#เรียนรู้จากตะปู #ข้อคิดจากตะปู #bibrarycafe
ดิฉันเป็นผู้หญิงบ้าทำงาน...เวลาทำงานมักจะทำจนเสร็จภารกิจแล้วถึงจะพักจิบกาแฟ..แต่นั่นต้องเป็นงานที่ชอบ
ต่อมา....ชีวิตพลิกผัน....ต้องมาจับงานที่ผู้ชายน่าจะชอบทำมากกว่า นั่นคือ...
งาน กรอกตะปู.....
_ _"
ภาพถ่ายเองกับมือ
เมื่อก่อน เวลาต้องมานั่งกรอกตะปูใส่ถุง จะรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดแบบที่ว่า...ขอไปทำอย่างอื่นดีกว่า... และดิฉันใช้เวลาหลายวันกว่าจะกรอกจนหมดหนึ่งลัง...ใจไม่ชอบ...บ่นในใจว่า..'ดูซิ...ทำไมผู้หญิงอย่างเราต้องมาจับตะปูด้วย...นี่มันงานของผู้ชายชัดๆ!!...'
...ใช้ถุงมือผ้าเปลืองมากๆ...เพราะตะปูแทงทะลุเนื้อผ้ามาถึงฝ่ามือให้เจ็บแปล๊บๆตลอดเวลา...ถุงมือขาดหลายข้างเลย. นี่ขนาดใส่ถุงมือนะ..ฝุ่นผงจากเคลือบกันสนิมตะปู ก็ทะลุถุงมือจนนิ้วดำปี๋อยู่ดี..
'โอววว...พระเจ้า...ขอได้โปรดส่งคนมากรอกตะปูแทนลูกที....'
ต่อมา..ดิฉันเริ่มหาเทคนิคและทิศทาง...กะน้ำหนักด้วยการหยิบมือเดียว...ขึ้นตาชั่งปุ๊บ ต้องให้ได้ทีละขีด...ถ้าไม่ได้ ก็กะใหม่ ต้องทำให้ได้...ต่อมา เริ่มเปลี่ยนเป็น...'เกมส์ชั่งน้ำหนักด้วยหยิบมือเดียว'...แข่งเล่นเกมส์กับตัวเอง ..'ชักสนุกแล้วสิ'...(555บร้า)
แต่ปัญหาคือ เวลาตะปูมันกองในถุง มันเรียงไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย..ตะปูมันเลยทิ่มถุงโผล่ออกมาบ้าง...ต่อมาจึงคิดวิธี...ถ้าให้มันลงไปนอนอย่างเป็นระเบียบในถุงล่ะ....เสียเวลาไปเท่าตัว..ก็คิดหาเทคนิคการกรอกตะปูไปเรื่อยๆ...ฝึกจนชำนาญ..และต้องทำให้นอนกองเป็นระเบียบให้เร็วที่สุด...จากที่เคยทำวันละหนึ่งลัง ...ดิฉันก็เพิ่มเป็นวันละสองลัง...และมากสุดคือวันละสี่ลัง...ในขณะที่ลูกน้องทำได้ไม่เกินสองลัง เพราะนั่นก็บ่นโอดโอยเหลือเกิน..ชั่งเกิน ชั่งขาด...สายตาก็ดีกว่าเราแต่ขาดความตั้งใจ ดิฉันต้องมาแก้ไขเอง...ตอนหลังเลยทำเอง...ลูกน้องไม่ต้องยุ่ง...555
ไม่ว่างานที่เราทำจะง่ายหรือยาก ทุกอย่างต้องใช้ความอดทน ใช้สมาธิ ใช้ความตั้งใจ ใช้ความประณีต เมื่อก่อนไม่ชอบงานที่ต้องจับตะปู ต้องใส่ถุงมือผ้าเท่านั้น ไม่งั้นทำงานไม่ได้ ...แต่เพราะตะปูมันแหลมทิ่มผ้าอยู่เรื่อยและเมื่อสัมผัสกับมัน ตะปูมันก็ห้อยต่องแต่งโหนตามเนื้อผ้า ไม่ลงถุงสักที.. ดิฉันเลยฝึกใช้มือเปล่าๆจับตะปู มีโดนทิ่มบ้าง อดทน...อดทน...
เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นมาก 'ถุงมือผ้าถอยไป.. ไม่เอา ไม่เอา'..ใช้มือเปล่าๆ นี่แหละจับตะปูได้เป็นกำๆโดยไม่ทิ่มมือเลย. แถมเร็วกว่าด้วย..ไม่ยากเลย...ตอนนี้ดิฉันกลายเป็นผู้ชำนาญในการกรอกตะปูด้วยมือเปล่าไปแล้ว อิอิ...
ต้องขอบคุณพระเจ้า ที่ไม่ได้ส่งใครมาช่วย แต่พระเจ้าทรงให้ตะปูเป็นครูสอนดิฉัน ดิฉันเรียนรู้ผ่านตะปูทุกลังที่ค่อยๆ กล่อมเกลาจากที่ดิฉันไม่ค่อยอดทนและมักมองข้ามสิ่งเล็กๆ ที่ดูเหมือนไม่มีคุณค่า พระเจ้าสอนให้ดิฉันเรียนรู้การใช้เวลาให้มีประสิทธิภาพให้มากที่สุดด้วยเวลาที่น้อยที่สุด ชีวิตเราก็เหมือนตะปู มีมุมที่ร้ายๆ มีมุมที่ดีๆ ชีวิตไม่มีระเบียบ มีอุปสรรคบ้าง แต่ถ้าเราเรียนรู้ที่จะรับมือกับมัน จัดระเบียบชีวิตสักนิด เรื่องยากจะกลายเป็นเรื่องง่าย เราเพียงแค่เรียนรู้ปัญหาเพื่อที่จะรับมือกับมันได้โดยง่าย ถึงแม้ว่าตะปูมันจะเป็นงานเล็กๆ ในสายตาผู้อื่น และอาจจะดูไร้ค่าสำหรับผู้ที่คิดว่า 'มันก็แค่ตะปู' ..แต่สำหรับดิฉัน งานกรอกตะปู มันเป็นงานที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน.. ดิฉันได้เรียนรู้ถึงคุณค่าของตะปูแต่ละตัวว่า ถ้าขาดไปตัวนึงมันจะไม่ครบขีด...555..
(ปล.กระเด็นตกพื้นนี่ ต้องรีบหาเลย...555)
#ขอบคุณพระเจ้าสำหรับบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ #เอเมน
ถ้าชอบก็ส่งต่อบทเรียนที่ยิ่งใหญ่นี้กันต่อๆไปนะคะและขอเครดิตให้ผู้เขียนบ้าง....#เรียนรู้จากตะปู
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
