เด็กชายขอบ..ที่หลายคนหลงลืม ในขณะที่สังคมเมือง เริ่มเรียนออนไลน์วันแรก
หลายปีมาแล้ว เคยมีโอกาสเดินทางไปยังโรงเรียนแแห่งหนึ่ง ชื่อว่า โรงเรียนบ้านหินตั้ง อยู่ที่ อ.สังขละบุรี จ.กาญจบุรี อยู่ในเขตรักษาพันธุ์สันต์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร ฝั่งตะวันตก
การเดินทางยากลำบากมาก ถ้าใช้เวลาเดินเท้า ใช้เวลาถึง 3-4 วัน ทางรถโฟวีล ก็ 1 วันเต็ม แต่เช้าจรดค่ำ อ่อ สาเหตุที่ได้ไป ตอนนั้นเรารับราชการ เป็นนักประชาสัมพันธ์ สังกัด สพป.กาญจนบุรี เขต 3 ซึ่งเป็นหน่วยงานที่ดูแลโรงเรียนประถมศึกษา และขยายโอกาส ในพื้นที่ 3 อำเภอชายแดน คือ ไทรโยค ทองผาภูมิ และสังขละบุรีค่ะ โรงเรียนบ้านหินตั้งนี้ ถือว่าไกลสุด ลำบากที่สุดแล้ว
รถจะติดโคลนเป็นระยะ..ต้องลากวีล
เด็กที่นี่ เป็นเด็กชาติพันธุ์ค่ะ เป็นเด็กกระเหรี่ยง หรือปะกาเกอะญอ ชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กที่นี่ นับได้ว่าขาดแคลน (ในมุมมองของคนเมืองนะคะ)
เราเดินทางไปเพื่อไปอยู่ที่นี่ ประมาณ 1 สัปดาห์ เพื่อเตรียมการรับเสด็จพระเทพฯค่ะ (พระองค์ทรงเสด็จทรงงาน ดูแลโรงเรียในพื้นที่ห่างไกลเสมอ) ประกอบด้วยคณะทำงานหลายคน ส่วนเราเก็บภาพ ทำข่าว ประชาสัมพันธ์ค่ะ
ถีงเวลาอาหารกลางวัน บนเขาแบบนั้น อาหารชั้นเลิศ จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ต้มมาม่าให้เสร็จมันอืดๆที่สุด เพื่อเด็กๆจะได้กินอิ่ม ภาพที่เห็นเป็นวันหยุดนะคะ ซึ่งปกติครูจะผลัดเวรทำอาหารกลางวันให้นักเรียน มีข้าว มีอาหารให้ครบ 5 หมู่ ตามสภาพและงบประมาณที่รัฐบาลจัดให้
แต่.....จำนวนรายหัวเด็กที่มาเรียนจริงมีไม่มาก..และในความเป็นจริง เด็กที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์ ซึ่งเป็นน้องๆของเด็กนักเรียน ก็มากินด้วย..เด็กบางคนต้องเอาน้องมาเรียนหนังสือด้วย เพราะพ่อแม่ไปทำไร่ค่ะ
เรื่องเสื้อผ้า..ใส่กันจนเก่า..บางคนไม่ครบชิ้น..บางคนใส่รองเท้าเกินเบอร์...และเด็กบางคน..ต้องใส่ชุดนักเรียนทุกวัน ไม่เว้นวันหยุดราชการ..เพราะมันเป็นชุดเดียวที่เขามี และโรงเรียนแจกให้
วันนี้ที่อยากเขียนบทความนี้ขึ้นมา เพราะอยากเขียนถึงและเล่าให้สังคมได้รับรู้ว่ายังมีเด็กๆชายขอบ อยู่ในประเทศไทยอีกมากมาย ..ในขณะที่สังคมเมืองเริ่มเรียนออนไลน์วันแรก...เด็กเหล่านี้ คงไม่มีโอกาสได้ใช้ไฟฟ้าแม้แต่ยูนิตเดียว
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
