ความทรงจำสีจาง
นี่เป็นเรื่องราวส่วนตัวของผมเองครับ เรื่องมีอยู่ว่าช่วงซัมเมอร์เป็นช่วงที่นักศึกษาหลายๆคนหยุดพักจากการเรียนกันใช่ไหมครับ แต่ผมไม่ได้หยุดเหมือนคนอื่นนะ 😆 ผมก็เลยจะหยิบเรื่องราวบางช่วงมาเล่าให้ฟังกันนะ ส่วนช่วงอื่นๆจะมาเล่าให้ฟังที่หลังนะมาเริ่มกันเลยดีกว่า
ช่วงซัมเมอร์เป็นช่วงที่ผมต้องออกไปฝึกประสบการณ์วิชาชีพประจำปีของทุกปี ผมได้มีโอกาสได้ฝึกงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่ัติดกับทะเลที่พัทยาครับ ก่อนฝึกงานวันแรกวันนึ่งผมมีโอกาสได้เดินชมภายในโรงแรมครับ คือแบบว่า สวยยยมากกก 😄 ผมคิดว่าที่นี่แหละสุดยอดดด หลังจากประทับใจกับสถานที่แล้วก็ได้มาที่หอพักที่จะเข้าพักครับ คือตอนแรกผมยอมรับเลยผมคิดว่าที่นี่ผมอยู่ไม่ได้แน่ๆ 😖 (ขอไม่เล่ารายละเอียดนะครับ) 😳 เศร้าเลย แต่พอมาคิดอีกทีเอาว่ะเป็นไงเป็นกันลองกันดูสักตั้งสิว่ะ ถือคติครับ (คับที่อยู่ง่ายคับใจอยู่ยาก) นั้นแหละครับคับใจอยู่ยาก 😌 เรื่องมันมีอยู่ว่าตัวผมต้องอยู่หอพักกับเพื่อนผมอีก 6 คน รวมผมอีก 1 เป็น 7 ครับ ตัวเลขเอาซะสวยเลยเนาะ 😆 และที่พลิกกว่านั้น 5 คนเป็นผู้หญิงและเพื่อนชายไม่แท้ มาถึงตรงนี้เอะใจกันบ้างไหมครับ ใช่แล้วครับผมเป็นชายแท้แน่นอนอยู่คนเดียว นั่นเอง 😶 อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ครับ สัปดาห์แรกเอาจริงๆนะผมแถบจะบ้าตายอยู่กับเพื่อนผมพวกนี้ บอกไว้ก่อนะครับเพื่อนผมนี่เรียนห้องเดียวกันนะก็ไม่ได้ห่างเหินกันมาก แต่ก็ไม่ได้สนิทนะ ก็นั้นแหละครับ แถบบ้าตายทั้งเสียงโวกเวกโว๊ยวาย ร้องเพลง เสียงดัง เล่นไพ่ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำทนแล้วทนอีก ก็ได้แต่ ทน ทน ทน เท่านั้นนน ผมรู้สึกว่าผมเข้ากับคนพวกนี้ไม่ได้จริงๆ เพราะผมเป็นคนที่อยากจะมีโลกส่วนตัวของผมในเวลาพักผ่อนจากการทำงานหรืออะไรก็ตามที่ได้อยู่คนเดียว 😔 แต่ก็นะครับบางสิ่งบางอยากเราเลือกไม่ได้ถึงแม้ไม่ต้องการมันก็ตาม เราก็ต้องยอมรับ
และพยายามปรับให้ได้ครับเพราะ (ในโลกนี้คนเราเกิดมาไม่มีใครเหมือนกันครับแม้กระทั่งฝาแฝด) หลังจากนั้นผมก็เริ่มคิดบวกเริ่มเปิดใจ ผลที่ตามมาครับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิดเองเออเองไม่ใช่อย่างที่คิดทั้งหมดครับ จริงๆแล้วเพื่อนที่อยู่ด้วยกันคือดีมากเพื่อนผมเป็นที่พูดจาไม่น่าฟังเท่าไหร่แต่การกระทำนั้นต่างกันเลย มีอยู่ครั้งนึ่งเพื่อนไปกินข้าวกันแต่มีผมอยู่คนเดียวที่นอนอยู่ห้อง
เพื่อน ถามผมว่า ... ไม่ไปกินข้าวเหรอ
ผม ไม่ไปไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ไปเหอะ (อันที่จริงผมทานข้าวมาเรียบร้อยก่อนแล้ว555😆)
