จะเจอคนมาก คนน้อยยังไง ไม่ต่างกัน มันอยู่ที่วิธีคิด มากกว่า ตลอดระยะเวลา 4 ปี ฉันไม่เคยมีความสุขเลยในเวลาที่อยู่กรุงเทพ ทั้งๆที่ จริง อิสระขนาดนั้น ตึกรากว้างใหญ่ขนาดนั้น คิดว่าน่าจะมีความสุขได้ นอนไม่หลับตลอด พยายามหาสาเหตุมาตลอดมาทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมแย่แบบนี้ เกิดจากสาเหตุอะไร ขาดความอบอุ่นเหรอ ก็ไม่ใช่ หรือพยายามหาบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไปเหรอ ก็ไม่ใช่อยู่ แต่พอเราได้เข้าใกล้ แสงแดดและธรรมชาติ ความรู้สึกต่างๆมันหายไปอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งๆคำพูดคนอื่นที่คอยตัดสินว่าเราจะต้องเป็นแบบนั้น แบบนี้ บูลลี่หน้าตาบ้าง ขนาดขึ้นบีทีเอส ก็ยังมีคนหัวเราะ ฉันได้แต่ก้มหน้าทำหน้าซึม เข้ามหาลัยก็ยังโดนครูว่า ตัวประหลาด ฉันทำอะไรผิด ฉันก็แค่ชอบแต่งตัว ฉันคิดว่าหลายคนเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาก่อน ฉันเข้าใจเลยว่ามันเป็นอย่างไร
แต่พอฉันได้กลับบ้านนอก บ้านที่เป็นบ้าน บ้านที่รักเรา ครอบครัวที่รักและให้อภัยมาตลอดในเวลาที่ฉันไม่คุยกับครอบครัว แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ ตั้งแต่ที่ฉันปลูกผักสวนครัวมา มันเป็นช่วงเวลา ที่มีความสุขมาก มีเสียงบ่นจากพ่อแม่บ้าง ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันดื้อ แต่พวกเขาก็ให้อภัยเสมอ พวกเขาให้ค่าในตัวฉันเสมอ ในยามที่สุขและทุกข์ สุดท้าย ตอนนี้ ถ้าไม่มีครอบครัวของฉัน ฉันก็คงจะไม่เห็นคุณค่าในตัวเองคะ
ค่อยๆเจริญเติบโตไปน่ะ เจ้าผักบุ้ง สีเขียว ผักบุ้งน้อย
(สวนแห่งความสุข สวนคิดบวก สวนหลังบ้าน ตามรอยคุณย่า)
ผู้หญิงชาวจีนคนนี้ เป็นแบบอย่างของฉัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
