วิวัฒนาการของตัวอักษรจีน 汉字的演变与发展
จีนมีประวัติศาสตร์ยาวนานถึง 5000 ปี กว่าจะมาเป็นตัวอักษรจีนที่เราใช้กันอยู่ในปัจจุบัน ก็มีการเปลี่ยนแปลงและพัฒนามาตามยุคสมัย จนกลายเป็นที่ยอมรับและใช้กันอย่างแพร่หลาย ซึ่งตัวอักษรจีนมีวิวัฒนาการตามลำดับต่อไปนี้
1. 甲骨文 อักษรกระดองเต่า / อักษรบนกระดูกสัตว์ เป็นอักษรโบราณที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดส่วนมากอยู่ในรูปของบันทึกการทํานายที่ใช้มีดแกะสลักหรือจารลงบนกระดองเต่าหรือกระดูกสัตว์ มีลักษณะเป็นอักษรภาพ บางครั้งตัวอักษรเดียวกันแต่มีวิธีเขียนต่างกัน ยังไม่มีความเป็นเอกภาพ
甲骨文 อักษรกระดองเต่า / อักษรบนกระดูกสัตว์
2. 金文 อักษรโลหะ/สําริด มีความเป็นระเบียบมากกว่าอักษรในแบบแรก ใช้ในสมัยราชวงศ์ซางถึงราชวงศ์โจว มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งคือ 钟鼎文 หมายถึงอักษรที่หลอมลงบนภาชนะทองเหลืองหรือสําริด ตัวแทนภาชนะสําริดในยุคนั้นมี 鼎 ซึ่งคล้ายกระถางสามขา และตัวแทนจากเครื่องดนตรีที่ทําจากโลหะ คือ 钟 ระฆัง อักษรนี้มีลายเส้นที่หนาหนัก ร่องลายเส้นราบเรียบที่ได้จากการหลอม ไม่ใช่การสลักลงบนเนื้อโลหะ ส่วนมากเป็น คําสั่งการของชนชั้นผู้นํา พิธีการบูชาบรรพบุรุษบันทึกการทําสงคราม เป็นต้น
金文 อักษรโลหะ/สําริด
3. 篆书 อักษรจ้วน หลังจาก 秦始皇 ได้รวมแผ่นดินจีนเข้าด้วยกันในปี ค.ศ. 221 แล้ว จากนั้นก็ได้ทําการปฏิรูประบบตัวอักษรครั้งใหญ่ โดยสร้างมาตรฐานรูปแบบตัวอักษรให้เป็นหนึ่งเดียวกันทั่วประเทศ อักษรจ้วนมีรูปทรงอักษรเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าทรงสูง เป็นการสร้างพื้นฐานลักษณะ “อักษรสี่เหลี่ยม” ขนาดตัวอักษรสมํ่าเสมอเท่ากัน อักษรที่ดูเหมือนภาพวาดได้หายไป เป็นการปฏิรูปตัวอักษรจีนอย่างยิ่งใหญ่เป็นครั้งแรก และถือเป็นอักษรที่ใช้ทั่วประเทศจีนเป็นครั้งแรก
篆书 อักษรจ้วน
4. 隶书 ตัวอักษรลี่ซู มีการเปลี่ยนลายเส้นอักษรจากเส้นโค้งแบบ 小篆 มา เป็นเส้นตรง เปลี่ยนลายเส้นส่วนที่กลมมนเป็นหักมุม เน้นที่ความเรียบง่าย ซึ่งสมัยราชวงศ์ฉินใช้ทั้ง 篆书 และ 隶书 โดย 隶书 ไม่ถือว่าเป็นอักษรทางการ ในโอกาสที่เป็นพิธีรีตองจะใช้เฉพาะ 小篆 เท่านั้น 隶书 มีพัฒนาการมาเรื่อย ๆ จวบถึงสมัยราชวงศ์ฮั่นเรียกว่า 汉隶 ซึ่งเน้นลีลาความสวยงาม และประณีต พอถึงปลายราชวงศ์ฮั่นอักษร 汉隶 มีเหลี่ยมมุมคมชัดมากยิ่งขึ้น
隶书 ตัวอักษรลี่ซู