เพื่อน เออๆ แล้วแต่ 😌
เวลาผ่านไปครับจนเพื่อนกลับมา.... เพื่อนซื้อข้าวซื้อขนมน้ำมาให้เฉยเลยครับ 😶 ไอ้เราก็ทำตัวไม่ถูกเลยครับทีนี้เขิลเพื่อนเลยอาจจะเป็นเรื่องปกติของใครๆนะครับแต่ส่วนตัวผมไม่เคยเจอแบบนี้ไงรู้สึกดีสิครับ 😄 อันที่จริงผมคิดว่าเพื่อนคงเกลียดผมไปกันหมดแล้ว ทั้งทำตัวหยิ่ง ไม่สนใจใคร ไม่พูดกับใคร เหมือนเด็กมีปัญหาเลย😑 ก็มันนิสัยเราเนาะ😐หลังจากนั้นครับหลังจากมีนิสัยแย่ๆอยู่พักนึ่งก็เริ่มแตกฉานกับนิสัยตัวเองครับ คิดในใจ เห้ยจะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะโว๊ยตัวเราถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมันต้องไม่เป็นผลดีกับตัวเราและรอบข้างแล้วล่ะ หลังจากนั้นครับจากคนปากหนักที่ไม่ค่อยเอ่ยปากพูดกับใครก่อนก็เริ่มที่จะอ่าปากถามเรื่องต่างๆกับเพื่อน
เรา : เออ... เป็นไงบ้างทำงานเหนื่อยมั้ย
เพื่อน : 😅 ก็ดีนะ เหนื่อยแต่ก็สนุกดี
เรา : อ่อ แล้วเราก็ .... ไม่จะพูดอะไรต่อ 555
เพื่อน : กินข้าวหรือยัง
เรา : ยังเลย
เพื่อน : ไปงั้นไปกินข้าวที่หน้าปากซอยกัน
เรา : ไปสิ... 😶
เป็นครั้งแรกครับที่เอ่ยปากคุยกับเพื่อนก่อนแล้วไปกินข้าวกับเพื่อน ตัวเราก็รู้สึกเห้ยมันดีอ่ะการที่เป็นอะไรแบบนี้มันมีความรู้สึกดีๆหลายอย่างเลยอ่ะ สนุกมากๆ
เหตุการณ์ดีๆอีกหลายๆเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆครับผมก็เริ่มเข้ากับเพื่อนได้เริ่มเข้าใจเพื่อนและปรับตัวได้ไม่เหมือนช่วงสัปดาห์แรกๆที่ปวดหัวกับความไม่สงบ 😕 ของเพื่อนๆ ก็เบาลงเริ่มนอนหลับสบายขึ้น สิ่งนี้ครับผมคิดว่าสำคัญสำหรับผมนะ เหมือนเป็นการเรียนรู้กับการอยู่กับสิ่งที่เรียกว่า 'สังคม' คำๆนี้มันเป็นคำที่ได้ยินกันจนเบื่อแต่ถ้าลองมองดูจริงๆมันเป็นคำที่ ทั้งลึก ทั้งซับซ้อน และหาสิ่งเปรียบกับคำนี้ได้ไม่รู้จบ
สำหรับเรื่องการใช้ชีวิตผมกับเพื่อนผมในที่เดียวกันผมก็ได้ยกตัวอย่างประสปการณ์มาสั้นๆคราวๆให้ทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ได้ฟังกันสนุกๆ ผมแค่หวังให้ทุกคนที่มีมุมมองหรือวามคิดแวบแรกแบบผมในตอนนั้น 😄 แค่ลองครับลองเปิดใจแล้วคุณจะเจอกับสิ่งใหม่ๆเป็นประสบการณ์ให้์ได้มาเล่ากันต่อให้ผมฟังบ้างนะ 💓 แล้วอย่าลืมแชร์เรื่องราวของผู้อ่านมาให้ผมได้อ่านบ้างนะผมอยากรู้ว่าทุกคนเจออะไรกันมาบ้าง ผมยังมีเรื่องราวที่พัทยาอีกมากมาเล่าให้ฟังครับแต่ตอนนี้ขอตัดจบก่อนนะครับ รู้สึกว่านิ้วผมจะไม่ขยับแล้ว 😅
💗💗💗💗
This Story
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
