THE EXAMINED LIFE (How We Lose and Find Ourselves)
ใจคนเรายากเย็นเกินไป (และนี่คือเหตุผลว่าทำไม)
PART 1 : การเริ่มต้น
ตอนที่ 2 ว่าด้วยเสียงหัวเราะ
ลิลี่ คนไข้เคสสุดท้ายของบ่ายวันหนึ่งของ Stephen และเคสนี้ดูเหมือนจะไม่หนักหนามาก ลิลี่มีปัญหาทุกข์ใจอะไรบางอย่างซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่รู้ว่าเกี่ยวกับพ่อและแม่ของเธอ เธอเพิ่งกลับมาจากการพาลูกสาววัยเก้าเดือนไปเยี่ยมพ่อและแม่ของเธอที่นิวยอร์ค
เธอเล่าว่าเธอรู้สึกไม่ถูกใจและหงุดหงิดกับสิ่งต่างๆที่พ่อและแม่ทำเช่น การที่แม่กอดและตบที่หลังเธอเบาๆตอนไปรับที่สนามบิน(คิดว่าเธอน่าจะไม่ชอบการกอดแบบนี้ของแม่) การที่พ่อและแม่นั่งกินข้าวและดูทีวีอยู่ด้วยกันและดูไม่สนใจเธอหรือชีวิตของเธอมากนัก และเรื่องที่ทั้งบ้านไม่มีรูปของหลานสาวคนเดียวของตัวเองวางตั้งอยู่เลยสักที่ในบ้าน ลิลี่รู้สึกหงุดหงิด อารมณ์เสีย และรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้รบกวนจิตใจของเธอมากจนเธอต้องมาพบกับนักบำบัดจิต
แต่ปัญหาหนึ่งของลิลี่คือในทุกครั้งที่เธอเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ Stephen ฟัง พอเธอเล่าถึงจุดๆหนึ่งที่เธอควรจะบอกว่าเธอรู้สึกเจ็บปวดและเป็นทุกข์กับเหตุการณ์นั้นอย่างไร เธอกลับตบด้วยมุกตลกหรือทำให้เป็นเรื่องตลกและพยามยามให้ Stephen หัวเราะกับสิ่งที่เธอเล่า
นอกจากนั้นเธอได้เล่าเรื่องฝันร้ายของตัวเองในคืนก่อนวันบินกลับลอนดอนให้ฟังว่า เธอฝันว่าเธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ยืนชุมนุมกันอยู่รอบทะเลสาบแห่งหนึ่ง ทุกคนกำลังยืนมองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังพยายามว่ายน้ำไปหาแพไม้
ทันใดนั้นก็เกิดสายฟ้าแลบและฟ้าร้องคำราม เด็กผู้หญิงกรีดร้องด้วยความตกใจและความกลัว เด็กผู้หญิงกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ไม่มีใครสนใจเด็กคนนั้น พ่อและแม่ของเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ลิลี่ตัดสินใจลงไปช่วยเด็กคนนั้นและพยายามพาเด็กน้อยขึ้นฝั่ง
Stephen จึงถามต่อว่าความฝันนี้ทำให้เธอนึกถึงอะไรบ้างหรือไม่ ลิลี่ตอบว่าทะเลสาบในความฝันทำให้เธอนึกถึงทะเลสาบที่โรงเรียนประจำเก่าของเธอ ตอนนั้นเธออายุสิบสี่ปีและยังได้รับเลือกว่าเป็นสาวน้อยที่สวยที่สุดในรุ่น
แต่ปัญหาในการใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียนประจำของเธอก็เริ่มขึ้นเมื่อเธอถูกรบเร้าเรื่องเซ็กซ์ เด็กสาวรุ่นพี่ในหอพักของเธอเซ้าซี้ให้เธอไปหาเด็กหนุ่มรุ่นพี่ที่ห้องของเขา ลิลี่เริ่มรู้สึกไม่มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆๆ และรู้สึกว่าการใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำนั้นอยู่ยากมากขึ้นทุกที
เธอเล่าต่อว่าในกลางดึกคืนหนึ่งเธอสติแตกและโทรไปที่บ้านด้วยตู้โทรศัพท์สาธารณะหลังหอพักท่ามกลางแมลงที่บินหึ่งๆรอบไฟนีออน เธอพูดขอร้องกับแม่เรื่องที่จะขอกลับบ้านเพราะเธอทนใช้ชีวิตในโรงเรียนประจำแบบนี้ไม่ได้แล้ว ซึ่งแม่ของเธอก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ ลิลี่บอกว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ความเชื่อที่มีต่อความรู้สึกของตัวเองของเธอหายไป..
บทสรุปของเคสนี้ในเหตุผลว่าทำไมลิลี่มักจะเล่าเรื่องของตัวเองติดตลกและพยายามให้ Stephen หัวเราะตามก็เพราะการหัวเราะไปพร้อมกับเธอเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า Stephen เห็นด้วยกับความรู้สึกที่เธอมีต่อพ่อและแม่ของเธอผ่านเรื่องเล่าเหน็บแนมติดตลกของเธอ เห็นด้วยว่าเธอเป็นคนดี และพ่อกับแม่ของเธอเป็นคนไม่ดี
ลิลี่ต้องการเติมเต็มสิ่งที่หายไปในตัวเองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนประจำ เธออยากให้แม่เชื่อในสิ่งที่เธอรู้สึก เชื่อในความจริงของเธอ เห็นในแบบที่เธอเห็น และยอมที่จะให้เธอกลับบ้านนั่นเอง
แล้วคุณล่ะคะยังคงมีความเชื่อในความรู้สึกที่ตัวเองมีอยู่หรือเปล่า..
เจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ
อย่าลืมกดไลค์กดแชร์กดติดตาม เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
