คนเลี้ยงสัตว์
เรื่องของสัตว์เลี้ยง หนูคิดว่าทุกคนอยากหาความสุขเข้ามาสู่ตนเองทั้งนั้น โดยเฉพาะการนำพาสัตว์เลี้ยงต่างๆ มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว..
แม้กระทั่งตัวหนูเอง ก็เป็นคนรักสัตว์เช่นกัน...
จะว่าไป การที่เรามีสัตว์ชนิดใดก็แล้วแต่ เวลาเราเข้าถึงจิตวิญญาณของสัตว์นั้นๆ เราสามารถรู้ได้แม้กระทั่งจิตใจและอารมณ์ของเขา...
สัตว์ต่างๆ ไม่สามารถพูดได้เช่นคน เขาไม่สามารถบอกเราได้เลยว่า เขาป่วย เขาไม่สบาย เขาเจ็บปวดตรงไหน เขาไม่สามารถบอกเราได้ด้วยคำพูด แต่เขาจะแสดงออกมาโดยท่าทางและสีหน้า ซึ่งเมื่อไหร่ ที่อารมณ์เราเข้าถึงจิตวิญญาณของสัตว์นั้นๆแล้ว เราจะสามารถรับรู้ได้โดยตรงจากที่เขาแสดงนั่นเอง..
ทุกวันนี้ หนูก็มีสัตว์เลี้ยงเหมือนกัน เป็นสุนัขพันธุ์บ้านๆนี่แหละ และมีน้องแมวอีกด้วย ...
หนูก็เลี้ยงเขาด้วยความรัก และเข้าถึงเขาให้ได้มากที่สุด
เพราะเราจะได้รับรู้ถึงอารมณ์และอาการของการแสดงออกมาทางร่างกาย ...
เวลาสัตว์เจ็บป่วย เราจะได้สังเกตและรักษาได้ทันท่วงที...
หนูเป็นคนรักสัตว์มากๆ เวลาสัตว์บาดเจ็บไข้ได้ป่วย หนูจะมีอาการกินไม่ได้นอนไม่หลับทันที มันเป็นอารมณ์ของคนรักสัตว์จริงๆ คิดว่าทุกคนที่รักสัตว์คงจะเป็นแบบนี้..
ขอยกตัวอย่างเคสของหนูเอง
หนูก็มีสุนัขชื่อเจ้าสิงห์ เป็นสุนัขที่หนูรักมากแต่ไม่เคยได้สนใจมันมากเท่าไหร่ อาชีพหนูคืออาชีพเกษตรกรอินทรีย์ วันๆก็มัวทำแต่งาน เพื่อหาเลี้ยงชีพตนเอง จนลืมไปว่าเราก็มีสุนัขที่เราเลี้ยงไว้มานาน คือเจ้าสิงห์ ...
ด้วยความที่ว่าหนูเป็นครอบครัวคนจนซึ่งเงินทองก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย ความคิดหลักคือการใช้เงินโดยเลี้ยงชีพอันดับแรก โดยการเลี้ยงสุนัข ก็เลี้ยงด้วยตามมีตามเกิดนั่นเอง ...
แต่วันนึงเรื่องร้ายๆก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าสิงห์โดนเห็บหมัดกิน โดยที่เราก็ปล่อยไว้เป็นแรมเดือน โดยไม่รู้จักวิธีรักษาอันแท้จริง . . .
เงินทองเราก็ไม่ค่อยมีเนอะ ได้แต่ซื้อยาฆ่าเห็บหมัด เม็ดละ 10 บาท 20 บาท มาให้เขากิน ... กินเท่าไหร่เห็บหมัดมันก็ไม่ตายมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม ...
จนกระทั่งน้องสิงห์ มีเลือดออกจมูก จำนวนมาก ...
เราก็นึกว่าเขาใช้เล็บเท้า เกาจนเป็นแผลที่โพรงจมูก ... พอผ่านพ้นไปหลายวัน น้องก็เริ่มผอมลงและไม่มีแรง...
ซึ่งระยะนี้คือระยะสุดท้ายที่น้องจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ... เพราะน้องเกล็ดเลือดต่ำมากเหมือนไม่มีเลือดอยู่ในตัวแล้ว เพราะสาเหตุเกิดจากเห็บหมัดกัดกิน แล้วเชื้อเข้าไปอยู่ในกระแสเลือดนั้นเอง...
จึงตัดสินใจโทรหาสัตวแพทย์ เพื่อให้มาดูอาการของน้อง ... เมื่อหมอมาเขาสงสารเจ้าสิงห์มาก เลยขอนำตัวไปรักษาที่คลินิก...หนูก็รู้สึกเป็นห่วงมันมากกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องไห้ทั้งคืน ซึ่งเงินทองเราก็ไม่มีเนาะ ก็เกิดการคิดมากเป็นธรรมดา ... หนูก็สู้กับการที่จะให้มันมีชีวิตรอดกับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง หาเงินทุกวิถีทาง เพื่อจะนำไปรักษาน้อง ...
แต่สุดท้าย เราก็ไม่สามารถยื้อชีวิตเขาไว้ได้ ... เพราะเรารักษาเขาช้าเกินไป..
ตอนที่ไปรับศพน้อง ตัวเราเองก็เหมือนคนกำลังจะตายเช่นกัน รู้สึกใจหาย ร้อนวูบวาบวูบวาบไปหมด แต่เราก็ต้องทำใจในสิ่งที่เกิดขึ้น...
หนูเลยตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่า หนูจะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงที่มีอยู่ให้ดีที่สุด
เพราะหนูรู้แล้วว่าความทรมานด้านจิตใจมันเป็นยังไง
สุดท้ายนี้ หนูก็อยากฝากบอกทุกๆคนที่มีสัตว์เลี้ยงไว้ในบ้านของตัวเอง
เราเลี้ยงเขาเราก็รักเขาเนาะ เหมือนคนในครอบครัวเราคนนึง จงอย่าทิ้งเขา เราต้องดูแลเขาให้ดี สัตว์ทุกชนิดไม่สามารถพูดกับเราได้ในยามที่เขาเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ทุกคนจะต้องสังเกตและเข้าถึงอารมณ์เขาให้ได้มากที่สุด..
ไม่มีใครหรอก ที่อยากมองเห็นสัตว์ตัวเองตายต่อหน้าต่อตา ...
รู้ไหม เวลาที่เราเห็นสัตว์ตายต่อหน้าต่อตาเรา มันโคตรทรมานจริงๆ ในส่วนนี้หนูเคยเจอมาแล้วจริง..
การเลี้ยงสัตว์ก็เหมือนการทำบุญ คือ การต่อชีวิต ให้เขาเติบโตไปในวันข้างหน้า
เวลาเราเลี้ยงเราเห็นเขามีการเจริญเติบโตที่ดี เขามีความสุขเราก็มีความสุขกับเขาไปด้วย ...
เรานำเขามาเลี้ยงแล้ว จงรักษา จงอย่าทิ้งเขาเวลาเขาเจ็บไข้ได้ป่วย ... ดูแลเขาให้ดีที่สุดจนถึงวาระสุดท้ายนะครับ...
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
