ความรักของคนกับสัตว์
ท่ามกลางกระแสทางสังคมที่มีทั้งข่าวดีและไม่ดีมีมากมาย ข่าวดีคือ คนไทยไม่มีผู้ที่ติดเชื้อโควิดเพิ่ม และคนไทยทุกคนต่างมีน้ำใจต่อกัน ด้วยการบริจาคอาหาร เครื่องใช้ ยารักษาโรค เงิน และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งถือเป็นสายธารน้ำใจที่คนไทยทุกคนไม่เคยทอดทิ้งกัน
ข่าวร้ายก็คงเป็นเรื่องที่หลายคนไม่รู้ หรือรู้แต่ไม่ได้ใส่ใจ ช่วงหลายวันที่ผ่านมาคุณอาจจะได้ยินข่าวเรื่องของพี่เตี้ย หรือน้องเตี้ย มช. ได้ตายจากไป ซึ่งสำหรับผมที่เห็นข่าวนี้ตามเพจใน bd ที่มีคนเขียนข่าว ในความคิดของผมก็แค่หมาตัวหนึ่งตาย แม้จะสงสารแต่ไม่ได้คิดว่าจะมีความน่าสนใจอะไรมากมาย
จนวันหนึ่งตามเพจต่างๆ ได้ทำคลิปของสุนัขตัวนี้ ซึ่งไม่ใช่แค่เพจเดียว แต่ที่ผมเห็นเฉพาะในเฟสบุ๊ค มีอยู่ 3-4 เพจ ที่ทำเรื่องราวของพี่เตี้ย มช. โดยได้นำเสนอเป็นคลิป ผมจึงเปิดเข้าไปดู จึงได้รู้ว่าพี้เตี้ย มช. ไม่ธรรมดาจริงๆ เพราะพี่แกถือเป็นรุ่นพี่แห่ง มช. นักกิจกรรมขนานแท้ กิจกรรมของมหาวิทยาลัย จะเห็นพี่แกเสนอหน้าตลอด ไม่ยอมทิ้งน้องๆ ไปไหนเลย
อารมณ์ของคนรักสัตว์ มันเป็นอะไรที่ยากจะอธิบาย คุณเคยร้องไห้ให้กับสัตว์รักที่ตายไปมั้ย ถ้าเราเคยเลี้ยงและรักมันมากๆ เราจะคิดเสียว่าเขาคือสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัว ซึ่งผมเองก็เคยร้องไห้บ่อยมาก เมื่อใดก็ตามที่สัตว์เลี้ยงตายไป แต่จะเป็นช่วงในวัยเด็กซึ่งเป็นช่วงที่จิตใจอ่อนไหวง่าย
วันนั้นผมยังจำได้ดี วันที่สุนัขตัวแรกที่ผมเริ่มเลี้ยงมาได้ประมาณ 1 เดือน โดนรถชนตาย ผมรีบอุ้มสุนัขตัวนั้น พร้อมกับพยายามช่วยทั้งร้องไห้ พ่อกับแม่บอกไม่รอดแล้วผมนำสุนัขตัวนั้นไปฝังใกล้บ้านเอาดอกไม้ และฝังอย่างดี พร้อมบอกว่าหากมีโอกาสได้เกิดเป็นสุนัขอีกเรามาเป็นเพื่อนกันอีกนะ (ความใสซื่อ)
ความรักมันจึงมีค่ามหาศาลที่ไม่เลือกว่าคนหรือสัตว์ ก็คงจะเป็นเหมือนพี่เตี้ยที่แม้จะจากไปแต่ก็ยังมีคนคิดถึง ก็เพราะความผูกพัน ที่ทำให้พี่เตี้ยเป็นสัตว์ที่มากกว่าสัตว์ สามารถทำให้คน มช. มีความสุข แม้วันนี้จะไม่เห็นพี่เตี้ย แต่ก็จะยังคงสิ่งดีๆ ที่พี่เตี้ยได้ทำไว้ และมอบให้กับทุกคน
