🍁 เรื่องสั้น | Manga
ไฟแจ้งเตือนสีแดงบนมือถือ BlackBerry กระพริบสองครั้งพร้อมสั่นเบา ๆ แล้วดับไป มุมปากของฉันค่อย ๆ ขยับกว้างขึ้นอย่างอัตโนมัติ กระหยิ่มยิ้มย่องในการคาดเดาบางอย่างได้ถูกต้อง
“3 นาทีทำไมมันนานจังนะ” ฉันรำพึงในใจขณะที่นั่งมองเข็มนาฬิกาข้อมือที่กำลังเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จนฉันอยากมีวิชาเปิดจักระตาส่งกระแสจิตเร่งให้เข็มหมุนไปเร็วกว่านี้
ไฟแจ้งเตือนสีแดงกระพริบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กระพริบถี่รัวไม่ต่างกับสัญญาณไฟวับวาบบนรถฉุกเฉินที่ไม่ได้เปิดไซเรน
ตัวอักษรสีแดงบนหน้าจอ
PING!!!
PING!!!
PING!!!
PING!!!
PING!!!
PING!!!
PING!!!
**PING!!! จนเครื่องฉันค้าง
“รู้แล้วน่าา” ฉันพูดกับมือถือที่ตอนนี้หน้าจอกำลังค้างเพราะเพื่อนของฉันกระหน่ำส่ง PING!!! ราวกับว่าบ้านไฟไหม้ ก่อนจะหันมายกจานที่วางปิดปากชามญี่ปุ่นสีดำใบโปรดออก แล้วใช้ตะเกียบคนเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เคล้ากับเครื่องปรุงรสต้มยำกุ้ง เมนูง่าย ๆ ที่ช่วยให้อิ่มท้องยามเช้าในช่วงเวลาเร่งด่วนแบบนี้
ก่อนที่บะหมี่คำสุดท้ายจะเข้าปาก เสียงโทรศัพท์
ก็ดังขึ้น
“เหม่ง วันนี้ ‘จารย์เลื่อนมาเรียน 8 โมง ลืมเปล่า”
“ไม่ลืม ๆ เดี๋ยวรีบไป” ฉันตอบเขาแล้วรีบใช้ตะเกียบ
คีบเส้นบำหมี่คำสุดท้ายเข้าปาก
“กินอยู่ล่ะสิ เสียงเคี้ยวตุ้ยเลย”
“เสร็จละ ไปละ ๆ”
ไซ คือเพื่อนสนิทของฉัน เป็นคนเดียวที่เรียกฉันว่า เหม่ง โดยไม่เกรงใจผมหน้าม้าที่ปิดอยู่เลย เขาเป็นคนที่ภายนอกดูเรียบง่ายธรรมดา พูดเก่งเฉพาะกับคนที่สนิท เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ นิสัยดี และเรียนเก่ง
เรารู้จักกันตั้งแต่กิจกรรมรับน้องตอนปีหนึ่ง และเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ไปไหนด้วยกันบ่อยจนเพื่อนทุกคนต่างรู้ดีว่าหากต้องการรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนให้ถามเขา
นาฬิกาติดผนังเหนือทีวีบอกให้รู้ว่า ขณะนี้เวลา
8โมง 5 นาทีแล้ว โชคดีที่หอพักของฉันอยู่ติดกับรั้วมหาวิทยาลัย เดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์ใช้เวลาไม่เกิน 15 นาทีก็ถึงคณะแล้ว
ปกติฉันเป็นคนตื่นเช้าและชอบนั่งเล่นที่คณะก่อนเข้าเรียนเสมอ แต่การ์ตูนกองโตที่ตอนนี้วางสุมกันอยู่บนเตียงนั้นทำให้ฉันเพลิดเพลินจนลืมเวลานอน
บ่ายวันก่อนหน้า ณ ร้านเช่าการ์ตูน
“พี่คะ วันพีชกับโคนันเล่มใหม่มารึยังคะ?”
