ขี้เมาท์ กิน เล่า เดอะซีรี่ย์ แม่ค้าข้างถนน
เมื่อสักครู่ค่ะ หนูไปซื้อกาแฟร้านแถวบ้าน ตัวร้านเป็นซุ้มเล็กๆข้างถนน
ขณะรอกาแแฟ
มีหญิงสาวขับรถมาจอดริมถนนหน้าร้านโดยไม่ดับเครื่อง ลดกระจกลง
และตระโกนว่า เจ้ๆ ลาเต้ 1 ชาเขียว1 เธอคุยโทรศัพท์กับเพื่อน
ผ่าน bluetooth car ในรถของเธอ รถเธอเงียบหรือกระจกอาจปิดไม่สนิท ทำให้หนูได้ยินเสียงสนทนาชัดเจน
"มึงเอาอะไรอีกไหม กูอยู่ร้านแกแฟ"
แม่ค้าจำที่หล่อนสั่งไม่ได้ จึงเดินไปถาม หนูๆเมื่อกี้ สั่งอะไร ลาเต้ กับอะไรนะ
หล่อนบอกอีกครั้ง ขณะแม่ค้าเดินกลับ
"สงสัยแม่งหูตึง เพิ่งตะโกนไปหยกๆ จำไม่ได้"
เพื่อนเสริม สงสัยประสาทไม่ดี ทั่งคู่หัวเราะกัน
แม่ค้าใช้ความเป็นมืออาชีพ เดินมาชงต่อโดยที่ไม่สนใจ
แต่เดาว่าน่าจะได้ยิน
ลาเต้ 1 ชาเขียว1
หนูคิดว่าเธอรีบก็เลยให้แซงคิว กอปรกับความสอดรู้อยากดูช่วงเวลาที่แม่ค้าเอากาแฟไปส่ง
พอชงเสร็จ แม่ค้าเดินนำกาแฟไปส่ง เธอให้แบงค์500 แม่ค้าเดินกลับมาที่ร้านแล้วหยิบเงินไปทอนพร้อมกับกล่าว ขอบคุณ
หนูประทับใจสติและความเป็นมืออาชีพของแม่ค้า
พลางนึกถึงคำสอนยายที่ว่า "สำเนียงส่อภาษา กริยาส่อสกุล"
ในปัจจุบัน เรามักเห็นคนเรียกร้องความสนใจโดยใช้คำหยาบบ้าง
โชว์ความเขลาบ้าง เพื่อแลกกับจำนวนไลค์ พร้อมเหตุผลว่าแค่ล้อเล่น หรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่บางทีการล้อเล่นก็ควรทำกับคนสนิท อาจไม่เหมาะสมในที่สาธารณะ ถึงแม้จะเป็นเรื่องเสรีภาพก็ตาม
ที่โม้มา ไม่มีประเด็นอะไรสำคัญหรอก แค่จะบอกว่า
นี่แหละหนูถึงชอบ Blockdit
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
