เมื่อความทรงจำ บั่นทอนจิตใจ แม้คนที่รักไม่อาจจากไป (จากความทรงจำ)
วันหนึ่ง ผมได้อ่านจดหมายจากชายชราชาวญี่ปุ่น อายุ กว่า 90 ปี มีความทุกข์ใจที่ไม่อาจลืมได้
เมื่อคุณได้อ่านจดหมาย ฉบับนี้แล้ว คุณจะตอบจดหมายของชายคนนี้อย่างไร...
“ถึงใครก็ได้ที่อ่านจดหมายนี้
จนถึงปีนี้ ผมอายุ 96 ปีแล้ว ส่วนภรรยาของผมเหรอ เธออายุเท่ากับผม แต่เธอจากผมไปเมื่อ 2 ปีก่อนแล้ว
ในเช้าวันนี้ ผมตื่นขึ้นมา พร้อมความรู้สึกแรกในใจคือ ผมสูญเสียความรู้สึกอยากอยู่บนโลกใบนี้....
แปลกดีนะ ผมไม่เคยรู้สึกอะไรขนาดนี้เลย ในวันที่ พ่อแม่ของผมจากไป ท่านอยู่กับผมได้ประมาณ 23 ปี ผมเสียใจมากที่ท่านจากไปเร็วเหลือเกิน แต่ผมก็ทำใจได้และมีชีวิตอยู่ต่อไป อีก 2 ปี จนมาเจอกับผู้หญิงที่ผมรักคนนี้
ในวันที่ผู้หญิงคนนี้จากผมไป คือระยะเวลาสิ้นสุดของเราที่อยู่ร่วมกันถึง 70 ปี สองปีแล้ว มันเท่ากับที่ผมใช้เวลาทำใจตอนที่ผมสูญเสียพ่อแม่ของผมไป
ผมมีลูก ๆ ของผมอยู่เคียงข้างผมเช่นกัน ลูกชายนั้นบอกกับผมว่า มันเป็นความรู้สึกที่พ่อจะมีให้กับแม่ได้ ตราบเท่าที่พ่อยังมีชีวิตอยู่เพื่อแม่ต่อไป ผมเข้าใจเจ้าลูกชายนะ แต่ความรู้สึกในใจของผมมันหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ใน ทุก ๆ วัน
คืนหนึ่ง ผมฝันเห็นเธอ ยืนรอผมอยู่ที่ปลายสะพานที่เราเคยข้ามด้วยกันตอนเดินเล่นในสวนสาธารณะที่เราเดินกันเป็นประจำ
เธอข้ามไปไม่ได้...
เพราะเวลาที่ผมไปสวนสาธารณะกับเธอทุกครั้ง ภรรยาจะรอผมจับมือเธอและประคองเธอเดินข้ามสะพานไปด้วยกัน เธอไม่สามารถเดินขึ้นเนินสะพานได้เหมือนพื้นปกติ
เมื่อผมตื่นขึ้นมา และผมทบทวนความฝันนั้นอีกครั้งในตอนนี้..
เธอข้ามไปไม่ได้....
ความรู้สึกที่มองเห็นเธอยืนอยู่ที่ปลายสะพาน หันมามองที่ผม มันปั่นป่วนและเอ่อท่วมท้นขึ้นมาจนล้นออกมาทางหน้าต่างของดวงใจผม ผมโทษตัวเอง ผมเจ็บปวดเหลือเกินที่ผมติดอยู่ในบ้านนี้ และไม่สามารถจูงมือเธอเดินข้ามสะพานไปได้ แม้ในฝันก็ตาม
เธอรอผมอยู่....ที่สะพานนั้น
ทุกวันนี้ ผมจะไปทำธุระอะไร หรือไปที่ไหนก็ตาม ถ้าที่ตรงนั้น ผมระลึกได้ว่าเคยมากับเธอ ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม ไม่ว่าเธอจะเดินกับผมไปด้วยกัน หรือในวันที่เธอนั่งบนรถเข็นแล้วผมค่อย ๆ เข็นพาเธอไปตามทางอย่างช้า ๆ ด้วยกัน
ผมต้องหลับตา และรีบลืมตาขึ้นอีกครั้ง เพราะทันทีที่ผมหลับตาความทรงจำทุกอย่างไหลผ่านดวงตาในความมืดนั้นชัดเจน
ผมหยุดเดิน.. หันมองคนรอบตัว มองไปในทิศทางอื่นสักครู่ และรีบเดินกลับบ้านทันที
ในทุก ๆ คืน ผมนอนหลับได้น้อยมาก และพยายามจะพักผ่อนให้มากขึ้น ผมเริ่มหาตำราศึกษาพระธรรมและสวดมนต์ทุกวันเพื่อให้สงบลง แต่ก็ช่วยผมไม่ได้มากนัก ผมสงบลงในขณะอ่านและสวดมนต์แต่พออ่านจบ ความรู้สึกก็กลับมาอีกครั้ง
ผมนอนคิดทุกคืน ว่าผมอยากตัดสินใจเดินทางไปหาภรรยาที่ปลายสะพานนั้น ที่ ๆ เธอรอผมอยู่ แต่ผมก็รู้สึกว่าลูก ๆ ของผมจะเสียใจแค่ไหน ถ้าผมตัดสินใจไปหาเธอตอนนี้
ใครก็ได้ที่อ่านจดหมายนี้ ถ้าคุณเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ ผมขอคำแนะนำที่คุณมี จากประสบการณ์และความรู้สึกขอคุณที่มีต่อเรื่องราวนี้ที
ความรู้สึกตอนนี้ คือไม่กล้านอนหลับ แต่ตอนตื่นก็ไม่มีเรี่ยวแรง ผมควรทำอย่างไร เท่าที่กำลังของชายชราที่อ่อนแอคนนี้ พอจะทำได้บ้าง ผมยินดีที่จะทำตามคำแนะนำ
มิสเตอร์โชเออิ นากามุราชิ
เมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว คุณจะตอบจดหมายชายคนนี้อย่างไร...
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
