Ep.3
“หลอนนี้ที่ YOKOHAMA”
**(อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะ ใช้วิจารณญาณในการอ่าน 😅)
ไม่ใช่ว่าโรงแรมเก่าแก่โบราณเท่านั้นที่จะมีซัมติ่งจิงเกอร์เบลฮู้ฮูนะ โรงแรมใหม่หรูหราห้าดาวก็ใช่ย่อยนะเออ
“👻” !!
ออกตัวก่อนเลยว่าเป็นคนมีเซ้นต์ สัมผัสได้แต่จะมองไม่เห็น เราจะได้ยินเสียงเพราะฉะนั้นเวลานอนอีฟจะต้องเปิดไฟและเปิดทีวีนอน เพื่อหลีกเลี่ยงเสียงไม่ได้รับเชิญที่ในบางครั้งบางคราวก็จะได้ยินบ้างอะไรบ้าง
เหตุเกิดที่โรงแรมหนึ่งในเมืองโยโกฮาม่าประเทศญี่ปุ่น เป็นโรงแรมห้าดาวหรูหราและสูงที่สุดในโยโกฮาม่า สามารถมองเห็นมินาโตะมิไรจากมุมสูงได้แบบชัดเจน (ไม่ขอเอ่ยชื่อโรงแรม แต่คงพอจะเดากันได้😅) อีฟทำการจองไว้สองห้องห้าคืน ซึ่งภายในห้องจะเป็นวิวอ่าว สามารถเห็นทะเลและมองเห็นภูเขาไฟฟูจิจากทางหน้าต่างได้ อีฟจ่ายไปในราคาที่ค่อนข้างสูงเลยทีเดียวกับการได้ห้องที่เพอร์เฟคขนาดนี้
ในระหว่างทางเดินไปที่ห้อง ออกจากลิฟต์บนชั้นยี่สิบกว่า อีฟเดินผ่านทางเดินที่ดูหรูหราไฟส่องสว่างราวกับโรงแรมห้าดาวทั่วๆไป แต่พอเดินผ่านแยกที่ต้องเลี้ยวไปทางห้องเราเท่านั้นแหละ บรรยากาศเปลี่ยนไปในพริบตา มันอึมคึม มืดๆแสงไฟออกแนวสลัวๆ เย็นยะเยือกแบบขนลุก บรรยากาศแบบรู้เลยว่า “มึง มันต้องมีแน่ๆ”
โชคดีที่เรามองไม่เห็นอยู่แล้ว เลยไม่ได้กลัวอะไรมาก ก็คือใช้ชีวิตนักท่องเที่ยวปกติเลย ไปเที่ยว ช๊อปปิ้ง กินข้าว ตกเย็นกลับห้องมานอน ก่อนนอนเราก็จัดการอาบน้ำ ภายในห้องน้ำแอบมีบรรยากาศที่ชวนขนลุกอยู่ แช่น้ำได้ไม่นานเพราะเรารู้เหมือนโดนจ้องอยู่ตลอดเวลา พยายามเมินๆ เป่าผม ทาครีมอะไรของเราไป จนกระทั่ง....
ก๊อกๆๆ
เสียงเค๊าะประตูดังขึ้น
อีฟ: .....
ไม่ตอบเพราะคิดว่าน้องวิ่งมาแกล้ง เพราะเรานอนกับน้องสาว นางชอบวิ่งไปวิ่งมาระหว่างห้องเรากับห้องแม่ที่อยู่อีกฝั่ง
ก๊อกๆๆ
เสียงเค๊าะประตูรอบสอง
อีฟ: โว๊ะ! เข้ามาสิ มีบัตรไม่ใช่หรอ
ก๊อกๆๆ
เสียงเค๊าะประตูอีกหนึ่งครั้ง
อีฟ: }#*~%{{%\|¥
โวยวายพร้อมเดินไปที่ประตู ส่องตาแมว
อ้าว ว่างเปล่า....
ในใจตอนนั้นไม่ได้ตกใจ เพราะคิดว่าน้องสาวมาเค๊าะประตูและแอบอยู่ข้างๆเวลาเราเปิดประตูออกมา แล้วมันจะกระโดดมาทำให้ตกใจ แต่พอเปิดประตูออกไป มองซ้ายมองขวา
คือความว่างเปล่า....
