เซียนมวยทั้งนั้นที่รู้ดีกว่านักมวยเสมอ ตะโกนสอนอยู่ข้างเวที
เป็นไปได้ที่เซียนมวยบางคนจะรู้จริง เก่งจริง เก๋าจริง...
แต่ที่รู้นั้น ส่วนใหญ่ตัวเองก็ทำไม่ได้ ขึ้นเวทีสองสามนาทีก็หอบซี่โครงบาน
ดังนั้นโลกจึงไม่เคยให้รางวัลอะไรกับนักติ แถมบางที โลกก็อาจจะถามอย่างรำคาญกลับว่า ดีแต่ติเขา แล้วมึงทำเชี่ยอะไรรึป่าว....
เพราะงั้นจากเรื่องนี้ คติชีวิตจริงเราควรเตือนตัวเองเสมอ อะไรควรพูดมาก อะไรควรพูดปานกลาง อะไรควรพูดน้อย อะไรควรหุบปาก...อะไรควรเอาออกมาให้คนอื่นชื่นชม อันไหนควรจะซ่อน อันไหนควรแสดง
มีคติธรรมที่ผู้เขียนจำเขามาคือ...
ช่างชั้นครูต่างจากช่างสามัญตรงที่ ช่างสามัญเขียนงูละเอียดทุกเกล็ด แต่ดูเป็นงูตาย!
ส่วนช่างชั้นครูเอาถ่านไฟป้ายๆสองสามเส้น แต่ดูงูกำลังมีชีวิตที่กำลังเลื้อยไปข้างหน้าเรา
เครดิตภาพ: https://www.vectorstock.com
บางคนเขียนหนังสือละเอียด ไวยากรณ์เป๊ะ แต่งานไร้ชีวิตจืดชืด
บางคนเนรมิตชีวิตขึ้นมาจากความว่างปล่าวโดยมายากลของตัวหนังสือ..
-วิรุฬหก-
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
