อันตัวฉัน นั้นมี หลากหลายสี
ส่วนหัวนี้ มัดเป็นจุก ไม่มีผม
เด็กเด็กชอบ มักหยิบ ไปลิ้มชม
เปนขนม ไทยประยุกต์ แต่โบราณ
ด้วยความจริง ตัวฉันมา จากเมืองเทศ
โปรตุเกส แม่ท้าวทอง ท่านสร้่างฉัน
ให้มีชื่อ มีเสียง เทียบเคียงกัน
แล้วให้ขาน นามฉัน ว่า " อาลัว "
ในสมัย สมเด็จ นารายณ์เจ้า
ฉันได้เข้า เฝ้าพำนัก บุญญาสม
พระทรงโปรด เสวยฉัน แล้วพลันชม
เป็นขนม ที่เลิศรส เจ้าอาลัว
ฉันขึ้นแท่น เทียบเคียง กับเพื่อนพ้อง
ทั้งพี่ทอง ม้วน-หยิบ สังขยา
อีกทั้งยัง มีพี่ หม้อแกงมา
จนได้กลาย เป็นฉายา ขนมวัง
มาถึงยุค สมัย ในการณ์นี้
อาลัวยัง อยู่ดี เกษมสันต์
ยังคงเป็น ขนมไทย ที่กินกัน
อยู่ทั่วพลัน ทั้งเด็กน้อย ผู้ใหญ่มี
โถ่ไอจ้อย อย่ากัด ตรงจุกนี้
ผมไม่มี ตัวก็สั้น เจ็บจริงหนอ
ถ้าจะกัด ก็ให้กิน ทั้งตัวรอ
โอ้ละพ่อ ใยมากัด แต่จุกฉัน
ไอจ้อยบอก ก็จุกแก ช่างน่ากัด
ขันชะมัด ขนมนี้ แปลกจริงหนอ
สร้่างมาเหมือน หัวหอมที่ ไม่มีคอ
งั้นฉันขอ หัวร่อ สักทีเอย