมื่อไปถึงก็ร้องเรียกอาจารย์ อาจารย์ครับ....อาจารย์ตอบ...วุฒิเธอมีอะไร อาจารย์ครับพาผมขึ้นไปดูชั้นบนบ้านหน่อยครับ ผมอยากรู้ว่ามันมีอะไร เมื่อสักครูผมได้ยินเสียงหนูร้องเอาไม้กวาดกระทุ้งก็ไม่หายผมสองสามครั้งครับ อาจารย์ครับพาผมดูไปดูหน่อย วุฒิเอ้ย...เธออย่าหลอกตัวเองนะ เดี๋ยวเธอนอนไม่ได้ ครับไม่เป็นไร ผมอยากรู้ ถ้าผมรู้แล้วผมจะไม่รบกวนอาจารย์ อ้าว..ไปก็ไป เมื่อไปถึงบ้านที่ข้าพเจ้าพักก็เปิดประตูเพื่อขึ้นไปชั้นบนเปิดไฟตรงบันไดแล้วเปิดไฟชั้นบนคือชั้นสองเปิดดูในห้องนอนมองออกไปด้านนอกตรงที่นั่งเล่นจะมีเตียงและม้าโยงหนึ่งตัวที่คนแก่ชอบนั่งกัน เมื่อดูได้สมความตั้งใจก็เดินลงมา ต่างคนต่างไม่พูดอะไรท่านอาจารย์ก็ไม่พูด ข้าพเจ้ารีบไปส่งท่าน และคิดว่ายังไงเราต้องอยู่ให้ได้ไม่มีอะไรเกินความสามารถเกินพุทธคุณ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