เมื่อพูดถึงพี่เตี้ย มช. แล้ว ผมนึกถึงน้องเตี้ย เดอะมอร์ เพราะตัวเตี้ยก็เลยเรียกชื่อเตี้ย ซึ่งผมมาอยู่ที่หมู่บ้านก็เห็นเจ้าเตี้ยแล้ว และไม่รู้ว่าชื่ออะไร ในแรกๆ ผมเรียกเตี้ยแล้ววิ่งมาหา ก็เลยเรียกชื่อเตี้ย พอคนในหมู่บ้านได้ยินผมเรียกชื่อเตี้ยก็เลยพากันเรียกตาม ซึ่งทุกวันเตี้ยจะวิ่งไปทั่วซอยตรวจสอบความเรียบร้อย โดยมีสมุน ชื่อพี่ใหญ่ กับพี่บึกบึน (ภาพยังไม่ได้ถ่าย)
ใครต่อใครเห็นต่างพากันเอาอาหาร และขนมให้ มีวันหนึ่งขาหักน่าจะวิ่งตามรถจนรถเหยียบ วิ่งมาร้องหน้าบ้านผมจึงปฐมพยาบาลน่าสงสารร้องเสียงดังมาก ด้วยความเจ็บปวด จึงหาเหล็กกับพลาสติกมาดามไว้ หาอาหารและน้ำไปให้ซึ่งคนในหมู่บ้านคิดว่าคงขาหักแล้ว แต่ด้วยใครๆ ในหมู่บ้าน ก็อยากช่วย มันจึงเป็นความโชคดี ใช้เวลาเกือบปีตึงหายวิ่งได้ตามปกติ โดยทีมช้เวลา 1 ปี
ไม่ว่าคุณจะเลี้ยงอะไรคุณก็ย่อมมีความรักต่อสัตว์ ความเอาใจใส่ ดูแลเป็นอย่างดี คนที่เลี้ยงสัตว์ถึงจะรู้ วันหนึ่งมีป้าคนหนึ่งพูดคุยกับสัตว์เลี้ยงเหมือนสัตว์รู้เรื่อง จนเพื่อนผมพูดว่าพูดกับสัตว์แล้วมันจะรู้เรื่องหรือยังงัย สัตว์ก็คือสัตว์มันจะไปรู้เรื่องอะไร ผมจึงบอกเพื่อนว่าคุณไม่เคยเลี้ยงสัตว์คุยจะไม่รู้อารมณ์แบบนั้นได้หรอก จนกว่าคุณจะเลี้ยงแล้วคุณจะรู้เอง
สิ่งหนึ่งที่ยืนยันผมดีไม่เฉพาะที่ผมเคยเลี้ยงสัตว์เลี้ยง แต่เพราะผมได้ไปนั่งฟังน้องคนหนึ่งเป็นสัตวแพทย์ ที่ทำวิจัยทางจิตวิทยาของสัตว์ ด้านพฤติกรรม อารมณ์ ตอบสนองคำพูดของเรา ทั้งการที่สัตว์แสดงออกต่อคำพูดของเรา การสอนให้ทำตาม แม้แต่ความฉลาดในการหาวิธีเอาอาหารจากการทำด่านทดสอบต่างๆ จึงถือว่าเป็นการยืนยันได้ดี
ดังนั้น การเลี้ยงสัตว์ไม่ว่าจะชนิดใด สายพันธุ์ใด เราย่อมรู้อยู่แล้วว่า ตะต้องอาศัยความรัก ความเอาใจใส่ ไม่ใช่เลี้ยงตามแฟชั่น เลี้ยงตามเพื่อน เลี้ยงเพราะอยากโชว์ เลี้ยงเพราะว่าน่ารัก หรือเลี้ยงไว้อวด หากคุณไม่มีความรักในสัตว์เลี้ยงจริงๆ สุดท้ายคุณเบื่อหรือไม่นิยม คุณก็นำพวกเขาไปทิ้ง เกิดเป็นหมาแมวจรจัด สร้างความเดือดร้อนใฟ้กับชาวบ้าน ถ้าจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงจริงๆ คุณต้องมีความรักและรักมากที่สุด ถ้าหากเลี้ยงเพราะสิ่งเหล่านี้ก็อย่าเลี้ยงเลยจะดีกว่า
ฝากกด like
ฝากกด share
ด้วยนะครับ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
