เช้านี้ระหว่างกำลังใส่คอนแทคเลนส์
คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างนึง
ช่วงที่หยิบน้ำยาล้างคอนแทคเลนส์เทใส่มือพรวดๆ นั้น
คิดถึงวันเวลาสมัยก่อน....
น้ำยาล้างคอนแทคเลนส์สมัยก่อนหรือตอนนี้ก็ราคาไม่แพงมากคือร้อยกว่าบาท
แต่จำได้ว่าตอนทำงาน รายได้ไม่เยอะ การจะซื้อแต่ละขวดก็ต้องคิด
สมัยนั้นใช้คอนแทคเลนส์รายเดือน
ซึ่งเอาจริงๆ ใช้ซ้ำประมาณสามสัปดาห์ตาก็จะเริ่มแดงได้แล้ว
เพราะมีคราบไขมันหรือสิ่งสกปรกเกาะคอนแทคส์เลนส์สะสมอยู่ทำให้ต้องเปลี่ยนก่อนเดือนนึงประจำ
ปกติฉันจะไม่ใส่แว่นตา เพราะไม่ถนัดและกลัวไม่สวยด้วยทั้งสองอย่าง
และสมัยนั้นการทำเลสิคก็ยังเป็นเรื่องไกลเกินเอื้อม
การมองเห็นจึงผ่อนจ่ายเป็นรายเดือนไป
ซื้อน้ำยาทีละขวด คอนแทคส์เลนทีละคู่
มาตอนนี้ แม้การทำเลสิคจะแพร่หลายและในสถานะตอนนี้ถือว่าไม่แพงเลย
แต่ด้วยวัยก็ไม่เหมาะที่จะทำแล้ว เพราะเสี่ยงกับการเป็นต้อกระจก
ปัจจุบันพี่เลือกใส่คอนแทคเลนส์รายวันแบบใช้แล้วทิ้ง
และซื้อมาทีละถุงใหญ่เลย ขึ้นกับโปร ซื้อมาทีใช้ 3-4 เดือน
น้ำยาล้างคอนแทคส์เลนส์เอามาแค่เทๆๆ ใส่มือช่วยให้คอนแทคเลนส์ชุ่มชื้น
เรื่องราคาไม่ได้อยู่ในความสนใจอีกต่อไป
เรื่องเล็กๆ ของดวงตา แต่สมัยก่อนรู้สึกว่า ราคา เป็นปัญหาใหญ่
เพราะ #ปัญหาจะเล็กหรือใหญ่ขึ้นอยู่กับความพร้อมในการรองรับปัญหาเสมอ
ตั้งแต่มีเงินพอ แทบไม่มีปัญหาตาเคือง ตาแดง
ตั้งแต่มีเงินมากพอ แทบไม่มีปัญหาเรื่องต้องร้องไห้
เรื่องน้ำยาคอนแทคเลนส์ในวันนี้ของฉัน
มันจึงเป็นเหมือนเรื่องเล็กๆ ที่ทำให้แอบสุขใจได้ในเช้านี้
ใครว่าเงินซื้อความสุขไม่ได้
เพราะต่อให้เงินซื้อความสุขบางอย่างไม่ได้
แต่มันก็ลดความทุกข์ให้เราอีกเป็นร้อยพันอย่าง
#เราจะตื่นมาขยันเพราะความฝันเรามันใหญ่
ทุกอย่างต้องใช้เงินตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา
#เราจึงควรหางานที่ทำรายได้ให้เราแม้ขณะนอนหลับ
ถ้าปัญหาไม่มี โลกของเราจะสดใสกระจ่าง
ในแบบที่คอนแทคเลนส์ให้เราไม่ได้เลย
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
