เพราะโลกนี้ไม่ได้อ่อนหัด ขนาดที่ว่าอยากเป็นอะไรก็เป็นได้หรอกนะ
ตอนนี้ผมเกิดมาบนโลกใบนี้ 18 ปี บริบูรณ์ ยังไม่บรรลุนิติภาวะแต่อย่างใด ยังกระทำกรรมสิทธิ์ ธุรกรรม นานาจิตตังไม่ได้อยู่
แต่ก็มีหลายอย่างที่ผ่อนปรนเมื่ออายุได้ 18 ปี อย่างเช่นการติดคุก และการดูวิดีโอ 18+ ได้อย่างไม่ได้ต้องติงนังอะไรอีกต่อไป
วันนี้ผมหลังจากผมระลึกได้ว่า กูอายุ 18 แล้วนิหว่า กูทำอะไรสำเร็จแล้วบ้างในชีวิตที่ผ่าน ๆ มา
ผมพยายามไล่ล่าความฝัน การอยากเป็นผู้กำกับ ช่วงปวช.1-3 ที่ผ่านมานี่ (และเกือบไม่ได้จบพร้อมเพื่อนอีกด้วย) ผมรวมทีมกับเพื่อนเพื่อทำหนังสั้นส่งประกวด ไล่ล่าความฝันของผมผู้เดียวในทีม รู้แหละว่ามันอาจเห็นแก่ตัวไปบ้าง ที่ใช้บุคลากรมาช่วยกันเติมความฝันของผม แต่ความฝันของผมนั้นมันยากนักแล ที่จะเดินทางด้วยตัวคนเดียว
นับว่าผมโชคดีอยู่มากนัก ที่มีคนที่พร้อมเดินมากับผม พร้อมเดินมาส่งผมที่สุดทางเท่าที่จะเดินมาด้วยกันได้ เพราะแต่ละผู้ก็มีฝันของตัวเอง เมื่อถึงปลายทางอุโมงค์แสงสีขาวส่องสว่าง
เพื่อน ๆ ส่งผมให้เดินต่อไปข้างหน้า แล้วพวกเขาละ....ผมไม่รู้เหมือนกัน
ใครบางคนก็ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ที่ไม่ได้เรียนต่ออีกต่อไป ด้วยเหตุประการของเงิน
ผมไม่ได้ร่ำรวย และตอนนี้ก็เข้าขั้นวิกฤติ แต่พอมีคนช่วยเบิกทางอยู่บ้าง จึงเป็นโชคดีอีกหนของผม แต่สำหรับใครบางคนที่ว่าไป...ก็ต้องก้มหน้ายอมรับความจริง
หรือใครบางคนก็หลากเส้นทางชีวิตที่ตนเลือกไป มั่นใจบ้าง ไม่มั่นใจบ้าง แต่เขาก็เลือกแล้วว่าจะใช้เส้นทางนี้
ผมก็ขอยินดีกับพวกเขาที่ได้เลือกเส้นทางที่ตัวเองในตอนนี้ คิดว่ามันใช่ที่สุด
หากเป็นเกมทางเลือก เราก็คงเลือกส่ง ๆ ไป เพราะถ้ามันไม่ดีเราก็แค้ ย้อนกลับมาเลือกใหม่
แต่นี่คือชีวิตจริง....
มันทำให้ผมฉุกคิดของคำว่า เส้นทางชีวิต
ที่ผ่าน ๆ มา แม้จะเป็นการออกกองถ่ายหนังสั้นเล็กของนักเรียน สมาชิกไม่ถึงสิบคน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่สอนเรามาตลอด
คือการไม่แน่นอนของชีวิต
เราเชื่อว่าเราเตรียมการมาพร้อมมากแล้วนะ ครบแล้วนะ แต่พอถึงหน้างาน ก็ต้องมีปัญหามากวนใจตลอดเวลา ไม่เคยราบรื่นแบบ100% ได้เลย
ผมถามตัวเองว่า อะไร จะทำให้ ไม่มีปัญหาแก่ชีวิตได้หรือเปล่า
แต่ก็ได้รู้ว่า สิ่งอมตะ ก็คือความไม่แน่นอน
โลกนี้ไม่ได้อ่อนหัด ขนาดที่ว่าอยากเป็นอะไรก็เป็นได้ บางคนมีพรสวรรค์ ยังแพ้ราบคาบได้ ไปไม่ถึงฝันได้
จงเผื่อใจกับความเจ็บช้ำเอาไว้ข้างหน้าบ้างก็ดี
เพราะความผิดหวังเป็นส่วนประกอบของชีวิต มันไม่มีทางราบรื่นไปตลอดหรอก
ผมอยากเป็นผู้กำกับ และนั้นเป็นหนทางที่ยาวฉิบหาย ยาวจนมองไม่สุดของปลายทางเลยด้วยซ้ำ
แต่ถึงแม้โลกนี้จะไม่ได้อ่อนหัดขนาดที่อยากเป็นอะไรก็เป็นได้ก็ตาม แต่ใช่ว่า จะเป็นไปไม่ได้ มันแค่ไม่ได้อ่อนหัด อ่อนข้อต่อเรา ถ้าโลกมันแข็งใส่เรา
เราก็ต้องอ่อนตอบกลับ เป็นเหมือนหยิน กับ หยาง ดำและขาวอยู่คู่กัน
จงงพยายามต่อไป ฝึกฝน ร่ำเรียน แล้วซักวัน วันนั้น วันที่เป็นของผม มันจะมาเอง ในซักวัน
ถ้าโลกมันโหดนัก งั้นกูก็ขอกำหมัดแน่น ๆ แล้วฝ่าอุปสรรคไปก็ได้วะ
จดหมายฉบับนี้ ผมเขียนขึ้นเพื่อบอกตัวเองในวันข้างหน้า ในวันที่ผมท้อ สิ้นหวัง ยอมแพ้ต่อความฝันตัวเอง เพราะอุปสรรคที่เข้ามาจนทำลายเราย่อยยับ
ก็ขอให้มึง กลับมาอ่านจดหมายฉบับนี้ที่เขียนลงไว้ใน Blog นี้ แล้วรับรู้ว่า ตอนนั้นมึงมีความฝันที่ยิ่งใหญ่แก่ตัวเองขนาดไหน มึงภูมิใจขนาดไหนที่กำลังก้าวย่างไปสู่ฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเอง
จนอดทน แกร่งกล้า และเติบโตนะ
ปฏิพัทธิ์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
