เมื่อไหร่ที่รู้สึกเจ็บมากพอ เราจะเดินหนีจากไปเองโดยไม่มีใครต้องร้องขอ
เส้นทางเดินของชีวิต อาจจะไม่มีใครได้ลิขิตเอาไว้
ระหว่างทางเดินอาจจะมีผิดพลาดไป ก็คงขึ้นอยู่กับอุบัติเหตุระหว่างทาง
แม้โชคชะตาอาจจะไม่เคยเข้าข้าง บาดเจ็บแสนสาหัสทั้งกายและใจ
ก็คงต้องน้อมรับเอาไว้แม้โชคชะตาจะใจร้ายเพียงใดนั้น..ขอรับไว้โดยดี....
ต้องยอมรับความเจ็บปวด นั่นเพราะเป็นทางที่เลือกเดินเอง
แม้ไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจไว้สำหรับกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
ก็คงต้องก้มหน้ารับกรรมที่ก่อไว้แต่เพียงลำพัง...ผู้เดียว
คงต้องเฝ้ารักษาบาดแผลตัวเองให้เจ็บน้อยลง และให้ค่อย ๆ หายดีในซักวัน...
และภาวนาแค่ให้ใครคนบางคนได้โปรดหายไปจากความทรงจำได้ซักที
การที่ต้องมานั่งเสียใจแบบซ้ำ ๆ คงไม่มีใครรู้สึกดีนักหรอก!
ความทรงจำที่ไม่ดีก็ไม่ต้องจดจำ..ไว้ในใจให้เต็ม
ปล่อยตัวปล่อยหัวใจล่องลอยไปให้ไกลความช้ำ และหวังแค่ซักวันคงดี...