หมอเนม : ต้องกล่าวย้อนไปถึงตั้งแต่ตอนเรียน anatomy ตอนชั้นปีที่ 2 ชอบเรียนกายวิภาค โดยตอนเรียนจะแบ่งนิสิตออกเป็นโต๊ะ 1 โต๊ะอาจารย์ใหญ่ 1 ท่าน ต่อนิสิต 6 คน ซึ่งเราจะต้องช่วยกันเรียนว่าอวัยวะแต่ละส่วนมีส่วนประกอบอะไรบ้าง กล้ามเนื้อกี่ชิ้น เอ็นกี่เส้น ซึ่งหน้าที่หลักของเราตอนนั้นคือทำหน้าที่ผ่า และแบ่งเพื่อหาอวัยวะตามหนังสือให้เห็นจริง ตั้งแต่เรียนกายวิภาค เริ่มมีความรู้สึกชอบ
หมอเนม : ต่อมาตอนเรียนชั้นคลินิก (ปี4-6) ที่ รพ.พระปกเกล้า จะต้องวนเรียนภาควิชาออร์โธปิดิกส์ ตอนเรียนชั้นปีที่ 5 ซึ่งตอนนั้นหลังจากได้ขึ้นเรียนภาควิชานี้ก็ชอบในทุกๆอย่างของวิชา ชอบหัตถการ ชอบใส่เฝือก ชอบเข้าเคสผ่าตัด อยู่เวรวันเว้นวัน แต่รู้สึกสนุก ไม่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกอยากตื่นไปเรียนไปทำงาน ผนวกกับ ในอดีตเหมือนจะมีความผูกพันกับหมอกระดูก เพราะเป็นเด็กซน ชอบมีเหตุการณ์ให้ต้องใส่เฝือกอยู่หลายครั้ง จนหมอเองทักว่าเจอกัน อีกแล้ว ถ้าเทียบกับความรักก็คงเหมือนรักแรกพบ
หมอขอเล่า : เคยท้อเเท้บ้างไหม มีวิธีสร้างกำลังใจให้ตัวเองอย่างไร
หมอเนม : ตอนเรียนแพทย์ 6 ปี ทำงานใช้ทุน ไม่เคยท้อแท้เท่ากับการหาที่เรียนต่อเฉพาะทาง ช่วงที่เสียใจที่สุดก็ได้รับคำปรึกษาจากครอบครัว และผู้ใหญ่หลายๆท่าน ให้กำลังใจ หาแนวทางช่วยเหลือ แม้กระทั่งพาไปทำบุญไหว้พระ บนบานศาลกล่าว ทำให้ผ่านจุดที่เสียใจมาได้