สองปีที่ผ่านมาเราชอบคน คนนึง เขาเป็นคนที่โครตมีความน่ารักในตัวเองมาก เขาพูดจาไพเราะ เสียงนุ่มๆ
กริยามารยาทดี เรียบร้อย รู้ท่าทีการวางตัว และรักษาน้ำใจคนอื่น
เขาเป็นคนรักสะอาด ทำงานบ้าน และเป็นคนที่รักครอบครัว
เราชอบเขาในแบบฉบับที่เรียกว่า โงหัวไม่ขึ้น คิดถึงเขาตลอดเวลา คุยกับใครก็จะพูดถึงแต่เขา จนเพื่อนๆ เกิดความรำคาญ
ต่อหน้าไม่กล้าพูดอะไรกับเขาหรอก แต่พอไม่มีเขา ก็คิดถึงซะงั้น
จะว่าไปช่วงนั้น มันก็เป็นความรู้สึก ที่โครตมีความสุขเลย มันทำให้เรามีแรงฟันฝ่ากับวิจัยที่หนักหน่วงมากๆ
แต่ก็อย่างที่เขาว่าแหละเนาะ คนที่มัน ไม่ใช่คู่กัน แม้จะพยายามให้ตายยังไง มันก็ไม่ใช่คู่กัน
"เขามีแฟนแล้ว"
เห้อ เจ็บปวดชนิดที่ว่าไม่มีแรงเดิน กินข้าวไม่ลง
นอนไม่หลับ น้ำหนักลดฮวบอย่างยิ่งยวด
งานการไม่ทำ นอนจมกองทุกข์ นอนปาดน้ำตาและขี้มูกที่ไหลเต็มหมอน
จริงๆ ตอนที่อกหัก มันโครตหนักหนาสาหัสเลยแหละ นั่งเพ้อ พรรณนา เสียใจ ตอนนั้นจำได้ว่า
มีแค่ 2 ทางเลือก
1.แย่งเขามาให้ได้
2.เดินออกมาแล้วทำใจ
ก็แน่แหละ ตอนนั้นอยากได้เขาก็อยากได้มากๆ แต่ในใจลึกๆก็คิดว่ามันผิดศีลธรรมอันดี จึงเลือกข้อที่สอง
มันเป็นความรู้สึกที่โครตเจ็บปวด แต่เนื่องด้วยไวรัสโควิด -19 จึงกลับบ้าน กลับมาหาครอบครัว
ต่อหน้าคนอยู่บ้าน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสแหละ แต่ตกดึกมา ความทรมารก็มาเยือนอีกครั้ง
ผ่านมา 1 เดือน แล้ว
เจ็บอยู่แหละ แต่ก็มีหน้าที่อื่น ที่ต้องทำต่อไป
เห้อ คนเราอ่ะนะ เจ็บแค่ไหนก็ต้องเดินไปข้างหน้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