ไม่มีใครเลย เห็นแต่ทางเดินที่ว่างเปล่าจริงๆ ในใจคิดแล้วว่าคงโดนเข้าแน่ๆ ที่สำคัญคือเราเผลอพูดว่า “เข้ามาสิ” ไปแล้ว ตอนนั้นเลยตัดสินใจพูดออกมาคนเดียวว่า “ถ้าไม่ใช่น้องสาวก็ไม่ต้องเข้ามานะ เราไม่ต้อนรับ” พอปิดประตูเท่านั้นแหละ!
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เสียงเค๊าะประตูดังไม่หยุดเลยจ้าแม่
ใจเต้นมาก กลัวด้วย เพราะอยู่คนเดียว แต่สักพักเสียงเค๊าะก็หายไป กลับสู่ภาวะปกติ ถึงเวลานอนคือเปิดไฟเปิดทีวีนอนเป็นเรื่องปกติทั้งคืนโดยที่ไม่ได้หันไปมองตรงหน้าห้องน้ำเลย เพราะคิดว่าบริเวณนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ
เย็นวันรุ่งขึ้นเราก็เจอดีอีกเช่นเคย คราวนี้มาในรูปแบบเสียง อย่างที่บอกว่าอีฟเป็นคนได้ยินเสียงปริศนาแต่จะมองไม่เห็น ตัวอย่างเช่นคืนนั้นกำลังนั่งกินขนมในห้องเดิมนี่แหละ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนคุยกันแบบเฮฮาเลยนะ ตรงทางเดินบริเวณหน้าห้องเรา ตอนแรกคิดว่าคนญี่ปุ่นมากินเลี้ยงสัมมนาอะไรพวกนี้ เพราะเสียงเฮฮาเหมือนคนหลายสิบคนพูดคุยกัน มันดังมากจนเราพูดขึ้นมาว่า
“เงียบๆหน่อยไม่ได้หรอ...” ซึ่งพูดเบาๆนะ พึมพำกับตัวเอง ทันทีที่พูดจบคือเสียงหายไปหมดเลยราวกับปิดสวิตซ์ แต่ไม่ถึงห้าวิก็กลับดังขึ้นมาอีก คราวนี้ดังกว่าเดิม เราเลยเดินออกไปเปิดประตูกะว่าจะต่อว่าสักหน่อยมันรบกวนคนอื่น ด้วยความโกรธเลยไม่ได้ส่องตาแมวก่อน พอเปิดประตูออกไปเท่านั้นแหละ
ว่างเปล่า.....
อีฟรีบปิดประตู ในใจแบบเอาแล้วไงอีกแล้วหรอ ชั้นอีกแล้วหรอ!! เราเดินไปถามน้องที่นอนเล่นบนเตียงข้างๆว่าได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า นางบอกเปล่าไม่ได้ยินอะไรเลย เราก็แบบเป็นไปได้ไง เพราะเสียงมันดังมาก ขนาดตอนเดินไปเปิดประตู ตอนนั้นเราจำได้ว่าเสียงพูดคุยยังดังอยู่เลย พอเปิดออกเท่านั้นแหละ ทุกอย่างเงียบกริบ เป็นทางเดินที่ว่างเปล่าบวกกับแสงไฟสลัวๆ
มันเป็นไปไม่ได้!! เพียงแค่เสี่ยววินาที ถ้าเป็นเสียงของมนุษย์จริงๆมันจะหายไปเร็วแบบนี้ไม่ได้
จะยุติความกลัว และความหลอนของด้วยเอง สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนั้นคือ การกระโดดขึ้นไปบนเตียง นอนเอาผ้าห่มคลุมโปง และ...
หลับเม่งเลย จบ!!
รูปทางเดินของโรงแรม
สำหรับสายท่องเที่ยว สามารถติดตามอีฟได้ตามช่องทางนี้เลยนะ
FB.P : บินไปบินมา
IG: Eve.aroundjapan
Blockdit: เที่ยวจนได้เรื่อง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