“ยังไม่มาเลยครับ”
“แล้วนารูโตะล่ะคะ”
“ก็ยังไม่มาเลยครับ”
“ว้า แย่จัง” ฉันบ่นพึมพำแล้วหันหลังเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ในขณะที่ ไซ กลับเดินตรงไปยังชั้นหนังสือการ์ตูนด้านในสุดของร้าน ปลายนิ้วของเขาไล่ไปตามสันปกการ์ตูนจำนวนมหาศาลบนชั้นวางแล้วพลันหยุดลงที่สันปกการ์ตูนเล่มหนึ่ง
“อะ แกน่าจะชอบเรื่องนี้” เขาหยิบการ์ตูนเล่มนั้นส่ง
ให้ฉันที่กำลังเดินตามเขามาติด ๆ
“G ..T.. O คือไรอะ?” ฉันถามพร้อมกับยกหนังสือเข้ามาใกล้ เพ่งสายตาอ่านตัวอักษรเล็ก ๆ มุมซ้าย”
“ย่อมาจาก Great Teacher Obizuka พระเอกเป็นครูกวน ๆ สนุกดี” เขาพูดพร้อมกับผายมือไล่หาการ์ตูนบนชั้นต่อไป
“อืม น่าสนใจดี มีเรื่องอื่นแนะ...” ฉันรู้สึกถึงความแข็งและความหนักของวัตถุบางอย่างที่วางอยู่บนศีรษะ
จนต้องเงยหน้าขึ้นมอง ซึ่งเห็นแค่เพียงท่อนแขนยาวเบื้องหน้า ฉันรู้ทันทีว่าสิ่งที่อยู่บนศีรษะฉัน คงเป็นหนังสือและมือของเขา
“เรื่องนี้น่าจะถูกใจนะ” เขาพูดพร้อมเลิกคิ้วขึ้น ทำตาโต
ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลสนัย
ภาพชายผมแดง สวมชุดกีฬาสีแดง คลุมทับด้วย
แจ็คเก็ตน้ำเงินเข้ม มือซ้ายถือลูกบาสเก็ตบอล
บนหน้าปกหนังสือการ์ตูนเล่มนี้ ทำให้ฉันต้องแง้มไปดูเนื้อหาข้างในด้วยความสงสัยว่าการ์ตูนเล่มนี้สนุกจริงหรือเขาเห็นว่าคล้ายกับพวงกุญแจลูกบาสเก็ตบอลที่ห้อยกับกระเป๋าสะพายหลังของฉันกันแน่
ฉันเล่นบาสไม่เป็นและฉันไม่เคยบอกเขาด้วยว่า
ฉันชอบบาสเก็ตบอลนะ :)
08:17
ฉันผลักบานประตูกระจกอย่างเบามือแล้วค่อย ๆ ย่องไปนั่งเก้าอี้แถวหลังใกล้ ๆ กับไซ ก่อนที่อาจารย์จะเขียนกระดานเสร็จแล้วหันกลับมา
ไซก้มหน้าต่ำลง หันมามองฉันที่กำลังเม้มปากแน่น
กลั้นหายใจ ค่อย ๆ ขยับตัวจนเข้าที่เข้าทาง ฉันจ้องเขากลับแล้วขยับปากเป็นคำว่า “อะ ไร” เขาเอามือลูบผมตัวเองเบา ๆ สองที แล้วหัวเราะเบา ๆในลำคอ ฉันสวนกลับด้วยท่าทางยียวนไม่แพ้กัน แต่สภาพผมของฉันตอนนี้ยุ่งเหยิงเหมือนมีนกน้อยมาทำรัง คงยิ่งทำให้
ตลกมากกว่าเดิมเสียอีก
#แด่มิตรภาพที่ยังคงอบอุ่นในความทรงจำเสมอ
**PING เป็นการแจ้งเตือนในการแชท BBM ของมือถือ Blackberry คือ การส่งตัวหนังสือสีแดงๆ ที่เขียนว่า PING ไปยังหน้าแชตของคู่สนทนา ทำให้เครื่องของคู่สนทนาเกิดการแจ้งเตือน
หากเปรียบเทียบกับปัจจุบันก็คงคล้าย ๆ กับ การส่ง
สติ๊กเกอร์รัว ๆ ใน Line แอปพลิเคชั่น
ใครทันบ้างเอ่ย อิอิอิ 😁😁😁
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ❤️💚
#กระเรียนน้อย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