5. 草书 อักษรเฉ่าซูหรืออักษรหวัด (草 หมายถึง อย่างลวก ๆหรืออย่างหยาบ) อักษร 草书 เกิดจากการนําเอาลายเส้นที่มีแต่เดิมมาย่นย่อเหลือเพียงขีดเส้นเดียว ฉีกออกจากรูปแบบเดิมของกรอบสี่เหลี่ยมในอักษรจีน หลุดพ้นจากข้อจํากัดของขั้นตอนวิธีการขีดเขียนอักษรในแบบมาตรฐานตัวบรรจง ซึ่งตัวอักษรบรรจงอาจประกอบขึ้นจากลายเส้นสิบกว่าสาย แต่อักษร 草书 ใช้ เพียง 2 – 3 ขีดก็สามารถประกอบเป็นสัญลักษณ์เช่นเดียวกันได้
草书 อักษรเฉ่าซูหรืออักษรหวัด
6. 楷书 อักษรข่ายซูหรืออักษรบรรจง เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า 真书（อักษรจริง）หรือ 正书 （อักษรบรรจง）เป็นอักษรจีนมาตรฐานที่ใช้ในปัจจุบัน มีต้นกําเนิดในยุคปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออกแพร่หลายในสมยัราชวงศ์เว่ย จิ้นและ ราชวงศ์เหนือใต้ พัฒนามาจากพื้นฐานตัวอักษรแบบ 隶书 และ 草书 ลักษณะเด่นของ 楷书 คือมีรูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขีดของอักษรเป็นระเบียบ เส้นพู่กันชัดเจน เมื่อเทียบกับอักษรรุ่นก่อนหน้าจะเขียนและอ่านง่ายกว่า ถือเป็นอักษรมาตรฐานของจีน
楷书 อักษรข่ายซูหรืออักษรบรรจง (อักษรที่ใช้ในปัจจุบัน)
7. 行书 อักษรสิงซูหรืออักษรหวัดแกมบรรจง เป็นตัวอักษรที่อยู่กึ่งกลางระหว่างอักษร 楷书 และ 草书 ปรากฏในสมัยราชวงศ์ เว่ย-จิ้น เป็นต้นมา 行书 เป็นตัวอักษรกึ่งหวัดกึ่งบรรจง กําเนิดขึ้นในราวปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก รวบรวมเอาจุดเด่นของอักษร 楷书 และ 草书 เข้าไว้ด้วยกัน แต่ไม่ประณีตบรรจงเท่า 楷书 และไม่หวัดเท่า 草书
行书 อักษรสิงซูหรืออักษรหวัดแกมบรรจง
อักษรโบราณ & อักษรปัจจุบัน 隶书 เป็นเส้นแบ่งระหว่างอักษรรุ่นเก่าและอักษรรุ่นใหม่ ยุคสมัยที่ถือเป็นอักษรโบราณได้แก่ 甲骨文、金文、小篆 ยุคสมัยที่ถือเป็นอักษรยุคปัจจุบันได้แก่ 隶书 และ 楷书 ส่วนอักษร 草书 และ 行书 เป็นเพียงพัฒนาการของรูปแบบตัวอักษรไม่ใช่วิวัฒนาการของตัวอักษรจีนโดยรวม
วิวัฒนาการของตัวอักษรจีน 汉字的演变与发展
สรุปย่อ
1. 甲骨文 อักษรภาพ บางครั้งตัวเดียวกันแต่เขียนต่างกัน ยังไม่มีความเป็นเอกภาพ
2. 金文 ลายเส้นหนาหนัก ร่องลายเส้นราบเรียบ มีระเบียบมากกว่าแบบแรก
3. 篆书 อักษรสี่เหลี่ยม ขนาดตัวอักษรสมํ่าเสมอเท่ากัน ใช้ทั่วประเทศจีนเป็นครั้งแรก
4. 隶书 เปลี่ยนจากเส้นโค้งเป็นเส้นตรง ส่วนที่กลมมนเป็นหักมุม มีเหลี่ยมมุมคมชัด เน้นความเรียบง่าย
5. 楷书 อักษรแบบบรรจง มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส เป็นอักษรจีนมาตรฐานที่ใช้ในปัจจุบัน
6. 草书 อักษรหวัด เอาลายเส้นที่มีแต่เดิมมาย่นย่อเหลือเพียงขีดเส้นเดียว
7. 行书 อักษรกึ่งหวัดกึ่งบรรจง
- 37
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
