ถอดบทเรียน การคิดอย่างเป็นระบบของสิงคโปร์ ( Systematic Thinking )
เช้าตรู่ในวันที่ 3 มิถุนายน 2563 ได้ยินข่าวที่แว่วผ่านหู เรื่องโครงการ “ Digital Ambassador ” โดยรับสมัครคนรุ่นใหม่จำนวนพันกว่าคนเพื่อมาช่วยให้ร้านอาหารใช้เงินในรูปแบบ e-Wallet โดยเริ่มต้นจากร้านอาหารฟู้ดคอร์ท ( Food Court ) 1,800 แห่งทั่วประเทศสิงคโปร์ โดยพนักงานจะได้ค่าจ้าง 1,800 - 2100 ดอลล่าสิงคโปร์ และขึ้นกับยอดที่ทำได้ด้วย ส่วนร้านอาหารที่เข้าร่วมโครงการจะได้รับเงิน 300 เหรียญ ( Incentive Money ) เพื่อกระตุ้นให้โครงการนี้สำเร็จภายในเดือนสิงหาคม 2020 และขณะนี้ตำแหน่งงานเต็มไปเรียบร้อยแล้ว โดยโครงการนี้ต้องการขยายการใช้เงินในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์เพิ่มขึ้นเพื่อความสะดวกในการทำธุรกรรมในยุดดิจิตอลนี้ และยังช่วยลดการส่งต่อของเชื้อโรคที่มาจากธนบัตรอีกด้วย
ผู้เขียนเห็นว่าเป็นโครงการที่น่าจะสำเร็จได้โดยง่าย เพราะจะมองจากมุมรัฐบาล คนรุ่นใหม่ที่ตกงาน พ่อค้าแม่ค้าที่ไม่ถนัดการใช้อุปกรณ์และระบบอิเล็กทรอนิกส์เหล่านี้ ก็ดูจะได้รับผลประโยชน์ร่วมกัน
ถ้ายังพอจำกันได้ตอนที่รัฐบาลส่งเสริมให้เราใช้พร้อมเพย์...ผู้เขียนได้ยินคำว่าพร้อมเพย์จากการขอคืนภาษีเพราะถ้าหากผ่านพร้อมเพย์จะไม่เสียค่าธรรมเนียม ซึ่งเราไม่รู้จักจึงเลือกวิธีเดิมคือขอคืนเป็นเช็ค จนเมื่อโอนเงินซื้อของออนไลน์จึงได้ตัดสินใจสมัคร และมาคิดถึงการให้เงินห้าพันจากโครงการเราไม่ทิ้งกันที่มีคนหารายได้โดยการช่วยชาวบ้านที่ลงทะเบียนไม่เป็น แต่หักหัวคิวสองร้อยต่อคนนะไม่ใช่เงินสนับสนุนการสร้างงานจากรัฐแต่อย่างใด ชาวบ้านจึงได้เงินไม่เต็มจำนวน และเพื่อลดการรวมตัวกันให้รับเงินโดยผูกบัญชีเข้าพร้อมเพย์ แต่สุดท้ายทุกคนก็ไปกองกันที่ธนาคารทั่วไทย
อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเรามีเวลาพิจารณาทรัพยากรที่เรามีทั้งเงิน คน ระบบ ช่องทางการแก้ปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น อย่างถ้วนถี่ สื่อสารให้ชัดเจนครั้งเดียว และลงมือทำตามแผน จะพอลดการไปร้องเรียนจนทุกวันนี้ยังไม่จบไหมนะ
เพราะตอนนี้ยังมีคนที่ลงทะเบียนไม่ผ่านเพราะบัตรประชาชนไม่อยู่ในระบบอีก 1.7 ล้านคน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วแก้ไขไม่ได้ นอกจากเดินหน้าแก้ไขปัญหาใหม่กันต่อ และสำหรับการคิดอย่างเป็นระบบของสิงคโปร์ก็ทำให้อยากจะถอดบทเรียนออกมาในรูปแบบของตัวเองดังรูปนะคะ
อ้างอิง: Mission Dairy Report
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
